Speedweek 2012: roken met de herenclub

De Nissan GT-R Track Pack, de Mercedes-Benz C63 AMG Black en de BMW M5 – samen een heuse herenclub – spotten met het rookverbod.

 

De Mercedes C63 AMG Black is gestrand, een meter of vijftig van de baan, met z’n neus de verkeerde kant op, in een grasveld achter de Hammerhead. De banden zijn kapot. En vanonder het linker voorwiel komt rook tevoorschijn. In de woorden van Jeremy Clarkson: er is iets niet helemaal goed gegaan.

 

Het is gewoonte om in dit soort gevallen de schuld te geven aan een of ander soort catastrofaal, mechanisch falen of aan hogere machten: een klapband, een remweigering, een overstekende bever. Maar ik ben een echte man, of in elk geval een soort man, en daarom moet ik flink zijn en toegeven: de C63 Black staat hier omdat ik, zo’n 12 seconden geleden, een even spectaculair als ontstellend tekort blootlegde aan overstuurtalent waardoor ik me in een oogwenk transformeerde van de Hammerhead Driftheld tot De Gek Die Achteruit Door Het Gras Rijdt met Zestig Kilometer Per Uur.

 

Dit incident is niet de fout van de C63, althans niet meer dan dat je ‘m z’n bestaan kunt kwalijk nemen – in z’n hoedanigheid als een achterwielaangedreven machine met meer dan 500 pk en met een volledig uit te schakelen tractiecontrole. De C63 is namelijk prima te besturen en niet listig. Hij slipt en drift en gumt wanneer je maar wilt, en geeft je ruim tevoren aan wanneer ie van plan is z’n voor- en achterkant van plaats te laten wisselen, waarbij z’n gigantische, ongeblazen V8 z’n vermogen afgeeft in een prachtige, vlakke toerencurve.

 

Ik zou elk van deze auto’s achterstevoren in het veld hebben kunnen zetten: de Mercedes was simpelweg het slachtoffer van een oh-oké-nog-een-rondje-dan, van het laten-we-de-elektronische-hulpmiddelen-helemaal-uitzetten en het zorg-je-er-wel voor-dat-je-deze-op-camera-hebt syndromen. Bovendien is de Hammerhead een verraderlijke bocht.

 

De geur van brandend plastic stijgt op uit de C63. Ik heb geen brandblusser bij de hand. Ik maak het bekende noodgebaar uit Team America naar de TopGear-crew. Desperaat zoekend naar licht aan het eind van de tunnel in deze niet zo goede situatie, vraag ik me af of dit wellicht is wat de drie auto’s in deze test gemeenschappelijk hebben: want de BMW M5, de Nissan GT-R Track Pack en de Mercedes C63 AMG Coupé Black mogen er dan uitzien als relatief conventionele machines (van de buitenkant tenminste, en als we de koolstof achtervleugel van de C63 buiten beschouwing laten), het zijn in werkelijkheid schreeuwende, angstaanjagende monsters die in staat zijn om je in een veld te af te leveren als je geen respect voor ze toont.

 

Het gecombineerde vermogen van deze drie auto’s? Ruim 1.600 pk. Tot de jaren tachtig had het erepodium van een willekeurige Formule 1-race minder vermogen.

 

 

Misschien is het niet eerlijk om de GT-R een conventionele machine te noemen. Waar de eerdere GT-R’s hyper-opgevoerde versies waren van Skylines, is de R35 een op zichzelf staande super-coupé. Maar z’n culturele erfgoed is meer alledaags dan exotisch, hoewel we de GT-R Track Pack rijden, een uitvoering die in elk opzicht wat sportiever is dan de reguliere versie en – je wist dat deze term vroeger of later zou vallen, maar toch sorry ervoor – ‘circuitdag-fans’.

 

Die uitvoering betekent dat er nieuwe, zesspaaks, lichtgewicht velgen zijn gemonteerd – die tien kilo lichter zijn dan de velgen op de normale GT-R, dat er een kleverige, nieuwe stof op de stoelen zit (kleverig genoeg om je billen op hun plaats te houden als je een bocht neemt, dus niet zo kleverig dat er vliegen aan blijven plakken of dat je geen gordels zou hoeven dragen), stijvere veren en een overduidelijke absentie van een achterbank.

 

 

Het zou leuk zijn om te beweren dat het Track Pack de GT-R heel anders doet aanvoelen dan alle andere GT-R’s die we hebben gereden, maar dat is niet zo: dit is nog steeds een absurd snelle sportauto met meer grip dan een eendenmossel van Alcantara. Het meemaken van een echte, rauwe start in de GT-R – dus zonder wielspin, geen gekrabbel, alleen maar actie en tractie – is het meemaken van echte, pure acceleratie.

 

Hm, misschien voelt dat Track Pack toch een beetje anders aan. Ik heb menige R35 GT-R op de openbare weg gereden, en ik kwam tot de conclusie dat dit auto’s zijn met een fenomenale hoeveelheid grip die pas gaan ondersturen op de uiterste limiet. Maar als ik dit ding in de R-modus zet (wat de afkorting moet zijn van ‘RampzaligGevaarlijk’, neem ik aan) en op het gas trap na een bocht, ontdek ik dat het Track Pack – en ik ontdek dit terwijl ik luidkeels gil – ervoor zorgt dat ik, te beginnen met de kont van de auto, op vier wielen begin te glijden.

 

Je moet het elektronische brein van de GT –R misleiden om ‘m zijwaarts te laten voortbewegen: gooi ‘m een bocht in met te veel snelheid en je krijgt alleen maar een kwaaiige ingreep van de stabiliteitscontrole, en geen draai de bocht in. Je gaat de bocht langzaam in en komt er als een dolle uit, oh u, eerbare driftkoning!

