Autotest: Honda CR-Z 1.5 GT

De tijd dat alleen saaie zeepvormige auto’s met groene bedoelingen rondreden, is voorbij. Honda gaat met de CR-Z voorop in de hybrideparade.

 

De goedkoopste hybride die je momenteel kunt kopen, is de Honda Insight. In Nederland zet je ‘m voor nog geen 20.000 euro op je oprit, dat is een stuk minder dan bijvoorbeeld een Toyota Prius. Sterker nog, die prijs is opvallend laag. Rijd enkele meters in de Insight, en je weet meteen waarom. Hij maakt veel herrie maar gaat niet vooruit, hij voelt aan als een kliko-container met stoelen, en dankzij z’n zuinige maar verder waardeloze ecobanden zwalkt ie over de snelweg als James May over het tuinpad naar zijn voordeur op een late vrijdagavond.

 

Dat kan Honda beter, dachten we, en dat blijkt ook zo te zijn. Dit is namelijk hun nieuwste hersenspinsel: de CR-Z. Het is de eerste tweedeurs auto met een hybride aandrijflijn, en tevens, als we onze mening even mogen opdringen, de best ogende ecomobiel van het moment.

 

Honda hanteerde voor de CR-Z een ontwerpstijl die ze one-motion wedge noemen. De sleutelwoorden zijn ‘laag, kort en breed’, en de auto staat inderdaad nogal gedrongen op z’n wielen. Een goede manier om een klein karretje een stoer voorkomen te geven.

 

Daarnaast zit de CR-Z vol met elementen die verwijzen naar de aloude CRX van de jaren negentig, zoals de licht aflopende daklijn en de hoekige kofferklep met dubbele achterruit. De neus is getooid met een enorme grille, maar in tegenstelling tot Peugeot weet Honda wel hoe ze zoiets er leuk uit kunnen laten zien. Nog een paar stoere lijnen en vouwen hier en daar, dikke velgen eronder, en je hebt plots een hatchback waar mensen voor in de rij staan.

 

In Japan verkoopt de CR-Z vanaf dag één als een dolle, en Honda zegt ook voor Europa te hopen op ‘een iPhone-achtige gadgetfactor’. Dat lijkt ons een beetje hoog gegrepen, maar als eerste fabrikant die hybridetechniek verpakt in een leuk, sportief autootje, zullen ze zich ongetwijfeld wel op enige populariteit mogen verheugen.

 

Mits het een beetje rijdt, natuurlijk. We gaan eerst maar eens op onze knieën om de banden te bekijken. Op de CR-Z geen huilend ecorubber, maar brede Yokohama-sportbanden. We halen opgelucht adem. Zo hoort het: plezier én veiligheid boven verbruiksgeneuzel achter de komma.

 

Stap in de CR-Z, en de goede eerste indruk zet zich voort. We zien een mooi, futuristisch dashboard dat aan alle kanten klopt. De toerenteller en snelheidsmeter zijn samengevoegd en staan recht voor je neus. Naar aanleiding van je gedrag veranderen ze van kleur, net als het gezicht van je vader toen je klein was. Hybride-info verschijnt groot en duidelijk aan weerszijden van de meter – niet in een lullig schermpje ter grootte van een luciferdoosje, zoals bij de Insight. Rechts van het stuur de aircobediening, links relevante knopjes als spiegelverstelling en de verschillende modussen waarin je kunt rijden: Eco, Normal en Sport.

 

Voordat we ons daarmee bezig gaan houden, valt echter iets anders op: een versnellingspook die je niet alleen van voor naar achter, maar in alle richtingen kunt bewegen. De CR-Z heeft als enige hybride ter wereld geen CVT of automaat, maar een handgeschakelde zesbak. Ja, bij Honda moeten ze TopGear ergens in hun achterhoofd gehad hebben toen ze deze auto bouwden.

 

Het hybridesysteem in de CR-Z is van hetzelfde type als bij andere Honda’s: de benzinemotor drijft altijd de wielen aan, de elektromotor assisteert wanneer nodig. Dit heet een mild hybrid, en je kunt er dus niet volledig elektrisch mee rijden. Dat doet ons altijd denken aan een skivakantie waarbij je alleen maar een beetje door vochtig gras glijdt; het is niet echt wat je in gedachten had toen je besloot om ervoor te gaan. Natuurlijk heeft het systeem ook genoeg voordelen: het is simpel, goedkoop en effectief. Alle beetjes helpen, immers.

 

Snel is de CR-Z niet. Zijn 1.5’je is groter dan in Honda’s andere hybrides, maar levert alsnog niet meer dan 114 pk. Tezamen met de elektromotor komt het vermogen op 124 pk. Een auto van ruim 1.100 kilo gaat daarmee geen recordtijden neerzetten. Gelukkig hangt de CR-Z wel redelijk aan het gas – Honda’s houden van toeren draaien – en heeft hij onderin het toerenbereik aardig wat koppel door de elektromotor. Ook stuurt ie prettig stevig. Let wel: dit alles geldt alleen wanneer je de Sport-knop hebt ingedrukt. In de Eco- of Normal-modus is de auto zo doods dat ie aanvoelt als een paard dat niet in een trailer wil. Je kunt duwen en trekken, maar het blijft een moeizame onderneming. En uiteindelijk geef je het gewoon op.

 

De grote spoorbreedte, de lage zit en het feit dat z’n carrosserie stijver is dan die van een Civic Type R, maken dat de CR-Z behoorlijk stabiel aanvoelt. Dat is niet alleen fijn op de snelweg, maar ook bij het betere bochtenwerk. Toen we op een rotonde even wilden proberen waar de grip van de CR-Z ophoudt, schoven we al binnen één rondje onderstuurd naar buiten. Dat viel een beetje tegen; tot we nog een poging waagden en terloops onze snelheidsmeter in het oog kregen. De auto voelt simpelweg zo koersvast dat je al snel ongemerkt hard gaat, en dan kom je de grens dus eerder tegen.

 

In tegenstelling tot de Insight en Civic Hybrid mikt Honda met de CR-Z niet op de zakelijke markt, maar meer op vrolijke jongvolwassen mannen die ‘m kopen om milieubewuste meisjes mee op te pikken. Niet geheel toevallig haalt de auto dan ook niet zulke interessante cijfers als zijn broertjes: met een CO2-uitstoot van 117 g/km valt de CR-Z in Nederland ‘slechts’ onder het 20 procent bijtellingstarief. BPM-vrij is ie ook niet, dus valt z’n prijs wat hoger uit; voor een kleine 25 mille staat de tweedeurs Honda in de prijslijst (21.990 euro in België).

 

We mogen wel stellen dat er met de CR-Z eindelijk eens een begeerlijke hybride is neergezet. Een auto die niet zozeer z’n accupakket gebruikt om subsidies te scoren, maar ook een snaar bespeelt bij de liefhebbers onder ons. Hij combineert een leuk uiterlijk met rijplezier; en ja, hij gebruikt daarbij wat extra elektrokracht, omdat het nu eenmaal kan. Zo gaan we in de toekomst meer auto’s op de weg zien. Honda komt de eer toe: dit is de eerste leuke hybride.