Waarom de Stelvio-pas een grote leugen is

De Stelvio-pas is een grote leugen. Als je het sommige TG-redactieleden vraagt – en geloof ons, de meningsverschillen hierover zijn groot – is het helemaal niet een van de lekkerste wegen ter wereld om te rijden. Het is, in alle eerlijkheid, de hel met een uitzicht.

Hardop zeggen dat de Stelvio-pas de hel is, is niet echt een populair standpunt. Maar we zullen het uitleggen. Ten eerste: de daadwerkelijke geografie van het echte Stelvio-deel van de Stelvio-pas is zo ongeveer middeleeuws. Gebouwd in het eerste kwart van de negentiende eeuw is dat deel van de Stelvio niet echt geschikt voor moderne auto’s, en dat betekent dat er moet worden voldaan aan een hele waslijst van voorwaarden en specifieke omstandigheden voordat je er ook maar een klein beetje plezier kunt hebben.

Waar ligt het Stelvio-deel?

Dat deel bevindt zich bij het drielandenpunt van Italië, Oostenrijk en Zwitserland, en de oostelijke helling – het beroemde deel dat je altijd op de foto’s ziet – met de 48 haarspeldbochten, is in het echt extreem smal en bestaat uit 180 graden scherpe wendingen die vragen om goed zicht, heel wat stuurwerk en een behoorlijke bodemspeling. Er is geen ruimte om een achterwielaangedreven auto te oversturen, de meeste sportwagens vereisen veel kracht en toewijding door de lage bochtsnelheden, en dan hebben we het nog niet over het extra gevaar dat een lage auto met zich meebrengt – je ziet veel minder. Dat gebrek aan zicht is een serieus punt, omdat het altijd vreselijk druk is op de Stelvio.

Altijd druk?

Nou ja, altijd. Als de zon schijnt, heeft geschenen of binnenkort gaat schijnen, dan is het druk op de pas. En de zon schijnt. Er rijden bussen, we zien de onontkoombare wandelaars, mensen beklimmen de pas op lange skeelers – compleet met stokken – er is een enkele oververhitte hardloper, we zien een paar koeien (steeds dezelfde, denken we na een poosje) en her en der een depressieve marmot. Er rijden wat mensen op motoren, die uiteraard net als de automobilisten op de bochtige route af zijn gekomen, en die op hun twee wielen weliswaar op de rechte stukjes voorbij de auto’s schieten, maar zich in de bochten weer moeten laten inhalen. Een beetje alsof ze met een bungee-koord aan iemands voorbumper vastzitten.

Ik hoorde ook iets over fietsers.

Juist: dan zijn er de fietsers. Grimmig kijkende pedaalridders met hamstrings als scheepskabels en kuiten als meloenen, wier snelheden bergafwaarts grenzen aan gekte – ver voorbij wat je nog dapper zou willen noemen, alleen maar dwaasheid. We volgden een man van een helling af – hij reed 70 km/u. Op een fiets. Een man wiens enige bescherming bij een val een uit lycra bestaand lichaamscondoom zou zijn, en een plastic helmpje. Op een fiets met banden niet breder dan een vinger.

Omdat ze weinig mechanische grip hebben, nemen de wielrenners de haarspeldbochten wijd, wat het nodig maakt – ook vanwege hun gebrek aan angstgenen – dat we hen veel ruimte gunnen. En dat betekent weer dat we langzaam moeten rijden. De vergezichten mogen dan wel spectaculair zijn, maar als plaats om daadwerkelijk een auto te testen, is deze pas even geschikt als een stadscentrum, een parkeerplaats of een rangeerterrein.