Dodge Charger Daytona: missen wij de V8? Of is elektrisch stiekem ook gaaf? (review)

‘Is dat zo’n nieuwe tofu-Charger? Zo eentje die helemaal elektrisch is?’ vraagt Devon, een grijzende man die in een pick-up rijdt, maar thuis ook een Dodge Challenger met V8 heeft staan. Hij impliceert dat elektriciteit voor watjes is en op de een of andere manier… links. Geen heel sterk punt als ie de woke elektriciteit zou willen onderzoeken die zijn huis van power voorziet door een ingeplugde broodrooster in zijn volle badkuip te mikken.

Ik start de nieuwe, elektrische Dodge Charger Daytona en druk een paar keer op het rechterpedaal. Devon knippert met zijn ogen – het ding produceert het soort geluid dat je krijgt als je de uitlaat van een V8 er met een haakse slijper af sloopt – en zet zijn gezicht op standje Stomme Verbazing. ‘Well, I’ll be damned’, stamelt hij, en hij roept zijn vrienden. ‘Misschien valt het allemaal toch wel mee.’

Deze Dodge Charger Daytona is pure heiligschennis in de Kerk van de V8

Het is verbazingwekkend hoe een klein beetje theater mensen van gedachten kan doen veranderen. Na onze ontmoeting staat deze bijna-pensionado al heel wat positiever tegenover het idee van een elektrische musclecar. En dat is het punt waar Dodge mee wordt geconfronteerd; geboren, geleefd en begraven in een gesprekje van hooguit 10 minuten. De vooroordelen staan rijen dik opgesteld, deze Charger is pure heiligschennis in de Kerk van de V8.

Dat is een nogal puriteinse kerk: alles wat minder is dan een stevig aangeblazen 6,2-liter Hemi met het verbruik van een oorlogsschip uit de Iowa-klasse is goed voor diepe groeven in de voorhoofden van de gelovigen. Dit is dus op z’n minst dun ijs voor een bedrijf dat zijn moderne reputatie heeft gebouwd op Hellcats die op afroep benzine in bandenrook kunnen omzetten.

Je hebt mensen die de musclecar trouw zijn en mensen die geïnteresseerd zijn in EV’s; maak daar een Venn-diagram van en je zult zien dat het lijntje waar die twee groepen elkaar raken ongeveer één micron dik is. Dodge noemt dit ‘de eerste elektrische musclecar ter wereld’. Maar wat als dat is omdat niemand er ooit het nut van heeft ingezien om er een te bouwen?

De Dodge Charger Daytona is vooral Klassiek-Amerikaans

We rollen door de valleien van Arizona in een rode Charger, de lucht boven het asfalt trilt van de hitte, de bochten door het landschap zijn lang en loom en vanonder klinkt er een grommend geluid. Veel klassiek-Amerikaanser wordt het niet. Een rood bloedlichaampje dat door de duistere aders van de woestijn raast. Toch is het een nieuwe manier van denken voor Dodge. Het duidelijkst aanwezige nieuws is dat geluid.

Hoe? Nou, de zogeheten Fratzonic chambered exhaust die onder de auto ligt maakt gebruik van een stel subwoofers en een 600-watt versterker om lucht door resonerende kamers te bewegen en zo een bekend uitlaatgeluid te creëren. Puur theater, maar het maakt wel iets duidelijk. En dat is waar het hier om draait. Je moet eerst aan een musclecar denken, en dan pas aan het feit dat ie elektrisch is.

Het is een auto die eruitziet, klinkt, rijdt en presteert als een Dodge Charger. Lastig voor EV’s, waarbij vermogen goedkoop te vinden is, maar karakter zelden aanwezig. Hoe dan ook, aan het uiterlijk zal het niet liggen: een tweedeurs widebody (smallere versies zijn er niet) met sterke schouders, een coupédaklijn en een ‘racetrack’-lichtsignatuur voor en achter.

Aan de voorkant heeft hij het gemene van de klassieke Chargers, maar net genoeg sterke visuele graphics om hem eruit te laten zien als een visioen van de nabije toekomst. Sterker nog: hij oogt een beetje als het futurisme van de jaren ’60, maar dan wat hipper. Meer het sfeertje van Back to the Future dan hoekige, dystopische sciencefiction.

Lucht doorlatende spoiler aan de voorzijde

Ja, er zit een luchtdoorlatende spoiler in de neus die de R-Wing heet en puur bedoeld is om de efficiency te vergroten, maar die zie je pas als je heel dichtbij komt. En afgezien daarvan had dit net zo goed een benzineauto kunnen zijn. Wat ie ook zal worden; er komen versies met een zes-in-lijn en twee turbo’s. Dus niet alles is verloren als je echt niet zonder benzinemotor kunt leven.

Wat ons brengt bij de kwestie van pk’s. Want dat is meestal geen probleem voor moderne EV’s, en deze Charger is beslist geen uitzondering. Er zijn twee motoren, aan elk uiteinde één, zodat je over vierwielaandrijving kunt beschikken. Ze zijn allebei 339 pk sterk en leveren samen 648 pk, met de mogelijkheid van een 40 pk sterke PowerShot: een maximaal 15 seconden durende boost die je kunt activeren met een knopje op het stuur.

