Weet je nog dat Volvo ooit een hele dikke V8 verkocht? Dit is het verhaal erachter

Volvo is een veilig, degelijk en verstandig merk. Ze zijn er groot mee geworden en hebben een waanzinnig imago opgebouwd. Veel verstandige mensen hebben hun school afgerond (dat is verstandig) en een goede baan, waardoor ze een nieuwe auto kunnen kopen (of lease). De producten van Volvo passen bij dat verstandige redeneren: begrensd op 180 km/u, maximaal vier cilinders en altijd een vorm van elektrificatie. Maar er is dus een tijd geweest dat Volvo een V8 in de aanbieding had.

Nu kunnen we er een heel erg kort artikel over maken door te zeggen dat je voor een paar jaar lang een V8 kon krijgen in de XC90 en S80. Daarmee doen we de moeite die Volvo gedaan heeft en de motor zelf ernstig te kort. Het verhaal achter de motor (en de evolutie ervan) is bijna mooier dan de motor zelf. Daarom duiken we de archieven om te kijken wat er ook alweer zo bijzonder was aan de V8 van Volvo.

XC90 kon een grotere motor gebruiken

Volvo was aan het begin van dit millennium lekker aan de weg aan het timmeren. De V70 was een enorme hit en met de S60 had Volvo iets van een sportief getinte sedan. De XC90 was de grootste revelatie. Dit was namelijk een van de eerste echte SUV’s nieuwe stijl. In de jaren ’90 waren het nog echt terreinauto’s met een ladderchassis die luxe aangekleed waren. Ook de Jeep Grand Cherokee, Range Rover en Mercedes ML.

De Volvo XC90 was meer gebouwd als een personenauto en had een zelfdragende carrosserie. Hierdoor was een XC90 lichter, was de carrosseriestijfheid groter en was de auto aanzienlijk comfortabeler. Qua aandrijflijnen nam de XC90 de dikkere motoren van de S80 sedan over, dus een 2,5 vijfcilinder met een vijftraps automaat en een T6 zescilinder met een viertraps automaat.

Een viertraps automaat was ook in 2001 niet echt modern te noemen. De reden ervoor is dat er weinig ruimte was in het motorcompartiment van de XC90. Hoe komt het dat het bij een vergelijkbare BMW of Porsche geen probleem is? Simpel: lay-out. Dat is een moeilijk woord om aan te geven hoe de onderdelen geplaatst zijn.

Motor overdwars en V8 komt weinig voor

De Volvo XC90 heeft de motor overdwars geplaatst. Vervolgens zit de transmissie daarnaast. Deze lay-out zie je vaak bij (kleinere) auto’s met kleinere motor, maar in deze klasse is het zeldzamer. Volvo koos hiervoor omdat het veiliger was in geval van een aanrijding. Een grotere motor dan de T6 was lastig, maar Volvo moest wel gaan werken aan een grotere motor, want met name de Amerikaanse markt vroeg daarom.

In 2003 was het nog niet zo vreemd om een grote SUV te voorzien van een grote motor. Volvo was destijds onderdeel van de ‘Premier Auto Group’, de luxe-autodivisie van Ford waar ook de merken Aston Martin, Jaguar, Land Rover en Lincoln toebehoorden. De Zweden konden heel makkelijk bij Jaguar aankloppen voor een V8-motor, maar Jaguar monteert de V8-motoren in de lengte, net als Lincoln. Die gingen dus niet passen.

Volvo moest dus een eigen V8 gaan ontwikkelen, die overdwars gemonteerd kon worden. Aangezien Volvo geen ervaring had met V8-motoren, werd het project uitbesteed aan Yamaha. Deze Japanse fabrikant werkte al vaker met Ford. Zo is de 1,7-litermotor uit de Puma van Yamaha en hadden ze diverse zescilinders van Ford geoptimaliseerd.

Yamaha had al een soortgelijke motor gemaakt enkele jaren daarvoor

Een van de meest bijzondere Yamaha-motoren was echter het blok dat in de Ford Taurus SHO lag. De Ford Taurus was de middenklasse sedan van Ford en de SHO (Super High Output) de sportieve versie. Ook de Taurus heeft de motor overdwars liggen. De 3,4-liter V8 in de Taurus SHO uit 1997 is ontworpen en ontwikkeld door Yamaha. De Japanners hadden dus niet alleen ervaring met motoren ontwikkelen, maar ook met een V8 die dwars voorin geplaatst moest worden.

Zoals je kunt zien is de Ford Taurus SHO niet echt mooi. Of snel. De 3,4 liter V8 was goed voor 235 pk en was gekoppeld aan een antieke viertraps automaat. Het belangrijkste was dat de basisarchitectuur en de motor wel erg goed waren. Zie het als een geweldige bearnaisesaus over een matige frikandel op zo’n afgebakken broodje.

De motor die Yamaha ontwikkelde voor Volvo was ook een V8 met de ongewone blokhoek van 60 graden. Normaal gesproken is dat 90 graden, dan is namelijk de balans beter. Yamaha koos voor 60 graden omdat dat compacter is, met een extra balans-as kreeg de motor manieren die bij een Volvo hoorde. Het geheel aluminium motorblok is voorzien van vier kleppen per cilinder en vier bovenliggende nokkenassen. Oh, en vier katalysatoren om de emissies te beperken.

