Autotest: Audi RS3 Sportback

De opvolger staat in de startblokken, maar Audi heeft een prima manier gevonden om ervoor te zorgen dat we de huidige A3 niet snel vergeten: de RS3.

 

Een van onze favoriete auto’s is de Audi RS6 Avant. Het hele idee (een paar duizend pk in een dikke maar elegante station waaraan je verder nauwelijks iets ziet) is al tamelijk geniaal. Overkill gehuld in understatement, daar houden wij van. De sublieme manier waarop Audi dat idee tot leven heeft gebracht, doet de rest; in alle comfort met de hele familie en acht kratten bier achterin futuristisch vormgegeven supercars opduwen, er zijn slechtere hobby’s denkbaar.

 

Audi is goed in dat soort auto’s: een RS4 Avant is ook al zo’n blij makende, superpraktische helleveeg. Zo zou je zeggen dat met het downsizen van die toverformule naar het niveau van de A3 vooraf beschouwd helemaal niets mis kán zijn, zolang maar wordt voldaan aan de basisvoorwaarden: een gênante berg vermogen, vierwielaandrijving om te zorgen dat je met al die power meer kunt dan gaten in het asfalt graven, een stevige dosis praktische bruikbaarheid en een uiterlijk dat het er allemaal niet te dik bovenop legt.

 

De RS3 voldoet ruimschoots aan die voorwaarden. Een normale Sportback gaat het andere oog net zo makkelijk weer uit als hij het ene oog is ingegaan, en de gemiddelde passant zal van een RS3 al evenmin op- of omkijken. De liefhebber ziet echter aan de grote, smaakvol met mat aluminium strips omklede luchtopeningen in de neus, de standaard 19-inch wielen in hun verbrede wielkasten, de grote diffuser, achterspoiler, de dubbele uitlaten en uiteraard de aluminium spiegels dat er iets buitenissigs voor hem staat.

 

Met die berg vermogen zit het ook goed, want Audi heeft de uitgelezen smaak gehad de magistrale vijfcilinder uit de TT RS ook geschikt te achten voor deze RS3. Het is een beul van een ding: 340 pk vermogen en 450 Nm trekkracht, dat laatste al bij 1.600 toeren per minuut. Zijn prestaties zijn dan ook bijzonder indrukwekkend; neem alleen al de sprint naar 100 km/u, die duurt niet langer dan 4,6 seconden.

 

We kunnen zo snel geen concurrent bedenken die daar zelfs maar bij in de buurt komt. De Ford Focus RS, zeg je? Ha! Die stumper, die niet eens meer te koop is, doet er 5,9 tergend lange tellen over. De BMW 1-serie M dan? Die is nog niet eens te koop, maar zou met exact even veel vermogen en koppel net iets langer nodig hebben (4,9 seconden) om de 100 km/u te bereiken en kost, uitgaande van de basisprijzen, minimaal elfduizend euro méér. Au… Daar komt nog bij dat de RS3 beschikt over launch control, waardoor je dat soort stoplichtsprints ook eenvoudig kunt halen als je niet zo’n begenadigd coureur bent. De rest van de wereld versus Audi: 0-1.

 

De grootste fun factor van de motor (en misschien wel van de hele RS3) is z’n geluid. Het is nergens mee te vergelijken. Idealiter combineert een vijfcilinder het verbruik van een viercilinder met de prestaties van een zescilinder en bekroont dat met een geheel eigen geluid. Het is diep en ronkend, niet zo smooth als dat van een V6, maar met als bonus een mooi ruig randje; de Joe Cocker onder de motoren.

 

Daar kun je het natuurlijk bij laten, maar het is aardig van Audi dat men ervoor gekozen heeft ook een aantal andere features van de TT RS naar de RS3 te transfereren. Zo is er de Sport-knop, die er onder meer voor zorgt dat in het uitlaatsysteem een vlinderklep opengaat, waardoor de gassen niet via allerlei dempers, maar vrijwel rechtstreeks naar buiten worden gebulderd. Daardoor wordt de vijf­cilinder-sound nog dieper, donkerder, harder en gemener. Voor dit geld kun je bijna geen beter klinkende auto kopen dan deze RS3.

