Van mijn negende tot mijn dertiende heb ik in Schotland gewoond. We hadden een VW-bus uit 1977 en een Ford Fiesta uit de vroege jaren tachtig. Mijn moeder was docent op een militaire basis. Die lag op 30 kilometer van ons huis, maar een deel daarvan bevond zich op privégrond, en daarop mocht ik van haar al rijden toen ik pas tien jaar was.
De bus was een perfecte auto om in te leren rijden omdat je op de rand van de stoel kunt zitten en de pedalen gaan rechtstreeks de vloer in, zodat zelfs kinderen erbij kunnen. De pook was heel lang en als je had geschakeld, veerde die terug naar de startpositie, dus je kon nooit even spieken om te zien in welke versnelling hij stond.
We verhuisden terug naar de States toen ik dertien was. Al mijn broers en zussen haalden hun rijbewijs, maar ik moest nog drie lange jaren wachten – zo lang heb ik nooit meer ergens op gewacht. De auto waarin ik leerde rijden, was een witte Honda Civic uit 1985, dat vierkante model. Hij had een handbak, slipte best oké, en je kon er lekker dwars mee door de bochten. In die auto heb ik ook mijn rijexamen gedaan.
We verhuisden van Californië naar Virginia op de dag na mijn zestiende verjaardag, dus ik had de hele rijopleiding ondergaan in Californië: zes maanden trainen in een simulator en zes maanden met een instructeur, die door je school was aangewezen. Het was niet zoals nu in de VS, dat iedereen een privé-instructeur heeft – in mijn geval was het de leraar handvaardigheid. Hij had drie vingers aan een hand en twee aan de andere, en was nergens bang voor.
Goed blokken voor het rijbewijs
Maar er stond dus behoorlijk wat druk op mijn examen omdat we de volgende dag zouden vertrekken. Als je zakte, moest je twee weken wachten voordat je opnieuw kon afrijden, en dat zou betekenen dat ik alles opnieuw zou moeten doen in Virginia, en dat zou een ramp zijn geweest.
Ik leerde de theorie dus echt heel goed en ik slaagde voor mijn rijbewijs, waarna we meteen verhuisden naar Virginia, waar de wegen werkelijk fantastisch zijn. Het was voor iedereen makkelijker als ik zelf naar school zou rijden, dus kochten we een auto waar ik wat aan had: een Honda Civic Wagon uit 1983. Poepbruin. Dat was de sloomste auto die ik ooit heb gehad.
Ik moest de airco uitzetten om op te kunnen trekken bij stoplichten. Het eindigde ermee dat ik mijn ergste ongeluk tot op heden met ‘m had: ik sloeg over de kop en rolde zeven keer om. Het was daarna geen stationwagen meer, maar een hatch. De wegen in Virginia zijn als een achtbaan; ze zijn dus episch, maar ze schenken je nooit vergiffenis.
Ik kreeg een baan als rijinstructeur voor op ijs, dus ’s winters ging ik de hele dag dwars door de bochten. De allereerste nieuwe auto die ik ooit kocht was de eerste Mitsubishi Evo die naar de VS kwam, dat was de Evo VIII. Ik was gek op die auto – het was de beste auto voor in de bergen als het sneeuwde, ik gebruikte ‘m op ijsbaan, je kon echt lol met ‘m hebben.
Die Evo verkocht ik later aan een vriend die er een drift-wagen van maakte, en hij verkocht ‘m daarna weer aan Mattel om ‘m te gebruiken als stuntwagen in de Hot Wheels-stunt, en daar, in die loop, reed ik ‘m weer. Dat was een goed verhaal, maar het had ook iets onheilspellends: was de eerste auto die ik ooit kocht misschien ook de auto waarin ik zou sterven? Maar we hebben het overleefd.
Voor TopGear namen we een show op in Utah, en daar reed ik een Porsche 911, de 991-generatie, en dan de GT3. Ik werd verliefd op die auto, het is echt een geweldige, ongelooflijke machine. Ik ben altijd al een Porsche-fan geweest, trouwens. De auto die daarvoor verantwoordelijk is, was mijn vaders oude 912E, waarvan ik nu de eigenaar ben. Dus ik vond een GT3 en kocht die, en dat alleen maar vanwege het geluid en hoe hij aanvoelt en hoe hij rijdt, niet als investering. Ik kijk er altijd naar uit om ‘m weer te gaan rijden.’
Reacties