Richard in de Vauxhall Monaro VXR500

Een enorme lap Australische biefstuk. Niet doorbakken maar gerookt graag.

Dit is de Vauxhall Monaro VXR500, en hij is voorzien van geventileerde en geperforeerde remschijven. Daarmee heb ik de enige technische wetenswaardigheden over deze auto meteen in de eerste zin verklapt. Verder is er namelijk niet zoveel interessants te melden over de VXR (het Australische en Britse equivalent van het OPC-label van Opel). Deze VXR500 heeft een 6,0-liter V8 die de achterwielen aandrijft. Verder is het een kwestie van ‘what you see is what you get’. En hij heeft dus die geventileerde en geperforeerde remschijven.

Dit is de opvolger van de eerste generatie Monaro, die een 5,7-liter V8 had. Toen die in 2005 op de markt verscheen, was 45 procent van de voor Engeland bestemde oplage binnen een maand verkocht. Er zijn dus mensen – daar reken ik mezelf zeker toe – die direct vallen voor iets wat nog het meest lijkt op een motorblok, waar toevallig ook nog een auto aan vastzit.

Toch is het zeker geen lelijke auto. Hij heeft uitstraling, zoals dat zo mooi heet. Met iets strakkere lijnen zou ie meer op een ouderwetse musclecar lijken, maar blijkbaar moeten ook auto’s in deze klasse met hun tijd mee. Een beetje. Deze auto heeft een voor- en achterwielophanging en daar is zo’n beetje alles mee gezegd. Hier gaat het om herrie, eenvoud, functionele schoonheid en de charme van een vriendelijke uitsmijter.

De VXR scoort op al die punten. De V8 klinkt precies zoals het hoort, en als vanzelf verschijnt er op mijn gezicht een ietwat gemene grijns als ik wegrijd. Voor een grote, zware auto is de Monaro VXR500 bepaald niet traag: 0 naar 100 km/u duurt 4,9 seconden, de topsnelheid is 298 km/u. Onder de lange motorkap houden zich 493 luie pk’s schuil die in actie worden geschopt door een koppel van 678 Nm. Galopperen, dat is wat de VXR doet. Toevallig ben ik dol op auto’s die galopperen.

De VXR heeft al een wat luidruchtig uitlaatsysteem, terwijl er voor de 500 nog eens een turbolader bij kwam. Ik vermoed dat het daarbij vooral ging om extra herrie, net zoals dat het geval is bij veel andere auto’s waarvan de ontwerpers een iets te grote voorliefde hebben voor de Nürburgring. En terecht. De versnellingsbak is zo slecht dat het bijna hilarisch is. Schakelen voelt nog het meeste aan alsof je een bot uit de bek van een hondsdolle beer moet trekken. Niet dat het veel uitmaakt, want als je iets anders had verwacht, zit je in de verkeerde auto.

Natuurlijk is er een stuur dat op een of andere manier in verbinding staat met de voorwielen. Dat stuur kun je gebruiken om te draaien, om die eerder genoemde wielen te draaien in de richting waar je naartoe wilt. Of je doet wat elke eigenaar van een Monaro VXR doet, en dat is dat je de auto alleen bestuurt met je rechtervoet. Het gaspedaal is ter vervanging van de stuurinrichting niet rechtstreeks verbonden met de achterwielen, maar het lijkt er soms wel op.

Deze VXR heeft een wat stugger onderstel dan de standaard Monaro zodat je redelijk strak een bocht kunt nemen. Alleen denk ik niet dat het VXR-eigenaren daar om te doen is. Met die enorme, ietwat logge motor en een klein beetje hulp van het stuur kan zelfs ik driften alsof ik weet wat ik aan het doen ben.

Nu moet ik ook zeggen dat ik er een eind aan had gemaakt als ik niet in staat was geweest om met de Monaro VXR te driften. Je kunt dus rustig aannemen – ik ben een man van mijn woord – dat het me gelukt is. De Monaro VXR doet precies wat je van ‘m verwacht. Hij produceert een goddelijk lawaai en accelereert als een boze stier die korte metten wil maken met de matador die hem zojuist met een spies in z’n edele delen heeft geprikt. Word je daar niet gelukkig van, dan wens ik je veel plezier met je Prius.

Had ik de remmen al genoemd? Die zijn eigenlijk best goed.

Vauxhall Monaro VXR500

Productie: 2006

Motor: 6,0-liter V8

Vermogen: 500 pk

Koppel: 678 Nm

Prestaties: 0-100 km/u in 4,9 s, top 298 km/u

Gewicht: 1.687 kg