 

Om domme powerslides te maken in de M5 is een aanzienlijk eenvoudiger onderneming. De dikke BMW gooit elk van z’n 560 pk’s naar de achterwielen, hetgeen resulteert in ofwel a) een schokkend rappe sprint naar voren ofwel b) absoluut geen voorwaartse progressie maar een verse laag gesmolten rubber op alles binnen een cirkel van drie kilometer.

 

Dit is een grommende grizzlybeer, deze M5. Dat is geen belediging, dat is een compliment. Achter alle elektronica, de geavanceerde head-up displays en z’n opzettelijk trage bak, is ie een heerlijk simpel ding, en veel leuker dan de criticasters die weeklagen over het verscheiden van de turbo-loze M5-motor je willen doen geloven. Ga hard in de remmen of stuur te vroeg in en je wordt je bewust van het effect dat die dikke, grote motor op de voorwielen heeft, maar als je de neus goed plaatst en de bocht doorgaat, serveert de luchthappende V8 je enorme hoeveelheden koppel, en die krachten spuwt de M5 als het ware het rechte eind op in het soort slip dat normaal gesproken uitsluitend wordt gezien in de Rally van Zweden.

 

 

Dit zou wel eens het leukste kunnen zijn dat je op een leeg circuit kunt doen (met je kleren aan) als het tenminste niet zo was dat er een klomp matzwarte, bemodderde koolstof ligt te sudderen aan mijn voeten.

 

De C63 Black. Oh, de C63. Deze auto is niet alleen de beste Mercedes Black tot dusver, het is het mooiste dat uit Duitsland is gekomen sinds de geboorte van Eva Padberg. Hij is kort, hij is breed, hij is gekmakend sterk en hij heeft een door NASA gespecificeerd g-krachtenscherm. En een grote vleugel. En gaten in de motorkap. Als deze auto het kind niet in je wakker maakt, dan is je ziel officieel overleden.

 

De enige makke van de C63 is z’n slome zeventraps halfautomaat, die net een kwartseconde te langzaam opschakelt, zodat je te maken krijgt met een toerenbegrenzer die een machinegeweer-achtig tak-tak-tak laat horen.

 

 

Maar, op dat slome schakelen na is de Black simpelweg magisch. De M5 en de GT –R moeten de bocht in geduwd worden, maar in de Mercedes ga je zo snel als je wilt of durft de bocht in, je laat de enorme banden en de verbrede assen het harde werk doen, en je komt de bocht uit in een waas van woede en rook. Als je het geluid van de verbrandingsmotor in een geur zou kunnen vangen, zeg in een eau de toilette (‘Motor – De geur van exploderende koolwaterstof’), zou dat klinken zoals de Black – als je me nog volgt. De C63 is een gore, transcendente ervaring die je vervult van levensvreugde. Althans, tot je ‘m crasht.

 

Welke zou ik mee naar huis nemen, gesteld dat me die keus zou worden geboden? Als ik zou mogen kiezen? Nou? Alle drie. Toch wel, ja. De GT -R vanwege z’n geweldige tractie en z’n lanceersnelheid. De BMW om vijf mensen luxueus te kunnen vervoeren, plus hun bagage, en dan niet vooruit, maar dwars. En de C63 voor, nou ja, kijk dan naar ‘m. Daarom.

 

Maar kijk nu maar even niet, als je zou willen. Want nu staat ie een beetje in brand. Een man arriveert met een brandblusser en een ernstige gezichtsuitdrukking.

 

Er wordt wat gesist en gebromd en dan blijkt dat ik de C63 geen schade heb berokkend: er zit alleen een klein barstje in het sleepoog en een fikse hoeveelheid modder op plaatsen waar normaliter geen modder zou hoeven komen. De brand, zo blijkt ons nu, bestond louter uit een pluk gras die in de radiator van de C63 was beland. Mijn manoeuvre met 60 km/u in een auto van een klein fortuin heeft ongeveer drie euro aan schade veroorzaakt. Dank u, oh beschermheilige der roekeloze overstuurders.

 

Ik moet mijn fout zien als een waardevolle les. Oppassen. Ze geven je een vals gevoel van veiligheid, de C63 en de GT-R en de M5, met hun bekende vormen en hun bekende dashboards en hun dunne laagje respectabiliteit. Maar ze zijn niet respectabel, ze zijn maniakaal: dit zijn geen ijzeren vuisten in zijden handschoenen, dit zijn bloeddorstige haaien in strak gesneden maatpakken. Onderschat ze alleen met gevaar voor eigen lijf en leden.

 

Techniek: 4.395 cc V8 twinturbo, zevenbak met dubbele koppeling, achterwielaandrijving

Power: 560 pk @ 5.750 tpm, 680 Nm @ 1.500 tpm

Prestaties: 0-100 km/u in 4,3 sec., top 250 km/u

Gewicht: 1.945 kg

Prijs: € 125.957 (NL) / € 108.000 (BE)

 

 

 

Techniek: 3.799 V6 twinturbo, zesbak met dubbele koppeling, vierwielaandrijving

Power: 550 pk @ 6.400 tpm, 632 Nm @ 3.200 tpm

Prestaties: 0-100 km/u in 2,8 sec., top 315 km/u

Gewicht: 1.740 kg

Prijs: € 145.000 (NL) / € 103.200 (BE)

 

 

 

Techniek: 6.208 cc V8, zevenbak met dubbele koppeling, achterwielaandrijving

Power: 517 pk @ 5.200 tpm, 620 Nm @ 5.200 tpm

Prestaties: 0-100 km/u in 4,2 sec., top 300 km/u

Gewicht: 1.710 kg

Prijs: niet meer leverbaar