Supercabrio’s in Schotland

Zeker in deze tijd van het jaar is het onherbergzame West-Schotland een verlaten, koude en donkere streek. Een ideale locatie dus, om met 850.000 euro aan bloedmooie supercabrio’s te gaan spelen. Pet op, regenjas aan en… telescoop onder de arm. TopGear gaat op zoek naar de sterren.

 

Plonk! De scherpe pijn, wanneer bij een snelheid van 100 km/u een klein steentje mijn schedel raakt, klinkt dof maar voelt snijdend aan. Een verwrongen grimas en een paar serieuze krachttermen zijn het gevolg. Het kwetsende projectiel wordt opgeworpen door het achterwiel van de Bentley die voor mij rijdt. Normaal zou het straaltje bloed, dat van mijn wenkbrauw naar beneden sijpelt, aanleiding zijn om mijn dag grondig te verpesten. Om nog maar te zwijgen over het vooruitzicht van een flinke bult en een blauwe plek. Toch is er vandaag maar weinig dat mijn plezier kan verknoeien. Ook een klein stukje Schotland, dat in onzachte aanraking komt met mijn voorhoofd, is niet in staat om deze perfecte dag te verstoren.

 

Een heldere zonsopkomst in de verlaten bossen van Galloway. Tussen de dennenbossen hangen nog wat flarden mist. Over uitgestorven wegen, langs donkere meren en uitgestrekte vlaktes, brullen drie van ’s werelds fraaiste cabrio’s, samen goed voor dik 1.600 pk.

 

Het imposante geluid van de 6,0-liter W12 van Bentley wordt van tijd tot tijd overstemd door de melodieuze brom van de Aston Martin en het metalige getrompetter van de Mercedes.

 

Ik rij in de SLS en het kan me eigenlijk geen barst schelen dat de open Mercedes mij zojuist niet kon beschermen tegen opspattend steen. Op zoiets moois kan je niet boos worden. Kijk eens naar die lijnen! Onwaarschijnlijk laag, absurd breed en een motorkap die straatlengtes voor je uit lijkt te steken. De mooi afgewerkte Z-vormige cabriotop laat zich discreet wegvouwen in een speciaal compartiment achter de stoelen. Het resultaat is een bloedstollend mooie, open SLS.

 

Aanvankelijk waren we bang dat het verlies van de kenmerkende vleugeldeuren de SLS Roadster zou beroven van het opvallende uiterlijk van zijn broertje, de SLS Coupé, en dat hij daardoor meer op een veredelde SL zou gaan lijken. Gelukkig is dat niet het geval. Het uiterlijk is minstens zo spectaculair als dat van de coupé en mede door die lage lijnen oogt de Roadster zelfs een beetje vervaarlijk.

 

 

Echt beangstigend wordt het pas wanneer ik de zacht oplichtende startknop op de middenconsole indruk en de 571 pk sterke 6,2-liter V8 tot leven wek. Zonder een dak, om je te beschermen tegen de daverende explosie die op dat moment de stilte doorbreekt, lijkt het alsof de inhoud van je hersenpan diep je keel inschiet.

 

Ook wanneer ik de SLS voor het eerst de weg opdraai, wordt het beklemmende gevoel er niet beter op. Deze auto is minstens 30 centimeter te breed voor de smalle weg waar ik op rij. Nerveus wriemelend geeft de Mercedes blijk van zijn ongeduld. Mijn achterwerk zit dicht tegen de achteras aangeplakt en ik voel ieder steentje en kuiltje tot in mijn ruggengraat. De SLS is een auto waar je even aan moet wennen, maar in een landschap als dit, met uitgestorven wegen, heb ik maar weinig tijd nodig om te acclimatiseren en mijn moed bijeen te rapen zodat ik al snel de SLS op waarde kan schatten.

