Het concept uit 1994 was veel agressiever ontworpen dan de productieversie uit 1996
Soms kijk je naar een conceptcar en als je je contactlenzen in hebt, zie je meteen waarom er een paar kleine aanpassingen nodig waren om het ding rijp voor productie te maken. Omdat ie op rupsbanden stond bijvoorbeeld, of omdat ie in plaats van een stuur een joystick had om messcherp de bochten mee aan te kunnen snijden. Je weet wel, de praktische zaken.
Maar kijk naar de SLK-conceptauto van Mercedes die in 1994 op de Salon van Turijn stond, en je vraagt je af waar het precies (een klein beetje) is misgegaan – heupen een beetje afgevijld, wat mascara op de koplampen en het hele ding een tikkie de hoogte in gekrikt. Het deed de kansen van de auto op de markt trouwens beslist geen kwaad; er werden er tussen 1996 en het moment dat de auto uit de verkoop werd gehaald, begin 2004, niet minder dan 308.000 gebouwd.
Vreemd genoeg lijkt het front van de conceptcar meer op dat van de SLS supercar uit 2010 dan op de SL van die tijd, misschien met een toefje van de CLK uit ’97 in de hoekige schouderpartij. De productie-SLK (R170) had een elegantere, meer afgeronde vorm die beter aansloot bij de looks van de R129 SL. Maar hij zag er gewoon niet zo leuk uit als het concept.
Dat was ontworpen onder de supervisie van Bruno Sacco, een ware veteraan onder de Mercedes-ontwerpers. Hij was van 1975 tot 1999 in het bezit van het officiële bedrijfspotlood. Hij had al onnoemelijk veel hits getekend, maar nog genoeg inspiratie over om de lat nog een tikje hoger te leggen met auto’s als de SLK.
Hij wilde er echter een beetje een retrotintje aan geven, want hij zei destijds: ‘Styling die nergens aan refereert behalve aan huidige moderniteiten, zou geen Mercedes-styling zijn.’ Vandaar dingen als die afgedekte rolbeugelsachter de stoelen, die hintten naar de 300 SLR uit 1955.
Je moet een beetje Duits spreken om de naam van de conceptcar te begrijpen. Mercedes had al de SL, wat stond voor sportlich (sportief) en leicht (licht). De toegevoegde K stond voor kurz (kort), wat de ‘Baby-SL’-status van de SLK benadrukte. Het bizarre opvouwbare metalen klapdak kwam pas op de SLK II-studie op de Salon van Parijs, later in 1994.
De SLK was de eerste Mercedes met een opvouwbare hardtop, en hij startte een ware rage om zo’n mechanisme ook op betaalbare auto’s leverbaar te krijgen. Met bijvoorbeeld de Peugeot 206 CC en Ford Focus CC als navolgers.
Het glimmend rode interieur moest waarschijnlijk verwijzen naar het gouden tijdperk van de jaren ’50, maar was ook een weinig subtiele herinnering dat het nog niet zo lang geleden was dat ‘de goede smaak’ een heel decennium oversloeg: de jaren ’80. Toch: het was een fraai vormgegeven, minimalistisch interieur – heel wat anders dan het nepwalnotenhout en eindeloos grijs plastic waar de productieauto mee werd opgezadeld.
De SLK kreeg, toen hij in de verkoop was, een beetje de reputatie een vrouwenauto te zijn. Kunnen wij wel gaan janken dat ze dan de conceptcar ook maar niet zo rond hadden moeten maken, maar het heeft er veel van weg dat juist deze tik op de neus van het patriarchaat zo’n succes van de auto heeft gemaakt. Slim gedaan, Mercedes.
Freddy heeft op 16 juli 2023 geschreven:
1 ste concept had dubbele koplampen en 6 cyl motor