Autotest: Mercedes S450 CDI

Mercedes heeft de S-klasse al een tijdje een beetje vernieuwd. Slapend sturen is nu een optie.

 

De ‘nieuwe generatie S-klasse 2009’ is zo nieuw als dat-ie oud is – de versie die in 2005 werd geïntroduceerd is grotendeels intact gelaten en alleen Ster-o-fielen zullen meteen de verschillen zien. We sommen de nieuwigheden gemakshalve even op.

 

1) Nieuwe grille. Puntiger, en steekt meer naar voren. Ziet er agressiever uit. 2) Drie soorten interieurverlichting: normaal (wit), amber (voor wanneer het koud is) en ijsblauw (als het warm is). 3) Splitview. Het ‘navigatiescherm’ in het dashboard laat aan de bestuurder, indien gewenst, iets heel anders zien dan aan de bijrijder (die kan dvd’tjes kijken terwijl de bestuurder de navigatie ziet). 4) Nieuwe besturing. Nog variabeler, zegt Mercedes, maar even wennen is het wel: een stukje directer dan voorheen, zouden wij zeggen.

 

Dan zijn er nog allerhande veranderingen die verbeteringen moeten zijn – onderhuids, in de keuze uit leersoorten, en in de ergonomie. Als optie kun je op de vernieuwde S een waar leger aan assistenten bestellen: een snelheidsassistent, een remassistent, een val-niet-in-slaap-assistent, een blijf-in-de-rijstrook-assistent, een dode-hoek-assistent en een nachtzichtassistent. Bovendien is er een nieuwe ophanging, die de auto altijd recht houdt, en een zijwindstabilisator, zodat je niet met S en al van een viaduct afwaait bij een rukwind.

 

Alle S-versies zijn vernieuwd met genoemde zaken; wij reden de 450 CDI omdat die ook een vernieuwde motor heeft, een diesel die is afgeleid van de motor die in de S420 CDI lag. Deze is drie procent zuiniger dan de vorige en levert meer vermogen: bij 2.200 tpm levert-ie zijn maximale koppel van 730 Nm. Goeiendag. Daarmee komt deze dieselversie, wat betreft het rijden, dicht in de buurt van de benzine-V12, verzekeren de Stuttgartse ingenieurs ons. We schroeven onze verwachtingen zo hoog mogelijk op en stappen in.

 

Voor je ‘m start (met een sleutel, geen gekkigheid met een startknop) word je van je apropos gebracht door de weelderigheid van de S. Zo lekker zit je thuis niet, zo goed klinkt je stereo thuis niet, zo fijn werkt de klimaatcontrole nergens, zo zacht voelt je vriendin niet. En mooi. Móói. Dit is geen kwestie van smaak meer, dit is een kwestie van aanleg om onmatig te durven genieten.

 

Rijden in een S was al een redelijk van de zogeheten medeweggebruikers losgezongen activiteit – je hoort zo weinig, je zit zo goed, de auto voelt zo robuust, groot en groots aan dat je je onaantastbaar voelt. Door alle assistent-systemen op onze testauto wordt dat gevoel verder versterkt: je voelt je onschendbaar, onoverwinnelijk, autonoom – het is een beetje als in een tank rijden maar dan comfortabeler. Sneller. Strakker. Met beter zicht, ook.

 

Leuk hoor, die vier afstandsbedieningen aan boord, die draadloze koptelefoons voor alle passagiers, die massages van de stoelen onderweg en die sfeerverlichting. Maar het is toch het rijden waar het om gaat, en dat rijden maakt deze auto echt een uitzonderlijke auto. De neiging om voor de gein in slaap te vallen om te zien hoe de S zich dan in zijn uppie – met zijn assistenten redt, is bijna onweerstaanbaar. Ware het niet zo dat sturen in deze bloedsnelle limousine zo leuk is, dat slapen zonde zou zijn.