 

Galloway is het Verenigd Koninkrijks eerste officiële sterrenlichtreservaat. Een regio met zo’n lage graad van lichtvervuiling, dat je ’s nachts zonder problemen alle sterren, asteroïden en groenvingerige marsmannetjes kunt observeren. In de kofferruimtes van onze auto’s ligt een aantal telescopen zodat we later die dag het heelal kunnen bespieden. Zolang (of liever gezegd zo kort) als de zon in dit jaargetijde schijnt, zorgen wij zelf voor onze sterrenparade over de wegen van deze afgelegen Schotse streek. Het zijn zonder twijfel de beste wegen die ik me kan indenken. Snel, technisch uitdagend, op een enkel verdwaald hert na vrijwel geheel verlaten en op de meeste plekken breed genoeg voor deze supercars.

 

 

Wanneer je de SLS nog niet goed kent, doe je er dus verstandig aan om eerst even te acclimatiseren. Doe je dat niet, dan is het onvermijdelijk dat het een kort avontuur wordt, dat eindigt in een akelig grote vuurbal. Even rustig aan dus. Wennen aan de bijzondere configuratie en daarna pas voluit gaan. Na verloop van tijd wen je er wel aan dat je vrij ver naar achteren zit. Het lijkt wat op een zeilboot. Ergens ver aan de achtersteven draai je wat aan het roer en een heel eind vóór je zie je de boeg van het schip draaien. Bij de SLS gaat dat alleen een heel stuk sneller dan op een boot. De Roadster is een stuk toegeeflijker dan de Coupé. Iets minder nerveus en wat zachter geveerd. In de SLS Coupé voel je jezelf wat opgesloten in de relatief smalle cockpit, met voor je neus ook nog eens dat tweepersoonsbed. De Roadster betrekt je meer bij de rijervaring. Hij wekt meer vertrouwen in bochten en je bent je ook veel meer bewust van die uitzonderlijke motor vlak voor je knieën.

 

Net als veel andere tuners, lijkt ook AMG de voorkeur te geven aan de toepassing van turbo’s in plaats van een almaar toenemende cilinderinhoud. Het kan wel eens zo zijn dat er binnenkort een einde komt aan het tijdperk van de conventioneel ademende Mercedes. Van nu af aan is het turbo dat de klok slaat. Van ons mag het. De SLS is snel genoeg om je een gratis facelift te bezorgen en het geluid van de V8 doet je trommelvliezen smelten.

 

 

Toch kan je er ook heel rustig in rijden, zolang je de SLS maar met respect behandelt. Je moet wel de kunst verstaan om het hypergevoelige gaspedaal te ontzien wanneer je over een oneffenheid rijdt want de minste beroering en je stuitert als een lichtgestoorde kangoeroe over de weg. De SLS is een agressief type. Zo’n nietsontziende voetbalhooligan die je voor de lol in een greppel doet belanden en je vervolgens schaterlachend van je zakgeld berooft. Op het eerste gezicht mag het een luie, zware sportwagen lijken, maar vergis je niet. De SLS is een briljante, brutale en duivelse supercar.

 

De door middel van paddels bediende versnellingsbak beschikt over zeven versnellingen. Dat zijn er precies zes teveel, want met één versnelling zou de SLS ook toekunnen. Maakt niet uit welke – de tweede, de derde, de vierde: vanuit iedere versnelling trekt de Mercedes probleemloos op. Van stapvoets naar hoogst illegaal in tijd van luttele seconden. De enige reden waarom je die andere versnellingen niet wilt missen, is de heerlijke supersonische knal uit de uitlaat, iedere keer dat je terugschakelt. Tektonische platen verschuiven ervan en tot tien kilometer in de omtrek slaat het vee abrupt op hol.

 

De Bentley Continental GTC is veel geciviliseerder. Vergeleken met de koolstofvezelwoede van de SLS is de GTC een oase van gezeglijkheid en goede manieren. In deze Bentley verdween ongemerkt een aantal walnootbomen en een kleine kudde met buitengewoon goed opgevoede koeien. De Bentley verstaat als geen ander de kunst om je volledig te isoleren van de nare straatomgeving vol verkeerslawaai. De GTC slurpt kilometers zonder dat je er erg in hebt en voor je het weet zit je serieus te overwegen om in deze prachtige streek te gaan wonen en de dagelijkse duizend kilometer woon-werkverkeer voor lief te nemen.

