Aston Martin Vanquish Carbon Black

Aan sommige zaken torn je niet. De Aston Martin Vanquish is daar één van, en dat weet Aston Martin. Dus spitsten ze zich toe op onderhuidse aanpassingen om het krachtige heerschap zich lekkerder in zijn vel te laten voelen.

We weten niet hoe het met jullie zit, maar ons heeft het jaren gekost om te herstellen van de visuele pracht die Aston Martin in 2003 ijskoud losliet op onze tere netvliesjes toen ze de DB9 presenteerden. Zoiets adembenemend moois had de wereld niet meer gezien sinds het grote giechelende kussengevecht tussen Audrey Hepburn en Marilyn Monroe in een groot bad met vanillevla (dat is echt gebeurd, toch?). Op onze suggestie destijds om de auto op de Werelderfgoedlijst te zetten, werd door UNESCO lacherig gereageerd; heus niet omdat ze het een vreemd verzoek vonden, maar omdat men zelf ook wel wist dat die lijst eigenlijk te min was voor Aston Martins buitengewone creatie.

Na een paar jaar werd de DB9 vergezeld door de meer hardcore DBS, die in 2012 werd afgelost door deze Vanquish, in onze ogen de ultieme evolutie van het oorspronkelijke ontwerp van Ian Callum en Henrik Fisker. Stoerder en peziger zonder enige elegantie te verliezen, lang en gestrekt en toch vol van gedrongen energie: deze auto is een natuurlijk kunststuk op zich, haast onmogelijk afkomstig van een paar mannen met potloden.

Omdat auto-ontwerp simpelweg niet beter wordt dan dit, besloot Aston Martin om de Vanquish voor modeljaar 2015 geen ordinaire facelift te geven. Z’n lijnen bleven onaangeroerd, z’n rondingen werden gespaard. Goed, er werden nieuwe velgen ontworpen die ‘m goed staan en ook nog eens lichter zijn dan de vorige, er kwamen nieuwe leer- en lakkleuren beschikbaar en er werd een Carbon Edition gepresenteerd met de nodige onderdelen uitgevoerd in blank gelakt koolstofvezel. Verder zijn alle wijzigingen – en het zijn er aardig wat – aan het zicht onttrokken gebleven.

De belangrijkste: de Vanquish heeft voortaan geen zestraps automaat meer, maar een achttraps exemplaar van ZF, dezelfde die we in vele andere auto’s zo enorm waarderen om z’n piekfijne en razendsnelle schakelgedrag. Voor het eerst wordt deze bak in een transaxle-opstelling toegepast (samengevoegd met het differentieel aan de achteras van de auto), waarbij de Aston-ingenieurs overuren maakten om de constructie compact te houden en de ratio’s optimaal te laten aansluiten op hun beroemde 5,9-liter V12. Die kreeg overigens een nieuw Bosch motormanagement toegewezen met voor elke cilinderbank een aparte computer, wat zorgt voor meer alertheid en fractioneel meer pk’s. Al met al is de Vanquish door deze aanpassingen flink sneller geworden: vanuit stilstand 100 km/u aantikken duurt nu 3,8 in plaats van 4,1 seconden en z’n top komt voor het eerst boven de 320 km/u uit. Ook prettig is dat de extra versnellingen een gemiddelde CO2-uitstoot opleveren die 10 procent lager ligt dan voorheen, en dat merk je in Nederland natuurlijk keihard in de aanschafprijs. Het scheelt een Renault Clio.

Andere aanpassingen? Het onderstel werd aangescherpt – de achterste dempers zijn 15 procent stijver – en de besturing is net een tikje levendiger. Voor de rest is het standaard Vanquish wat de klok slaat; en daar zijn we diep gelukkig mee.

