Autotest

Audi RS 5 Coupé 2.9 TFSI quattro

Onlangs zetten we de nieuwe Audi RS 5 naast z’n rivalen van Mercedes, BMW en Lexus. Dat pakte niet bepaald goed voor ‘m uit. Een reprise: kan ie ons in z’n eentje wél voor zich winnen?

Door Ruben Baeten

Gepubliceerd op 6 januari 2018 om 13:00 uur

TopGear-abonnementen met korting

Als je, zoals sommigen hier op de redactie, bent opgegroeid in de jaren negentig, krijg je waarschijnlijk een lichte opvlieger bij het lezen van de term ‘Audi RS’. Omdat die combinatie van letters – voor het eerst gezien op de RS 2 Avant uit 1994, toen Audi’s nog braaf en discreet waren – staat voor spanning, sensatie en onstuimigheid.

In de loop der jaren heeft Audi ervoor gewaakt dat dit zo bleef. Nee, RS’en waren lang niet altijd perfect; maar of het nu kwam door fenomenale acceleratie of door catastrofaal onderstuur, je kreeg het er hoe dan ook warm van. Ze zijn altijd in meer of mindere mate van het padje geweest. Dat maakt ze zo bijzonder.

Ik voel een maar aankomen

Onze Britse TG-collega’s die laatst bovengenoemde multitest samenstelden, konden bij de nieuwe Audi RS 5 Coupé niets van dit licht krankjorume karakter ontwaren. We zijn eerst geneigd om te denken dat ze het misschien wat hebben overdreven, en dat Audi heus niet een auto van hun gevierde opperbadge zal voorzien als hij niet voldoet aan de eerste RS-eis: opwinding. Maar al na een kort stukje rijden is het duidelijk. De Audi RS 5 Coupé doet juist z’n best om niet opwindend te zijn.

Of het een bewuste keuze is om het sportieve uiterste van het merk in een andere richting te bewegen, of dat ze bij Audi Sport gewoon écht de plank mis hebben geslagen: we weten het niet, maar deze Audi RS 5 Coupé is voor RS-begrippen dof, afstandelijk en stil. Oh, hij gaat allesverpletterend hard, dat zeker. Je rijdt er supercars mee zoek, vooral ook in de bochten, waar quattro-grip je ooghoeken laat glinsteren van het traanvocht dat eruit wordt geperst. Maar het rafelige randje, het meeslepende, hardcore pret-element ontbreekt.

Zijn er nog wel RS-waardige dingen te vinden?

Rode streepjes op de gordels kunnen niet verhullen dat z’n interieur vooral is gericht op welbehagen. De stoelen zijn dik en zwaar en masseren je onderrug; in een RS zou ie juist gekraakt moeten worden. Het onderstel doet in z’n hardste stand wel een poging daartoe, maar dat detoneert: de rest van de auto voelt zich ongemakkelijk bij het zenuwachtige gestuiter, en lijkt haast opgelucht adem te halen als je de dempers zachter instelt. Het motorgeluid klinkt veel te ver weg, ook in de Dynamic-functie, om de haren op je arm te bereiken. Het heeft bovendien iets vlaks en ongeïnteresseerds over zich, zelfs wanneer de (ronduit briljante) achttraps automaat het tijdens schakelmomenten even laat kuchen en resoneren. De besturing, nooit Audi’s sterkste punt, is variabel en voelt weinig betrokken, haast kunstmatig.

Als deze auto S5 Plus had geheten, hadden we ‘m omarmd. Want zo komt ie in wezen op ons over: als een S5 met meer vermogen. Hij is net zo weldadig, net zo bereid om je op enige afstand van het vuile werk te houden – teneinde je in alle comfort waanzinnig snel te verplaatsen. Normaal gesproken houden we van zulke auto’s. Maar als er ‘RS’ op staat, Audi, voelt het jaren-negentig kind in ons zich bedrogen.