Autotest: Kia Sorento 2.2 CRDi X-ecutive automaat

De Sorento die wij reden is voorbeeldig, ja, echt goed. Helaas heeft Kia een blunder begaan bij de instapper.

 

De vernieuwde Kia Sorento, de Kia die Kia anno 2002 op de Europese kaart zette, kost hetzelfde – de basis benzineversie – als zijn concurrent de Mitsubishi Outlander (29.995 euro), maar minder dan concurrenten als de Chevrolet Captiva (33 mille), Honda CR-V (34 mille), Opel Antara (35 mille) en Hyundai Santa Fe (36 mille). Probleem is echter dat je de benzineversie niet wilt, en als je ‘m wel wilt, je ‘m niet zou moeten willen. De diesel is meteen een stuk duurder.

 

De Sorento rijdt, kort en goed, prima. Niets hadden we op ‘m aan te merken terwijl we door de Neder-Oostenrijkse wijnheuvels reden. Op de weg, op een pad, heuvel op, heuvel af: het gaat allemaal makkelijker, soepel en lekker. Stuurt scherp en makkelijk, het gaspedaal heeft een soort kick-down (alsof je door de bodem trapt en daarna schiet je vlot vooruit), je hebt altijd koppel en dus rijd je altijd maximaal, eh, sportief. Nieuw is de monocoque, die de Sorento heel lekker stijf maakt.

 

Maar nu even terug naar de prijs. Met zestraps automaat (zoals wij ‘m reden), een derde bank (de ‘zevenzitter’, die we hadden) en vierwielaandrijving (hadden we ook), komt er nog eens 10.000 euro bij de 38.000 euro die de diesel in een wat deftiger uitvoering toch al kost – en ineens staat er een Kia van een halve ton voor je neus. Slik.

 

Voor dat geld koop je ook een Freelander2 of zelfs bijna een Defender. Niet dat je die wilt natuurlijk. Anderzijds is het wel zo dat je de eenvoudigste Sorento-diesel voor 36.000 euro aanschaft, en dat is nog altijd een heus koopje. Het grootste nieuws wat de vernieuwde Sorento betreft, is echter niet de prijs. Ook niet het gelikte, glooiende en luchtweerstandvriendelijke exterieur, de xenon-koplampen of het interieur met sfeervolle, gedempte led-verlichting. En zelfs niet de krachtige, soepele, nieuwe dieselmotor of de nieuwe (automatische) zesbak of het groenige C-label. Het grootste nieuws is dat de vernieuwde Sorento nu ook voor nep-SUV-liefhebber te koop is. Want waren de modellen van de vorige series standaard uitgerust met vierwielaandrijving: niet meer! Je las het hierboven al even: vierwielaandrijving is een optie geworden. Tweewielaandrijving – om precies te zijn: voorwielaandrijving – is op deze auto de norm geworden. Wat een narigheid, wat een sof.

 

Een auto zo groot en zo zwaar (al is-ie door de monocoque 215 kilo lichter dan de vorige versie) en zo terreinminnend als de Sorento wil uitstralen, mag wat ons betreft helemaal NOOIT gemaakt worden met tweewielaandrijving, want wie ‘m zo koopt, heeft ‘m niet echt nodig. Dat bewijst het verkoopcijfer tot nog toe overigens ook: de Sorento werd al 900.000 keer verkocht.

 

Die tweewielellende neemt overigens niet weg dat de vernieuwde Sorento, zoals wij ‘m reden, er zijn mag. Je zit er vorstelijk in, al wordt het nooit overdreven (dan koop je maar een X5 of een Cayenne of een Lexus RX). Dit is een heel goede, praktische en solide auto, die, mits je ‘m zorgvuldig samenstelt (er zijn nogal wat optiepakketten, uitvoeringen en accessoires) tot een van de beste aanbiedingen in zijn klasse behoort.