 

Bentley beweert dat ze bij de bouw van de soft-top hebben gestreefd naar eenzelfde niveau van comfort als bij de coupé. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat menig coupé alleen maar kan dromen van dit niveau van comfort, stilte en klasse. Met de kap omhoog vergeet je bijna dat het hier een cabriolet betreft. De vele lagen isolerend materiaal in de kap dempen ieder geluid van buitenaf.

 

Wij treffen het. Het is een van de weinige zonnige dagen in dit deel van de wereld, dus er is alle reden om de kap naar beneden te laten. Het neerlaten van de kap van de Bentley is een statige aangelegenheid, vergelijkbaar met het ceremonieel strijken van een vlag. Je zou er bijna een militaire kapel bij verwachten om de ceremonie van bijpassende blaasmuziek te voorzien. Het proces lijkt vele minuten in beslag te nemen, maar het resultaat is er dan ook naar. De Continental geeft een veel opener gevoel dan de SLS. Met z’n enorme oppervlak zit je veel meer in de buitenlucht dan in de relatieve beslotenheid van de Mercedes. Toch is een valwind in de Bentley verfrissend, maar nooit koeltjes. De stoelen zijn voorzien van verwarmingselementen met de kracht van een industriële vetsmelter die je achterwerk in een mum van tijd kunnen omtoveren in uitgebakken spek. Koud hoef je het dus niet te hebben.

 

 

Deze 560 pk sterke titaan laat zich opmerkelijk gemakkelijk besturen. Geen zenuwachtig zoekende voorwielen of nerveus reagerend gaspedaal. Het is alleen een kwestie van de neus ongeveer in de richting van de bocht sturen en je nergens om bekommeren. Vol gas, gebruikmakend van het enorme koppel van de majestueuze W12, vervolgens weer vol in de remmen en dat steeds opnieuw. Keer op keer, bocht na bocht. De kilometers vliegen onder je door, tot het tijd wordt om een lokale pomphouder in extase te brengen. Ondanks zijn enorme gewicht van bijna 2.500 kilo is de Bentley verrassend lenig in het bochtenwerk. Uitsluitend op momenten dat je erg hard moet remmen, voel je de massa van de GTC. De Bentley beschikt over een heleboel elektronica. Ongelukken mijdende technologie die het bij iedere beginnende ruzie of onenigheid tussen chauffeur en auto, telkens weer voor de bestuurder opneemt. Handig, zulke speeltjes.

 

Zelfs diegenen onder ons die niet beschikken over de capaciteiten van The Stig zullen ongemerkt de neiging hebben om sneller te rijden met de Bentley dan met de SLS. De Bentley wekt nu eenmaal meer vertrouwen. Overigens slijt de neiging tot hardrijden snel. De Continental straalt namelijk een soort onderkoelde Britse deftigheid uit. Verfijnde beschaving die niet uitnodigt tot racen, slippen, spinnen en andere ordinaire dingen die je met een auto kunt doen.

 

 

De lijn tussen verfijnde luxe en aanstellerige kitsch is overigens erg dun. Zelfs Las Vegas’ overleden oppernicht Liberace zou zijn wenkbrauwen hebben gefronst bij het zien van de met walnotenhout afgewerkte brillenhouder. Als ‘kitsch’ het juiste woord niet is voor dit monsterachtige attribuut, dan moeten we het toch minstens als ‘overdreven opzichtig’ omschrijven. Het is dus verstandig om ingetogen te werk te gaan bij het opstellen van je wensenlijstje wanneer je een Bentley bestelt.