We rijden deze Carbon Black Edition vlak voor de jaarwisseling, wanneer het net gesneeuwd en gevroren heeft. Betere omstandigheden om z’n stabiliteitscontrole te testen, kunnen we ons niet voorstellen; slechtere om z’n vermogen te benutten ook niet. Als we ook maar denken aan de helft van de pk’s, treedt de (bijzonder effectieve) tractiecontrole al op om ons in leven te houden, dikke Pirelli-winterbanden ten spijt. Het enige moment waarop we z’n machtige acceleratie kunnen ervaren, is bij hogere snelheden; en dan nog alleen als we zeer subtiel te werk gaan.

Het doet niets af aan het magnifieke genot dat de Vanquish biedt, zowel aan ons als bestuurders als aan omstanders tot, zeg, een paar straten verderop. Het starten van de V12 is een gebeurtenis die elke ochtend op kalenders zou moeten staan: je drukt de sleutel in het dashboard, de typische zoevende roffel van een V12-startmotor klinkt kort en de motor slaat aan met een blaf die dieren uit hun winterslaap rukt. In de Sport-modus gaan de klepjes in de uitlaat regelmatig open; niet afhankelijk van het toerental, maar van de gaspedaalstand. Het geluid dat je daarmee de wereld in helpt – niet diep en zwaar, niet hoog en schel, maar een rasperige, ronde tenor met een onwerkelijk volume – is genoeg om je snelheidsboetes smalend te laten weglachen. Ze zijn het waard.

Het stevigere onderstel zorgt dat we de aparte sport-instelling voor de dempers negeren. Dit is prima zo. De Vanquish raakt wat ons betreft een ideale balans: een ruime GT met stoelen die hard maar perfect zijn, waarin je moeiteloos ver kunt cruisen, die indien gewenst een keel opzet die andere exoten doet verbleken, om als je gas terugneemt z’n strikje recht te zetten en z’n haar achterover te kammen, opnieuw beschaafd na een ruige uitspatting. Die typische Aston Martin-stijl, we mogen 'm wel.

Er waren twee zaken bij onze testauto die ons uit de weelderige droom hielpen: op bepaalde soorten wegdek was er bovengemiddeld veel bandengeruis aanwezig (ongetwijfeld zal het met zomerbanden minder zijn) en er kwam op oneffenheden nogal wat geknak en gekraak bij de zijramen vandaan. Waarschijnlijk door koude, harde rubbers, maar toch: bij een Porsche die de helft kost, zul je zoiets niet tegenkomen. Ondanks deze smetjes zou de Vanquish voor ons mogelijk de eerste keus zijn als we ruim drie ton aan een auto zouden uitgeven: je koopt een extreem bruikbare supercar met prestaties zonder poeha, het mooiste design ooit en een dosis charme waartegen zelfs de meest toegewijde autohater niet is opgewassen. Daarnaast is het waarschijnlijk de zwanenzang van de klassieke atmosferische Aston Martin V12. En wij zien eerlijk gezegd geen betere manier om die machine uit te zwaaien dan met onze rechtervoet, zoete benzine op hem afvurend terwijl hij zwoegt achter de wonderschone grille van de Vanquish Carbon Black.

Aston Martin Vanquish Carbon Black

17/20

Motor

5.935 cc

V12

576 pk / 630 Nm

Aandrijving

achterwielen

8v automaat

Prestaties

0-100 km/u in 3,8 s

top 324 km/u

Verbruik (gemiddeld)

12,8 l/100 km

298 g/km CO2

G-label

Afmetingen

4.692 x 1.912 x 1.294 mm (l x b x h)

2.740 mm (wielbasis)

1.739 kg

78 l (benzine)

225 l (bagage)

Prijzen

NL € 336.075 (25%)

BE n.n.b.

Het vonnis

Alles wat je zoekt in een Aston Martin – stijl, snelheid, distinctie – en meer. Zeker als sinistere Carbon Black is de Vanquish het toonbeeld van ingetogen klasse met een rauw randje dat je maar wat graag verkent