 

Met het onderstel is ook weinig mis. Het is goeddeels gebaseerd op dat van de TT RS – en elke VW Golf met 4Motion. Audi mag het dan quattro noemen, de techniek komt grotendeels uit de schappen van grote zus VW.

 

 

Je zou misschien verwachten dat een auto met 340 pk een plankharde vering nodig heeft om niet elke bocht op één oor door te gaan, maar die tijden zijn gelukkig al lang voorbij. Natuurlijk is de vering stevig, maar hij sluit juist lekker aan bij zijn allrounder-uiterlijk – er is, naar wens, volkomen normaal met de RS3 te rijden.

 

Dat wordt nog eens extra makkelijk gemaakt door de standaard zeventraps S-tronic versnellingsbak. Als je niet aandringt, zit je bij iets meer dan 50 km/u gewoon in z’n zes, gemoedelijk voort te pruttelen met de rest van het verkeer. Maar oh wee als je de bak in S zet, de Sport-knop indrukt en met de schakelflippers achter het stuur aan de gang gaat. De vering verhardt, het geluid wordt als gezegd vele malen rauwer en de bak schakelt niet eens meer op als je tegen de toerenbegrenzer aanduwt – precies zoals je het hebben wilt.

 

De vierwielaandrijving bewijst de wegligging enorm goede diensten. De elektronica zorgt er automatisch voor dat de krachten precies verdeeld blijven over de wielen die de meeste grip hebben, ongeacht de omstandigheden. Wij hadden natuurlijk weer eens het geluk dat we de RS3 konden rijden op prachtige, kronkelige Franse bergweggetjes… in de stromende regen.

 

Normaal gesproken gaan dan alle alarmbellen aan, maar we hebben ons in de RS3 geen moment onveilig gevoeld. Hoe ze het doen, doen ze het, maar Audi krijgt het voor elkaar je zelfs in dat soort onmogelijke omstandigheden het gevoel te geven dat je totale controle hebt over de auto. Het esp grijpt in, niet op een manier die je dwarszit maar om je te helpen, en dat is zo knap dat het bijna saai wordt. Ervarener (lees: griezeliger) chauffeurs klaagden na afloop dat het bijna onmogelijk was de RS3 dwars te krijgen. De Audi-ingenieurs waren verrukt – een mooier compliment kon je ze bijna niet geven. Saai? Misschien. Maar niet met zo’n motor en zo’n onderstel.

 

Goed, alles hoera en hosanna dus? Nee, nee, driewerf nee. En dat geldt, zoals zo vaak tegenwoordig, voor de besturing. In de opgelegde zucht naar brandstofbesparing grijpen fabrikanten tegenwoordig álles aan wat maar een beetje benzine in de tank houdt. Op zich een lovenswaardig streven, maar het middel is in dit geval tientallen malen erger dan de kwaal.

 

De RS3 is namelijk voorzien van elektronische besturing, die ervoor zorgt dat het systeem, als er gewoon rechtdoor wordt gereden, niets hoeft te doen. Dit in tegenstelling tot de gangbare hydraulische besturing, die altijd actief is en dus altijd energie vergt. De besparing: 0,2 liter per 100 kilometer. Zo’n Mickey Mouse-blikje cola dat je in een vliegtuig krijgt. Daar lever je, gedurende de complete looptijd van je potentiële supersloopmobiel, dus elk denkbaar gevoel in de besturing, je primaire contact met de weg, mee in.

 

We roepen bij dezen Audi (en alle andere fabrikanten die exact hetzelfde doen, en dat zijn ze bijna allemaal) op: stop met deze waanzin. Dit zuigt. Een elektronische besturing die tóch gevoel geeft: jullie proberen het allemaal en jullie falen allemaal hopeloos. Blijf het vooral proberen als jullie willen, maar waarschijnlijk lukt het niet omdat het gewoon niet kán. Geef een auto als de RS3 de scherpe, communicatieve besturing die bij ‘m hoort. Al jullie kopers zullen er die luizige 0,2 liter per kilometer besparing maar wat graag voor over hebben.