 

Het is een koude heldere dag en er is geen wolkje aan de lucht, dus we hebben goede hoop dat we bij het vallen van de duisternis getuige kunnen zijn van een heldere sterrenhemel in dit Schotse natuurpark. De bergen aan de horizon zijn wit van de sneeuw en tussen al het landschappelijk schoon staat de Aston Martin te stralen. Met zijn 490 pk blijft de Virage wat achter bij de Mercedes en de Bentley. Daartegenover staat een gewicht van 1.890 kilo waardoor de Aston, overigens net als de Mercedes, in gewicht veruit de mindere is van de kolossale Bentley. De Virage is gewend om een middenpositie in te nemen. Aston heeft gemerkt dat er bij liefhebbers van de V12-modellen behoefte bestond aan een type tussen de extreme DBS en de wat bescheidener DB9. Dat werd de Virage. Er wordt wel gefluisterd dat de designafdeling van Aston de laatste tijd wat steken laat vallen, maar zolang er modellen als deze Virage Volante worden gemaakt, hebben wij niet te klagen. Het oude DB-model verveelt nooit. Klassiek design dat evolueert en rijpt als een fles bordeaux van een groot château.

 

 

Dat geldt althans voor de buitenkant. Wie van de Bentley direct overstapt in de Aston voelt het verschil in afwerkingsniveau van het interieur. Alsof je van een vijfsterrenhotel naar een comfortabel pension verhuist. Zeker niet slecht, maar een beetje gedateerd. In Japan lopen koeien die dagelijks gemasseerd worden, die bier te drinken krijgen en waar klassieke muziek voor wordt gespeeld. Van die huiden lijkt het leer van de Bentley te zijn gemaakt. Het leer in de Aston is van een heel andere kwaliteit. Het voelt veel ruwer en dunner aan.

 

Positief nieuws is er ook. Eindelijk heeft Aston het verouderde navigatiesysteem van Volvo overboord gekieperd en gebruikt men moderne high-definition Garmin-units. Jammer dat het systeem niet is geïntegreerd in de rest van het infotainment-systeem waardoor het audiogedeelte het moet doen met een afzonderlijk, armetierig schermpje onderin de middenconsole.

 

Eenzelfde soort kritiek zien we terug in het weggedrag. Goed, maar niet perfect. De zesversnellingsbak gedraagt zich meestentijds heel netjes, maar heeft bij vlagen last van de hik. Bij het opschakelen raakt de bak dan even de tel kwijt. De vering van de Virage voldoet op gladde wegen heel aardig. De meeste oneffenheden worden gladjes geabsorbeerd, maar zodra je op slecht wegdek belandt, kan de Aston zich totaal niet meten met de SLS. Die is weliswaar stijver afgeveerd, maar beschikt over de eigenschap om iedere hobbel en oneffenheid keurig weg te werken, terwijl de Aston maar blijft nadeinen. Ook met gesloten dak ziet de Virage er iets minder gelikt uit dan de SLS en de Continental.

 

Al die minpunten verbleken wanneer je de sportstand activeert en de V12 opjaagt tot aan de rode lijn. De cilindersymfonie die dan volgt is onbeschrijflijk. Oneindig veel mooier dan het grote turboblok van de Bentley en veel minder agressief dan het enigszins manische geluid van de Mercedes V8. Dit is motorgeluid in optima forma. Een onberispelijk volbloed V12-geluid waar je geen genoeg van krijgt. Het onooglijke schermpje voor de audio is snel vergeten. Dat heb je helemaal niet nodig, want met je rechtervoet dirigeer je een dubbel strijk­sextet voor 48 kleppen dat zijn weerga niet kent.

 

De zon heeft zijn korte baan afgelegd en zakt langzaam achter de bergen. Tijd om onze telescopen tevoorschijn te halen, want vanuit oostelijke richting wordt langzaamaan een onwaarschijnlijk schouwspel zichtbaar. Wij parkeren onze cabrio’s aan de oever van een inktzwart en peilloos diep meer en halen onze sterrenkijkapparatuur tevoorschijn. De apparaten hebben de meest vreemde en futuristische namen: Celestron, Astromaster, SkyProdigy. Het zal ons allemaal een zorg zijn, zolang we maar een blik kunnen werpen op dat veelbezongen firmament dat je vanaf deze locatie zo goed kunt aanschouwen. We gebruiken de open auto’s als platform. Waarschijnlijk hebben we daarmee enkele van de meest kostbare observatoria gecreëerd die je maar kan bedenken, want afgezien van de telescopen, vertegenwoordigen de drie platforms bij elkaar al een waarde van ruim 850.000 euro.

