Autotest: Mercedes SLK200 BlueEfficiency

De derde generatie van de kleine Mercedes-roadster is een feit. We proberen ‘m in z’n meest pure versie, want zo zijn we.

 

Je denkt ons te kennen als een stel wannabe-coureurs die altijd en overal de snelste en meest heftige auto’s moeten rijden. Met minder dan het allerbeste nemen we geen genoegen, enthousiast (oké, en misschien een beetje verwend) als we zijn. Dus lag het voor jou voor de hand dat we bij de introductie van de nieuwe SLK meteen in de 350-versie zouden springen, om in een wolk van bandenrook en met veel zescilinder-geschal aan de horizon te verdwijnen, terwijl de wagenparkbeheerders van Mercedes ons met een paar goedbedoelde flesjes water en een routekaart in hun hand beteuterd na zouden kijken.

 

Je schat ons verkeerd in. Het is namelijk niet eens zo zeer hard rijden, maar vooral rijden waar we voor te porren zijn. Zeker in een auto met slechts twee stoelen, een open dak en een motorkap die langer is dan Jeremy Clarkson betekent dat: zelf schakelen. Met zo’n roerpook en een derde pedaal, weet je wel. Dat soort ouderwetse versnellingsbakken is helaas een uitstervend ras; de nieuwe SLK heeft eigenlijk altijd een zeventraps automaat met dubbele koppeling aan boord. Behalve in de basisversie. Dus begeven we ons, terwijl andere testrijders vechten om de sleutels van de beschikbare 250’s en 350’s, nonchalant naar de lieve meisjes achter de Mercedes-balie. We laten onze naam noteren achter een SLK200, en we wrijven nog eens in onze handen.

 

We zijn namelijk op Tenerife, een Canarisch eiland dat zich gevormd heeft rond een borrelende bult lava en dus over een lekker ruig en bergachtig oppervlak beschikt. De zon hoeft niet eens hard z’n best te doen om voor een temperatuur van ruim boven de twintig graden te zorgen. De bevolking is Spaans en houdt dus twintig uur per dag siësta, wat betekent dat de wegen leeg zijn. Een ideaal recept voor een heerlijk bewogen lenteritje in een kleine speelcabrio, dachten we zo.

 

Het uiterlijk van de SLK verrast niet. We hadden verwacht dat het een samengeperste en gladgestreken interpretatie van de SLS AMG zou zijn, en dat is ook zo. Als je denkt dat dat kritisch bedoeld is, heb je het mis. Want mensen nog aan toe, wat staat het ‘m goed. De allereerste SLK viel bij ons nooit zo in de smaak, met z’n ronde en lieve voorkomen. Z’n opvolger begon er wat meer op te lijken; tot iemand een milde facelift doorvoerde, waarna het front ineens verontrustend veel weg had van een bange cavia met een tand door de lip. De nieuwste versie maakt die misstap meer dan goed.

 

Het meest opvallend is zonder twijfel de forse neus. Ook de SLK moet immers aan de nieuwste eisen voor voetgangersveiligheid voldoen; tussen de motorkap en het motorblok moet flink wat ruimte zitten zodat onoplettende dagjesmensen die de snelweg oversteken een beetje zacht terechtkomen. Die gelegenheid hebben de ontwerpers prachtig aangegrepen om de statige, rechtopstaande Mercedes-grille van weleer terug te brengen, en dat geeft de SLK precies de goede stoerheidsfactor. Hij is elegant zonder schattig te zijn, gespierd zonder opgeblazen te ogen. Helemaal geslaagd.

 

Ook wanneer we verder kijken, kunnen we een glimlach niet onderdrukken. Van Mercedes’ aandacht voor detail worden we bijna een beetje emotioneel. Het zit ‘m in simpele dingen als de naad van de achterklep, die bij veel cabrio’s-met-klapdak om praktische redenen dwars door de flank heen snijdt, maar die er bij de SLK juist nét bovenop ligt voor een foutloos profielaanzicht. Of het subtiele knikje in het kofferdeksel, dat nagenoeg onopvallend fungeert als spoiler, voor extra stabiliteit bij hogere snelheden.

 

In het interieur zijn het de prachtige gestileerde ventilatieopeningen, die je een kwartslag kunt draaien om ze te openen of te sluiten. De aluminium knopjes op de middenconsole, die precies de goede klik geven als je ze indrukt. De dakbediening, die zo mooi weggewerkt zit onder dat kleine klepje bij de armsteun.

 

Zo kunnen we nog wel even door mijmeren, maar dat doen we niet. Tijd voor actie. Eerst maar eens die kap eraf, want met dit weer gaan we dus echt geen minuut gesloten rijden. Hoofdruimte? We zouden je er graag over vertellen, maar we hebben eerlijk gezegd geen idee. Snel, soepel en met weinig herrie verdwijnt het stalen geval in de achterbak, en daar blijft het.

 

De viercilinder springt aan, en heel even hebben we spijt. Dat klinkt toch wel een stuk minder spectaculair dan de SLK350 die net langsreed. Gelukkig zitten we, wanneer we een beetje op het gas gaan, al snel weer te grijnzen als een stel kleuters, want Mercedes heeft het uitlaatgeluid vakkundig van een lekker snerpje voorzien. Hoe meer toeren je maakt, hoe opzwepender het werkt. Dat komt mooi uit, want het gretige, 1,8-liter grote blok maakt pas echt goed gebruik van de turbokracht als je hem boven de 3.500 toeren houdt. Daar doen we graag ons best voor.

