Mini Cooper S Roadster

Op zoek naar een klein scheurijzer dat je open kunt rijden? Hier is ie. Geen achterbank, wel redelijk wat bagageruimte en een heerlijk geluid.

 

Mini doet er werkelijk alles aan om hun hippe en premium imago zo optimaal mogelijk te benutten. Waren we net bijgekomen van een opgeblazen Mini-variant in de vorm van de Countryman en de vreemd gevormde Coupé – met dat omgedraaide baseballpetje als dak – nu worden we lekker gemaakt met de Roadster.

 

De Roadster is in feite een cabrioletversie van de Coupé, maar we vergelijken ‘m het liefst met de conventionele Mini Cooper Cabrio, een auto die nog altijd als hip kan worden betiteld. Het verschil zit ‘m in de details: de Roadster heeft geen achterbank en iets meer bagageruimte waardoor ie er meer als een driedeurs sedan uitziet. Om het sportieve aspect van de Roadster te benadrukken, ligt ie wat lager op de weg, heeft ie een automatisch op- en neerklappende achterspoiler en zijn er allerlei glimmende, soms van aluminium gemaakt accenten aangebracht.

 

In gesloten toestand is ie niet bepaald een plaatje, zeker niet als je de gewone cabrio ernaast zet. Maar met het dak open oogt ie zeker sportiever, klein en gedrongen als ie is. Sterker, stiekem ziet de Roadster eruit als een geciviliseerde kart waarmee je veel rijplezier kunt hebben. En dat is heel erg des Mini’s.

 

Er breekt een lekker voorjaarszonnetje door boven Lissabon, het is een graad of 12 en de wegen zijn kurkdroog: ideale omstandigheden om het dak open te zetten om te gaan spelen. We rijden de Mini Cooper S Roadster, de versie met een 1.6-motor die is voorzien van een twinscroll-turbo, goed voor 184 pk op de voorwielen. Je kunt ‘m ook zonder turbo bestellen, waarmee je dezelfde motor met 122 pk krijgt, en voor de liefhebbers is er natuurlijk een John Cooper Works-versie met 211 pk. Helaas is die op het moment van testen nog niet beschikbaar, maar 184 pk in een zeer compacte auto van 1.185 kilo is bepaald geen straf.

 

We rijden vlotjes over bochtige landweggetjes en direct valt op dat ook deze Mini fantastisch rijplezier biedt. Lekkere directe besturing, snel op het gaspedaal reagerend en door de lage zit en het relatief harde onderstel heel communicatief. Natuurlijk, kleine oneffenheden in de weg maken ‘m hier en daar wat springerig en soms zelfs nerveus, maar voor ons is dat een onderdeel van de pret. Zeker als je flink doorscheurt, moet je continu alert blijven en ‘m met strenge hand de door jou gewenste richting uit dirigeren.

 

Af en toe knipperen de lampjes van het esp omdat ie het vermogen niet helemaal op de voorwielen kwijt kan, door met het gas te spelen, hou je ‘m echter prima op koers. De versnellingsbak schakelt trefzeker, de dikke pook duw je fluitend door alle zes de versnellingen en het koppel biedt genoeg om schakellui te rijden. Al is het vanzelfsprekend leuker om op bochtige wegen lekker op en terug te schakelen om de vaart er goed in te houden. Een pluim voor vermakelijkheid.

 

 

De feestvreugde kan nog verder worden verhoogd door de Sport-knop te activeren – een optie op de Cooper S waarmee de besturing nog scherper wordt, de respons van het gaspedaal toeneemt en het uitlaatgeluid lachwekkend leuk wordt. Geef je gas dan bromt ie net even wat fijner, maar gas loslaten is echt lachen geblazen: een donkere geluidswolk van uitlaatgeroffel en hier en daar ontploffinkjes van onverbrande benzine trakteren je gehoor. En dat van verschrikt opkijkende voetgangers, die op basis van het geluid verwacht hadden een supercar voorbij te zien komen in plaats van zo’n guitige Mini met twee volwassen kerels erin.

 

Dat guitige is ook gelijk ons bezwaar. Met het dak dicht dwalen je gedachten onbewust af naar een Daihatsu Copen, een soort Oma Duck-autootje met een bolhoedvormig silhouet. Niet direct een vergelijking waarop je als Mini Roadster-eigenaar zit te wachten. Geopend is het ook geen extreem masculiene bedoening: de aanblik van de auto met een twee meter lange collega achter het stuur, geeft zelfs wat meelijwekkende gevoelens. Daar kan het lekkere geluid niet veel aan veranderen.

 

 

Na een middag sturen in de prima zittende en keurig afgewerkte Roadster (hoewel: de binnenkant van de kap is niet heel fraai, je ziet de tentstokken open en bloot zitten) vragen we ons toch af waarom je voor een Roadster zou kiezen als er een bijna net zo prettig sturende en rijdende cabrioletversie te koop is. Je betaalt voor die Cooper S-versie precies duizend euro meer, maar dan krijg je er wel een achterbankje bij – ten koste van wat bagageruimte. Maar omdat op dat achterbankje toch niemand van volwassen postuur normaal kan zitten, kun je die natuurlijk ook als opslagruimte voor spulletjes gebruiken. En bovenal: de Cooper S Cabriolet ziet er zowel open als gesloten veel volwassener en mannelijker uit.

 

We beseffen dat het platform waarop de Mini Cooper gebouwd wordt, tezamen met de veelheid aan beschikbare motoren, volop mogelijkheden biedt om allerlei modelvarianten op de markt te brengen. Mini moet in onze ogen uitkijken dat de ene variant niet ten koste gaat van de andere. Bij de Coupé is dat al enigszins het geval, maar omdat ie eigenlijk vrij lelijk is, zullen de verkoopcijfers van de andere modellen daarvan geen nadelige invloed ondervinden.

 

De Roadster in geopende toestand komt dichtbij een gewone Mini Cabriolet in de buurt, maar geeft ons voor die gememoreerde duizend euro minder geen aanleiding om ‘m te verkiezen boven de cabriolet. Niet omdat ie niet goed genoeg is – want goed is ie zeker, en snel, en speels, en sportief – maar simpelweg omdat de cabriolet ons qua uiterlijk veel meer aanspreekt. Een kwestie van smaak. Alleen de verkoopcijfers kunnen ons ongelijk bewijzen.

 

12/20

 

0-100 km/u: 7,0 s

Top: 227 km/u

Verbruik: 6,0 l/100 km

Motor: 1.598 cc viercilinder, twinturbo benzine

Aandrijving: voor

Vermogen: 184 pk

Koppel: 240 Nm

Gewicht: 1.185 kg

CO2: 139 g/km

 

NL: € 31.995

BE: € 29.200

 

Heel erg niche en daarmee ook wel een tikkie overbodig als je de gewone Mini cabrio in ogenschouw neemt. Die is net zo leuk, en mooier om te zien