Richard Hammond in de Aston Vanquish

Behalve te zwaar is ie te duur, te onbeschaamd en compleet overdreven. Toch is de Aston Martin Vanquish een juweel van een auto.

 

Dit wordt lastig. Ik moet mijn best doen om de Aston Vanquish S de status van legende aan te meten, terwijl we er in ons programma alles aan hebben gedaan ‘m tot de grond af te branden. Daarbij is mij de afgelopen jaren door twee mensen de vraag gesteld of ik ze de Aston als ‘fun-auto’ kon aanbevelen. Beide keren heb ik ze het ten zeerste afgeraden. Omdat het allebei bankiers waren, was ik in eerste instantie geneigd om te zeggen dat het een uitstekende aankoop zou zijn, dat ze er eigenlijk twee moesten kopen. De realiteit is anders. Dit is een gemankeerde, onbetrouwbare, dure auto, die je liefst zo ver mogelijk links laat liggen. Tenzij je een bankier bent.

 

De hakerige versnellingsbak met schakelpeddels was een van de redenen waarom we de Vanquish in TopGear destijds zo hebben gefileerd. En het schakelen is nog altijd lastig. Daarbij is de auto met z’n 1.835 kilo – duizend ton, in TopGear-termen – veel te zwaar. Op vroege exemplaren levert het remsysteem ongeveer dezelfde prestaties als een overvolle trein op een bospad.

 

De auto kost zelfs nu nog een vermogen. Ruim tien jaar na z’n introductie moet je nog altijd meer dan een ton meenemen om een Vanquish te mogen overschrijven. Een ongelooflijk bedrag voor een auto die qua prestaties en techniek al snel voorbij werd gestreefd door z’n eigen familie, de Aston Martin DB9.

 

Maar in deze serie artikelen gaat het om het rijden en verheerlijken van legendes op wielen. Ik zeg niet dat je je huis moet verkopen en naar de showroom moet hollen. Neem van mij aan dat de prachtige, lawaaiige en dure Vanquish een echte legende is.

 

Om te beginnen is het ontwerp van Ian Callum een feest om naar te kijken: lenig, voluptueus en onderhuids op een sensuele manier gespierd. Eigenlijk is dit Angelina Jolie in autovorm. Ook over het geluid hoor je eigenlijk niet te klagen. De 6,0-liter V12 levert 514 pk en maakt daarbij een heerlijke hoeveelheid herrie. Denk ook maar niet dat de Vanquish gedateerd is, alleen omdat ie een jaar of tien geleden op de markt kwam. De basis wordt bijvoorbeeld gevormd door een uit aluminium en koolstofvezel opgetrokken monocoque.

 

 

Deze auto is bedoeld als Gran Turismo en zo voelt ie ook aan. Het interieur is iets speciaals: leer, stoelen en dashboard voelen allemaal even solide aan, het vakwerk is in deze auto overal zichtbaar. Achter het stuur had ik niet direct de neiging om in een wolk van verschroeid rubber over het circuit te razen. Het moest subtieler zijn dan dat, een rijervaring die beter past bij een auto van deze voorname statuur. Maar ik kon niet zo goed bedenken hoe dat moest, dus gaf ik maar gewoon gas. Dan kom je er dus achter dat een Gran Turismo ook heel erg snel kan zijn.

 

Vanuit stilstand accelereert hij in 4,0 seconden naar 100 km/u, de topsnelheid ligt rond 320 km/u. Dat is zeker snel genoeg voor James Bond, die een Vanquish reed in Die Another Day.

 

Terwijl ik zelf op het circuit mijn rondjes reed, zocht ik naar redenen die de keuze van Bond zouden kunnen verklaren. Dit is in elk geval geen messcherp precisie-instrument. Latere exemplaren hadden een verbeterde wielophanging, maar ook die konden niet opboksen tegen de nieuwere DB9. Maar vergeet niet dat dit voor veel mensen de laatste ‘echte’ Aston Martin is. Dat wil zeggen dat hij in elkaar is gezet door mannen met hamers. De monocoque-constructie mag dan bestaan uit geperst aluminium en allerlei composieten, de aluminium carrosserie is tot stand gekomen door metaal in de juiste vorm te timmeren. Wat mij betreft is dat het belangrijkste criterium, wat Bond er ook van vindt.

 

Op 19 juli 2007 viel voor de Vanquish S het doek, precies dezelfde dag waarop Aston Martin na vijftig jaar de deuren van de Newport Pagnell-fabriek op slot deed. Toeval? Dat denk ik niet. Voor de Vanquish is de status van legende daarmee in elk geval verzekerd. Dit is om zoveel verschillende redenen de laatste in zijn soort, de laatste echte Aston. Al betekent dat ook, dat ie niet perfect is, omdat het anders geen echte Aston zou zijn. Die zijn namelijk geen van allen perfect. Heb je wel eens met een DB5 gereden? Wat een verschrikking.

 

Ook hoef je van deze auto niet te verwachten dat ie het elke dag doet. Dit is bepaald niet het favoriete vervoermiddel van mensen die beroepsmatig donorharten in de rondte rijden. Maar deze auto dateert dan ook van voor de tijd dat Aston Martin zichzelf wijsmaakte dat het met de Vantage V8 een tegenhanger voor de Porsche 911 maakte. (Een tijd, overigens, waarin een Aston Martin-rijder simpelweg ook een 911 kocht als hij een auto wilde met de eigenschappen van een 911.)

 

Deze auto moet simpelweg veel te duur zijn, en verre van perfect. Hij is ook gewoon heel speciaal. Als jij een van de twee mensen bent die ik ooit heb afgeraden er een te kopen: ik heb me bedacht. Koop die auto, vandaag nog. Hij is bijna magisch.

 

Productie: 2004 - 2007

Motor: 6,0 liter V12

Vermogen: 514 pk

Acceleratie: 0-100 km/u in 4,0 s

Topsnelheid: 321 km/u

Gewicht: 1.835 kilo