 

 

Het kost weinig moeite om de perfecte zitpositie in de SLK te vinden. Naast de heerlijk zittende stoelen – die aan alle kanten genoeg steun bieden en warme lucht in je nek ademen als het een beetje fris wordt – kun je het stuur bijzonder ver naar je toe halen. Tot het punt dat je met je neus zou kunnen claxonneren. Onze lof is groot, want er zijn maar al te veel vlotte auto’s waarin we, met onze toch niet buitensporige lengte van 1,85 meter, net iets te dicht bij de pedalen moeten gaan zitten om goed te kunnen sturen. Zo niet in de SLK.

 

We begeven ons op een kronkelweggetje dat naar het hoogste punt van het eiland leidt. In deze omgeving duurt het niet lang voor we doorkrijgen dat de SLK van richting verandert als een ketsend kiezelsteentje. De variabele besturing is vrij licht en biedt niet bijzonder veel gevoel, maar de auto reageert zo direct op onze commando’s dat dat ons al snel niets meer kan schelen. Het doet ons vaag denken aan zo’n simpel racespelletje op een oude spelcomputer, waarbij je met 370 km/u een haakse bocht kunt induiken zonder dat het misgaat. Jij draait, de auto gaat, als vanzelf.

 

De relatief lichte viercilinder is er mede debet aan dat de SLK200 zo heerlijk in balans is, samen met de aluminium carrosseriepanelen die Mercedes aan de voorkant van de auto toepast. Het onderstel is behoorlijk vergevingsgezind – een stuk meer dan bijvoorbeeld dat van een BMW Z4 – maar te zacht is het ook weer niet. Mocht je dat wel vinden, dan kun je ook kiezen voor een sportonderstel, of een set instelbare dempers met twee standen.

 

Met de voeten om de beurt op de vloer sjorren we dankbaar aan de korte en soepel schakelende versnellingspook om de auto zo vlot mogelijk de berg op te jagen. Het is een intens spel dat nooit gaat vervelen. De motor sleurt er dapper aan, maar in de sprintjes tussen de haarspeldbochten bemerken we dat de versnellingen vrij lang zijn. Geen ramp, de 1.8 heeft op lage toeren al flink wat koppel voorhanden, maar voordat je de motor na het opschakelen weer optimaal binnen het bereik van de turbo hebt, ben je toch wel een aantal seconden verder.

 

Wil je op dit gortdroge asfalt spannende capriolen uithalen, dan zul je een beetje moeten vals spelen met de koppeling. Puur op power gooi je deze SLK200, met z’n 184 pk en z’n dikke achterbanden van 245 mm, niet zo snel dwars. Denk echter niet dat ie iets te kort komt; een acceleratietijd van 0 naar 100 km/u in 7,3 seconden is niets om je voor te schamen, en met een top van 240 km/u kom je ook wel waar je zijn moet. Ondanks deze mooie cijfers heeft Mercedes voor elkaar weten te boksen dat de auto zo’n 25 procent zuiniger en flink wat schoner is dan z’n voorganger, iets wat benadrukt wordt door het ‘BlueEfficiency’-logo dat alle SLK’s vanaf nu mogen dragen.

 

Zoals het een Duits merk betaamt, zorgt Mercedes voor meer dan genoeg mogelijkheden om de SLK precies aan te kleden zoals jij wilt. De combinaties van materialen en kleuren in het interieur lijken eindeloos, en de optielijst barst van de gadgets waarvan je helemaal niet wist dat je ze misschien-eigenlijk-best wel wilt hebben. Magic Sky Control bijvoorbeeld: een glazen plaat in het dak die met een druk op de knop doorzichtig of donker wordt. Alsof je in een heel kleine Maybach zit. 17-inch velgen moet je natuurlijk hebben, net als het eerder genoemde Airscarf dat je nek op temperatuur houdt, Comand-navigatie, keyless go, een elektrisch doorzichtig windscherm, adaptieve cruisecontrole met Pre-Safe (automatisch remmen om een botsing te voorkomen): je kunt het allemaal aankruisen. Of niet. Hou je jezelf in, dan heb je namelijk al een handgeschakelde SLK200 voor 47.400 euro, of voor 40.898 euro in België. Compleet met standaard radio/cd/Bluetooth, stop-startsysteem, airco en mooie aluminium sierstrips op je dashboard. Wat heb je verder echt nodig?

 

Op het hoogste punt van Tenerife zetten we de SLK stil. Terwijl ie tikkend afkoelt, kijken we uit over het wolkendek dat ons scheidt van de wereld beneden. We zouden nu allerlei mooie metaforen kunnen verzinnen over hoe deze Mercedes boven andere roadsters uitstijgt, maar dat lijkt ons wat overdreven.

 

Wanneer je een vlot sturend, compact tweezittertje met een open dak zoekt, kun je namelijk moeilijk een verkeerde keuze maken. Een TT is top. Een Z4 is prachtig. En de SLK, dat is simpelweg een heerlijk apparaat dat in z’n basisuitvoering al zo goed tot z’n recht komt, dat er weinig te wensen overblijft. Een SLK350, met z’n 306 pk sterke V6 plus automaat, kost ruim vijftien mille meer; maar wat ons betreft is ie niet vijftien mille leuker. Zeer binnenkort verschijnt de brute SLK55 AMG ten tonele, dus dan stellen we onze mening vast wel weer bij, maar voor nu is de 200 wat ons betreft de SLK to have.

 

Zo, en nu weer vol gas van die berg af.