Autotest: Ford Focus 2.0 TDCi Titanium handbak

Kun je een geweldige auto beter maken? Nou en of, laat Ford met de nieuwe Focus zien. Je kunt hem zelfs té goed maken.

 

Regelmatige TopGear-lezers en -kijkers weten: wij hebben de Ford Focus altijd de beste in z’n klasse gevonden. Niet omdat ie in alles de beste was; een Golf is degelijker, een Bravo schoner, een Astra goedkoper en je kunt er zelf vast wel een paar bedenken die je mooier vond.

 

Wat de Focus z’n unieke plek gaf, wat ‘m anders dan al die anderen maakte, was z’n rijplezier. Alles, maar dan echt alles aan een Focus was erop gericht jou het gevoel te geven dat je een betere bestuurder was dan je was en je vooral het idee te geven dat autorijden leuk is. De klemzettende kuipstoelen, het lekker dikke stuur, de smeuïge versnellingsbak, het ronkende motorgeluid, de stevige vering – Ford hoefde niet zo veel moeite te doen om van deze auto een succesvolle rallyauto te maken. Onzin natuurlijk, maar zo voelde het wel. En dat zonder dat het een niet normaal te rijden stuiterbak was, integendeel. Een prestatie van formaat.

 

Maar dan moet er een opvolger komen. Technische eisen veranderen, veiligheidsvoorschriften idem en de smaak van mensen al evenzeer. Daarbij wordt deze Focus over de hele wereld geleverd, dus iedereen moet ‘m aantrekkelijk vinden. Wat doe je dan? De styling is niet eens het ingewikkeldst: een mix tussen de oude Focus en de (goed ontvangen) auto’s die Ford nu maakt. Daarnaast stamp je je opvolger vol met de meest actuele elektronica die je in huis hebt, en gaat op zoek naar een onderstelafstemming waarmee zowel Amerikanen, Iraki’s en Chinezen blij zijn. Of het dan ook meteen een betere auto is?

 

Het antwoord luidt ja. En nee. Ja, omdat de Focus onmiskenbaar een kwalitatief veel hoogwaardiger auto is geworden. Niets kraakt of piept in het interieur (dat was voorheen anders), alle kunststoffen ogen fraai en zijn uitstekend in het razend drukke ontwerp verwerkt. De 2,0-dieselmotor is met z’n 163 pk en 340 Nm een zaligheid; hij is krachtig, pakt (zeker boven de 2.000 toeren) makkelijk op, is zo goed als onhoorbaar en bovendien schoon (129 g/km) en zuinig (5,0 l/100 km). Je kunt onbedaarlijk hard door bochten zonder noemenswaardig overhellen, en het veercomfort is beter dan ooit. Ofwel: hij is sneller, stabieler, comfortabeler, steviger, veiliger en zuiniger – beter dus, veel beter. Maar wat ontbreekt is de beleving.

 

Zoals we al zeiden: de vorige Focussen gaven je altijd het gevoel dat je een betere automobilist was – de nieuwe doet het tegenovergestelde. Alle elektronische veiligheidsdingetjes (die gelukkig ook allemaal uit kunnen) doen alsof je een sukkel bent. Trillen in je stuur als je per ongeluk een lijntje raakt, automatisch afstand houden en remmen, dode-hoektoestanden; het werkt allemaal voorbeeldig maar gaat ervan uit dat je volslagen incompetent bent.

 

De elektronische stuurbekrachtiging bespaart brandstof, maar neemt alle gevoel uit het stuur weg, terwijl dat juist jouw contact met het wegdek verzorgt. Wat je banden meemaken, wordt nu zo veel mogelijk bij je uit de buurt gehouden. Het onderstel is top, echt, maar is het leuk als je harder gaat terwijl het juist trager aanvoelt? Het is een beetje het gevoel dat ons na elke rit in een snelle Mercedes of moderne Subaru Impreza bekruipt: het is allemaal prachtig, maar opwindend? Nee.

 

Onze collega schreef onlangs over de nieuwe Focus: ‘Ik kan me niet heugen dat ik ooit in zo’n goede auto reed die me tegelijkertijd ook best tegenviel’. Het is een vreemde en tegenstrijdige constatering, maar hij klopt helemaal. De nieuwe Focus is een megaparty voor Fanta-drinkers.