McLaren 765LT Spider review: Hoeveel beter kan ie nog worden?

De McLaren 765LT kwam een jaar of twee geleden uit en toen we hem voor de eerste keer reden, waren we niet geheel en al overtuigd. Zeker, hij was ultrasnel en beschikte in overvloed over die fantastische communicatieve vaardigheden waar McLaren inmiddels zijn reputatie omheen heeft gebouwd. Maar hij was in zijn manier van doen ook een beetje, eh… stekelig. Prikkelbaar. Een beetje te hectisch, allemaal.

En dat was in warme, zomerse omstandigheden. Nu rijden we hem in de winter. Nou, dat zal waarschijnlijk niet al te positief gaan uitpakken, of wel soms? En toch, op de een of andere manier: het is anders. Beter anders.

De winterbanden maken hem rustiger

Op winterbanden voelt hij vriendelijker en minder bijterig aan dan ie deed op dat hardcore Pirelli Trofeo-rubber waar hij de vorige keer op stond. Hij heeft nog altijd die zalige besturing en het onderstel vertelt je nog steeds alles wat je wilt weten, maar het voelt allemaal wat minder hysterisch aan.

En dus zijn we maar eens met McLaren gaan praten, overtuigd als we waren dat er ook andere veranderingen moesten zijn doorgevoerd; misschien aan het motormanagement, om de wat bruuske manier waarop de turbo’s erin kwamen wat de reduceren. Bij onze vorige ontmoeting leek dat immers het grootste onderliggende probleem van de auto.

Maar nee, er is niets gebeurd dat iets dergelijks tot gevolg zou kunnen hebben, werd ons verteld. Hoe dan ook: wat McLaren ons wel wist te melden, was dat de winterbanden ten opzichte van de Pirelli Trofeo’s een grotere bandbreedte hebben (haha, niet de feitelijke breedte van het rubber, maar het venster van omstandigheden waarbinnen ze doeltreffend opereren).

Om bij die Trofeo’s een vergelijkbaar effect te voelen, moet je ze op temperatuur zien te krijgen, wat zelfs in de zomer nog geen eenvoudige opdracht is. De winterbanden hebben dat probleem niet. Daarnaast ben je in de winter natuurlijk sowieso meer op je hoede, en je bewuster van de compromissen die je nu eenmaal moet sluiten tussen weersomstandigheden en verwachtingspatronen.

Wees voorzichtig met de McLaren 765LT Spider

Maar we zijn ook gewend aan een zekere mate van vaagheid die optreedt bij banden met een zachtere compound, die in hun profiel veel kanalen en lamellen hebben. Maar daar was tijdens deze test niets van te bespeuren. Geen vaagheid, geen wolligheid, niets anders dan meeslepend en supercommunicatief weggedrag.

Natuurlijk, je kunt alleen vol op het gas gaan bij lage toeren; je zult je nu eenmaal moeten realiseren hoe hard 800 Nm aankomt bij een auto die minder dan 1.400 kilo weegt. Omzichtigheid is altijd geboden. Maar om eerlijk te zijn, geldt dat voor elke supercar in elk jaargetijde. Er bonken aardig wat rijgeluiden door de koolstofvezel cabine en vering en demping zijn uitgesproken stevig.

Eindoordeel van de McLaren 765LT Spider

Onze gedachten gingen tijdens onze rit weer even terug naar de 720S, naar wat een spectaculaire allrounder dat eigenlijk is. En dat die ook nog eens een forse klap goedkoper is. Maar goed, dat is toch ook weer een heel ander beest.

En als je dan toch een heel dikke vier ton wilt besteden aan een supercar, en het gaat je meer om besturing, onderstel en rijsensaties dan om de flexibiliteit die een hybride biedt, dan zou je deze kunnen overwegen in plaats van een Ferrari 296 GTS.

Specificaties McLaren 765LT Spider (2023)