 

 

Op het moment dat wij druk bezig zijn om de uitgebreide instructieboekjes van onze sterrenkijkers te bestuderen, trekt er een kolossaal wolkendek binnen dat zich boven ons hoofd lijkt te verankeren. We wachten en wachten, maar de hemel heeft zich voor ons gesloten. Slechts een grote grijze sluier is zichtbaar en van de sterren valt niets meer te zien.

 

Niet getreurd, we kwamen hier voor drie andere sterren. Geen van drieën heeft ons echt teleurgesteld, maar er zijn wel duidelijke verschillen. Het minst presteert de Aston Martin. In dat oordeel zijn we eensgezind. De Virage klinkt en oogt misschien het mooist, maar naast de Bentley en de Mercedes moet de Aston echt een stapje terugdoen. Zou de Virage een ton goedkoper zijn geweest, dan had hij nog een kans gemaakt, maar zijn positie als duurste auto van dit trio is niet in overeenstemming met de resultaten van de test.

 

Het klinkt natuurlijk volslagen idioot om een auto van bijna drie ton als een koopje te omschrijven, maar bij de Bentley zou je dat bijna doen. Hij steekt met kop en schouders boven de Aston Martin uit. Het zal morgen, op weg terug, nog een aardig gevecht worden wie van ons de sleutels van de Continental als eerste te pakken krijgt. Toch is voor mij de SLS de fijnste van de drie. Deze testauto mag dan weliswaar – inclusief wat opties en extra’s – ruim 290.000 euro kosten en je moet continu op je hoede zijn dat hij je niet stiekem te grazen neemt, maar hij biedt alle ingrediënten die je van een supercar van dit kaliber mag verwachten: bulderend geluid, angstaanjagende snelheid en waanzinnig goede rijeigenschappen. Ik start de V8, draai de verwarming op z’n hoogste stand en verdwijn met een bloedgang in de pikdonkere Schotse nacht.

 

Spijt? Nee! Hooguit van het feit dat ik er aan had moeten denken om eerst die telescoop eraf te halen.

 

 

 

Het Galloway Forest Dark Sky Park behoort tot een van de beste plaatsen in Europa om de sterrenhemel te bekijken. Als bijkomend voordeel beschikt deze streek over een aantal van de beste en snelste b-wegen die Groot-Brittannië te bieden heeft, dus als je de sterren misloopt, blijft er genoeg te genieten in dit stukje ongerepte natuur. Je vindt Galloway in de Zuidwesthoek van Schotland. Kijk op forestry.gov.uk en visitscotland.com voor meer informatie.

 

De naam is moeilijk uit te spreken, maar Kirroughtree House Hotel is een typerend hotel in de Engelse landhuisstijl, pal aan de westelijke grens van het natuurpark en bovendien gelegen vlakbij een van de mooiste wegen, de A712. Voor meer informatie, klik hier.

 

De sterren dus. Voor een optimale belevenis heb je een telescoop nodig. De firma Hama levert telescopen voor alle budgetten, ogen en cabriolets. Zie hun website.

 

Motor: 5.935 cc, V12

Aandrijving: achter

Vermogen: 490 pk

Koppel: 570 Nm

Verbruik: 15,03 l/100 km

CO2: 349 g/km

0-100 km/u: 4,6 sec.

Top: 299 km/u

Gewicht: 1.890 kg

 

NL: € 295.174

BE: € 207.200

 

 

 

Motor: 6.208 cc, V8

Aandrijving: achter

Vermogen: 571 pk

Koppel: 650 Nm

Verbruik: 13,2 l/100 km

CO2: 308 g/km

0-100 km/u: 3,8 sec.

Top: 317 km/u

Gewicht: 1.735 kg

 

NL: € 266.200

BE: € 204.490

 

 

 

Motor: 5.998 cc, W12

Aandrijving: achter

Vermogen: 560 pk

Koppel: 650 Nm

Verbruik: 17,02 l/100 km

CO2: 396 g/km

0-100 km/u: 4,8 sec.

Top: 314 km/u

Gewicht: 2.495 kg

 

NL: € 291.890

BE: € 203.643