Prestaties van de Dodge Charger Daytona

Dit vertaalt zich naar een 0-naar-96-tijd (0 naar 60 mph) van 3,3 seconden – sneller dan de laatste Hellcat V8 – en een bescheiden top van 215 km/u. De kwartmijl is na 10,5 seconden voorbij. Dan zijn er de rijmodi, met gebruikelijke instellingen als Auto, Wet, Sport en Track en settings als Drag, Drift en Donut. Er is ook een Race Prep-stand die de batterij voorbereidt om maximale prestaties te leveren, zodat de auto ‘op zijn minst’ tien keer een dragstrip af kan jakkeren of een paar rondjes op een circuit kan neerzetten. Wat al met al aangenaam kwajongensachtig klinkt.

De werkelijkheid is een tikje minder intens. Laten we eerlijk zijn: echte Amerikaanse auto’s hebben een iets ander perspectief op de infrastructuur, waardoor ze vaak niet helemaal aansluiten op de Europese smaak. Als je een beetje rondkabbelt met de geldende maximumsnelheid is de Charger uitstekend. Stil en kalm, met een alleszins acceptabel veergedrag. Het geluid van de uitlaat (laten we hem maar gewoon zo noemen) wordt teruggeschroefd naar een niveau waarbij je het bijna vergeet.

En het uitzicht naar voren over de motorkap, en naar achteren over die uitpuilende wielkasten, geeft echt de indruk dat deze grote coupé een aantal dingen behoorlijk goed voor elkaar heeft. Hij is snel, lineair en heeft goede grip zolang alles recht vooruit gaat. Ga hem in bochten een beetje opduwen en alles wordt een heel stuk minder precies.

De Dodge Charger Daytona is wel een beetje zwaar

Dat is deels te wijten aan het heftige gewicht van dik 2,6 ton, en deels aan een aandrijflijn die aanvoelt alsof hij baat zou hebben bij een beetje meer focus op de achterkant en wat meer bite aan de voorkant. De besturing is te licht, en de remmen (krachtig, dat wel) lijden onder een happigheid die je bij vroege EV’s wel vaker tegenkwam als ze van regeneratief remmen overgingen op de fysieke schijven en blokken. Hij voelt dus wat minder capabel aan dan de ronkende marketingteksten beloven.

Hetzelfde geldt voor de rijmodi. Track is niet zo strak en Drag breekt nu niet meteen je nek af. Maar de diepste teleurstelling is de Donut- en Driftmodus. In principe schakelt hij de voorste elektromotor uit en maakt hij de demping harder, maar daardoor hou je dus ‘maar’ 335 pk over. Wat klinkt als genoeg, maar door de 325 millimeter brede achterbanden en dat enorme gewicht kan de Charger vanuit stilstand geen burn-out doen.

Nutteloos maar wel lollig

Wat ook volstrekt nutteloos is, maar wel lollig – en natuurlijk hét musclecar-trucje bij uitstek. Je kunt met hem driften, vrij makkelijk zelfs, maar dit is geen auto waarbij dat ooit natuurlijk aanvoelt. Het sperdifferentieel in de achterste motor is al snel de interesse kwijt als je wat snelheid afbouwt aan het eind van de drift. Hij voelt dan aan alsof ie teruggaat naar zijn standaardinstelling van een open differentieel, waardoor je vaart verliest.

Hetzelfde verhaal geldt een beetje als je een donut inzet en ook maar de kleinste achterwaartse beweging maakt, terwijl de wielen aan het spinnen zijn – dan kapt ie ermee. Dat is waarschijnlijk een ‘ingebouwde’ veiligheidsmaatregel om de mechanica te beschermen, maar het is niet iets dat je verwacht. Goed, het zijn allemaal geen halszaken, maar gezien de marketingmachine die deze Charger neerzet als een van de testosteron klotsende EV voelt het toch een beetje als een gemiste kans.

Er komt een nóg sterkere Banshee

Maar misschien missen we het punt. Er is al een Banshee-variant onderweg met dik 800 pk, bedoeld als de agressievere optie (zoals een SRT in het Dodge-pantheon), waar deze wat meer ‘voor de massa’ zou moeten zijn. En de auto leek toch heel wat beter te worden ontvangen dan we hadden verwacht. Je zou verwachten dat een elektrische Dodge Charger volstrekt onacceptabel wordt gevonden.

En nee, de achterdocht is nog zeker niet van het toneel verdwenen, maar in onze ervaring zijn ‘de mensen’ eerder geïntrigeerd dan beledigd. Er waren wel wat snedige opmerkingen over hoe woke dit allemaal wel niet was, maar zo’n 80 procent van de mensen die wij hebben gesproken, was geïnteresseerd of hooguit neutraal.

Het grootste probleem is dat Dodge probeert dezelfde emoties te genereren als met het oude spul door uit hetzelfde gevoelsarsenaal te tappen als de V8-versies. Dat is… lastig. Doe het goed en je krijgt een vervormd beeld van een ‘toekomstige’ aandrijflijn die de die-hards een beetje kan meekrijgen. Doe het niet goed en je houdt een soort buikspreekpop over. De nieuwe Charger is een beetje van alle twee.

Motor: 2 motoren
Power: 670 pk/492 kW, 850 Nm
Accu: 100,5 kWh
Aandrijving: Vier wielen, traploos
Prestaties: 0-96 km/u in 3,3 s
Top: 215 km/u
Verbruik/bereik: n.n.b. kWh/100 km / 388 km
Laadtijd: n.n.b.
Gewicht: 2.631 kg
Prijs: $ 73.190 (VS)