Lightyear – lichtjaren weg?

Gisteren toevallig De Wereld Draait Door gezien? Waarin een allervriendelijkste meneer, Lex Hoefsloot, zijn plannen ontvouwde over een auto op zonne-energie, de Lightyear One? Mooi verhaal, dat zeker. De auto haalt alle benodigde energie uit de zon, en kan in geval van Nederlands zwaarbewolkt k&*%-weer eventueel ook met een stekker worden bijgeladen. Actieradius: 400 tot 800 kilometer, afhankelijk van het batterijenpakket dat je kiest. Prijs? Een Tesla Model S-achtige 119.000 euro – zonder belastingen dan. Tot zo ver alles in orde.

Maar het onderwerp riep (zoals wel vaker bij DWDD) veel vragen op die Matthijs níet stelde. Zoals: waarom een personenauto maken en geen bus? Daar passen veel meer zonnecellen op; en dan had je hem tenminste Bus Lightyear kunnen noemen. Even serieus, de belangrijkste niet-gestelde vraag was natuurlijk: hoe dan? Zonnecellen (op het dak van) een auto zijn niet nieuw – de Fisker Karma had ze al, de Toyota Mirai heeft ze. Maar waar die toch niet lullige fabrikanten het niet lukt méér dan alleen de airco op die zonne-energie te laten draaien, zal nu een stel (met alle respect) ex-studentjes het voor elkaar krijgen een hele auto op zonne-energie te laten rijden..? Moeizaam, qua geloofwaardigheid…

Of lukt het Lightyear toch?

Of misschien kan het wél. Dat stel ‘studentjes’ is namelijk wel afkomstig van de Universiteit Eindhoven, waar ze twee keer de wereldtitel binnenhaalden met hun Solar Team. Ofwel: er zit een hoop kennis over zonne-energie achter Lightyear. Maar er gaapt nogal een gaatje tussen een extreem high-tech zonne-auto die maar één doel heeft, en een functionele personenauto die tientallen doelen compromisloos moet dienen.

Punt twee: er ís geen auto. Ja, er is een ontwerp, waarvan de (fraaie) tekeningen op de website meer verhullen dan onthullen. Geeft niks: je kunt niet alles in één keer. Punt drie is belangrijker: geld. Het ontwikkelen van een nieuwe auto kost veel, heel veel geld. Lightyear zelf denkt 30 miljoen euro nodig te hebben – een (zeer) conservatieve schatting, als je het ons vraagt. Hoefsloot is zojuist naar Silicon Valley geweest om de grote jongens (Google, Microsoft, Tesla) geïnteresseerd te krijgen. Niet zonder succes, naar zijn zeggen. Maar toch: voor je zó’n bedrag bij elkaar hebt…

Kortom: wat moeten we ermee? Lekker makkelijk sceptisch in de hoek gaan hangen en om het hardst ‘Kan niet’ en ‘Lukt nooit’ roepen? Verleidelijk, omdat het om een nogal ambitieus plan gaat waarin het nogal makkelijk gaten schieten is. We bedoelen maar: als wij het al kunnen… Of zullen we daar eens fijntjes tegenin gaan, onder het motto: ‘als iedereen was blijven zeggen dat naar de maan gaan onmogelijk was, waren we er nu nóg nooit geweest’? Zullen we het gewoon toejuichen dat er mensen zijn die daadwerkelijk iets doen met het idee dat we naar een kenniseconomie toe moeten, en daar meteen maar een torenhoge ambitie aan vastknopen? Of zouden ze al lang blij zijn als ze over een paar jaar de boel aan Tesla kunnen verkopen en vóór hun dertigste kunnen gaan rentenieren? Vragen, vragen. En hoe langer we er over nadenken, hoe minder we het weten…