B4448S: Volvo-kenners weten dan voldoende

De naam van de motor is de B4448S. Dat betekent dat het een benzinemotor is met 4,4-liter cilinderinhoud en 4 kleppen per cilinder. De 8 staat voor het feit dat het achtcilinder is en de S voor ‘suction’, het is een atmosferische motor. Het maximumvermogen is 315 pk en het koppel 440 Nm. Het is een zogenaamde overvierkante motor, dat wil zeggen dat de boring groter is dan de slag, het kenmerk van een motor die graag toeren maakt.

Niet alleen de motor was Japans, de automaat was dat ook. Het grootste probleem was dat de oude viertraps automaat van General Motors-origine nogal lange overbrengingen had en traag schakelde. Daarom kwam er een compleet nieuwe automaat van Aisin, de AWTF-80 SC. Die naam mag je wel vergeten, maar het is een automaat die uiterst compact is en specifiek bedoeld voor grote motoren overdwars.

In tegenstelling tot de automaat in de T6 had de nieuwe Aisin-automaat zes versnellingen. De prestaties waren daardoor aanzienlijk beter. De Volvo XC90 V8 sprint van 0-100 km/u in 7,3 seconden, 2,6 seconden sneller dan de T6. De topsnelheid bedroeg, eh, 210 km/u. Alle XC90’s met benzinemotor zijn begrensd op 210 km/u. Volvo deed dat begrenzen toen dus ook al.

Je kon de V8 ook in de Volvo S80 krijgen

Ondanks dat de motor specifiek voor de XC90 ontwikkeld was, komt deze het best tot zijn recht in de Volvo S80. Een jaartje later kon je de motor namelijk ook in de grote sedan van Volvo bestellen. De S80 van de tweede generatie is misschien wel de meest ingetogen auto ooit gebouwd. Dat maakt het een ideale sleeper: een auto die veel sneller is dan dat die eruitziet.

De motor was exact dezelfde als in de XC90, evenals de transmissie. De S80 V8 is echter dik 300 kilo lichter, daarnaast was de S80 aerodynamischer en dus veel sneller. In de S80 kon je in 6,5 seconden sprinten en was de topsnelheid begrensd op 250 km/u. Het mooiste was dat alleen een piepklein V8-logootje weggaf dat je in het topmodel reed. Voor de rest zag de S80 V8 eruit als een eenvoudige diesel.

Heel lang werd de V8-motor niet geleverd. In 2011 stopte Volvo er weer mee. Dat kwam mede doordat Volvo van eigenaar was gewisseld. Daarnaast had Volvo andere plannen om juist meer in te gaan zetten op downsizing en elektrificatie. Een V8 paste niet in die visie. Dat wil niet zeggen dat de motor ook aan zijn einde kwam.

Noble M600 had ook de Volvo V8

De Britse sportwagenfabrikant Noble uit Leicester gebruikte de motor voor de M600. Noble bouwde daarvoor sportwagens als de M12 GTO en M400, met een biturbo Ford V6. De M600 wilde het merk hogerop en een V8 was daarbij noodzakelijk. De motor lag in de Noble wél overdwars. Daarnaast werd deze voorzien van twee enorme Garrett-turbo’s, waardoor de 650 pk leverde. Het toont in elk geval aan dat er veel potentieel in de motor zat.

Polestar Volvo S60 V8 racer

Dat ondervond het Polestar-raceteam ook. Tegenwoordig kennen we Polestar als een elektrisch merk, maar het was van origine het raceteam van Volvo. De motor werd vergroot naar vijf liter en haalde zonder turbo al 650 pk. Wel ironisch, de motor lag nu wél in de lengte. Ook had deze specifieke S60 achterwielaandrijving. Er werd mee geracet van 2014 tot en met 2016. Polestar haalde er 23 podiumplaatsen mee, waaronder 6 overwinningen.

Yamaha gebruikt de motor tot vandaag de dag nog steeds

Is het verhaal daarmee afgelopen? Nee! Aangezien Ford en Volvo er niets meer mee deden, had Yamaha nog plannen met de V8. Yamaha maakt allerlei motoren, waaronder buitenboordmotoren. Normaal gesproken hebben deze relatief weinig vermogen (minder dan 300 pk), maar de vraag naar meer vermogen bleef toenemen.

De V8 werd aangepast om te kunnen dienen als buitenboordmotor in de XTO-serie van Yamaha. Hierin heeft het blok directe benzine-injectie en meer cilinderinhoud. De grootste is 5,6 liter groot en levert 450 pk. Wil je meer vermogen, dan kun je dat bereiken door er meerdere naast elkaar te zetten. Het enige nadeel is dat het vrij dure blokken zijn: je bent al gauw 60.000 euro per stuk kwijt.

Lees ook: Yamaha, dat je kent van de Volvo-V8, gaat weer automotoren bouwen (maar niet zoals je hoopt)

Is het een legendarische motor? Jazeker, absoluut. In standaard trim is het vooral een goedaardige lobbes met altijd vermogen in overvloed. De motor is wel een statement. Dat speciaal voor hele specifieke toepassingen er een juweel van een motor ontworpen wordt. Huidige Volvo’s zijn véél krachtiger en sneller, maar een viercilinder of hybride geeft toch echt een ander gevoel dan zo’n V8. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Lees ook: Yamaha en Toyota ontwikkelen waterstof-V8