Maar er zijn ook wat kanttekeningen
Mogen we even zeggen dat we heel blij mee zijn met de Opel Rocks-e? Immers, na de zoveelste vanille-crossover weten we ook niet altijd meer wat we er nog over moeten zeggen. Doe ons op z’n tijd graag een auto die nu eens écht compleet anders is – dat geeft de burger een beetje moed en zorgt dat onze met termen als ‘active lifestyle’ dichtslibbende spraakwaterval weer gezond doorstroomt.
Aha, horen we je denken: maar dit is helemaal geen auto. En dat klopt. De Opel Rocks-e, in België te krijgen als Citroën Ami, is op papier een brommobiel. Dat betekent dat hij maar 45 km/u kan, dat hij niet op autowegen mag komen en dat iemand van zestien met een brommerrijbewijs erin mag rijden.
Naast stedelingen, koeriers en bedrijfsterreinen boort Opel hiermee dus een geheel nieuwe, jongere doelgroep aan, uiteraard met de hoop om kersverse Opel-rijders voor het leven te creëren. Wij denken: wie de mazzel heeft om op zijn of haar zestiende hierin te kunnen rijden, krijgt twee jaar later de beschikking over een nieuwe BMW of Audi en kijkt niet achterom. Maar dat kan aan ons liggen.
Hoe dan ook: deze Opel is er een zoals we nog nooit van het merk hebben gezien. Sinds 1983 kwamen ze regelmatig met concepten voor minuscule stadsautootjes, zo wordt ons verteld (wij herinneren ze ons ook niet), maar deze keer is de tijd er dan echt rijp voor. Met dank aan Citroën dus – want de Rocks-e doet op meer dan een manier denken aan Opels eigenzinnige Stellantis-metgezel.
Zo klap je de zijraampjes omhoog zoals je dat vroeger bij een 2CV deed. In de deuren valt nog een hint van een airbump te zien, en de bollige styling sluit überhaupt meer aan bij een C3 dan bij een Astra – zelfs al hebben ze er nog zo’n keurig ‘Vizor’-smoeltje op geboetseerd. Ach, details. Ongeacht het merk dat erop staat, is dit een bijzonder innemend ding.
Al bij de eerste aanblik wordt duidelijk dat de Opel Rocks-e slim in elkaar zit. Zo zijn de voor- en achterkant hetzelfde, net als de deuren, die allebei aan de rechterkant scharnieren. De bestuurdersdeur gaat dus in tegengestelde richting open. Dat scheelt allemaal een hoop fabricagekosten, en als een klein stadsautootje toch íéts moet zijn, is het goedkoop. Dat zie en voel je ook af aan de materialen: het is het soort stevig buigzaam plastic waar ook minder frisse hokjes van worden gemaakt.
De Rocks-e is 2,41 meter lang, 1,39 meter breed en 1,52 meter hoog. Niet zo vierkant als je denkt dus, maar in ieder geval extreem klein. Zijn draaicirkel is niet meer dan 7,2 meter en hij weegt 471 kilo. Z’n aandrijving raad je al: elektrisch, natuurlijk. Hij laat maar liefst 8,2 pk los op z’n voorwielen, of zelfs 12,2 pk op momenten dat ie z’n piekvermogen aanspreekt.
De stroom haalt ie uit een accu van 5,5 kWh – een twintigste van wat er onder een Mercedes EQS hangt – en hij komt er 75 kilometer ver mee. Meer dan zat in de stad. Nog beter: omdat de accu zo klein is, kun je ’m in vier uurtjes tot 80 procent opladen via een normaal stopcontact. Een adapter voor laadpalen is een optie.
Het interieur van de Opel Rocks-e is zo mogelijk nog fascinerender dan de buitenkant. Zo zit je helemaal achterin, op de achteras. De stoel van de bijrijder staat een fractie verder naar achter (en is niet verstelbaar), zodat brede schouders elkaar niet in de weg zitten en je voorin nog wat bagage kwijt kunt.
Er is ook een Kargo-versie zonder tweede stoel, met plek voor 260 liter/140 kilo aan spullen. Alle Rocks-e’s hebben standaard een glazen dakpaneel, en dat is ook hard nodig, want de rechtopstaande vooruit zit zo ver weg dat je anders geen enkel stoplicht zou kunnen zien. Nu is het hierbinnen licht en overzichtelijk, en het zicht rondom is uit de kunst.
Er zitten stoffen lusjes aan de deuren, op de plastic vloeren vind je rubberen matten en in de vakjes boven op het dashboard – nogmaals, vér weg – kun je een beker en ander spul kwijt. Isolatie is er nauwelijks, al spot je hier en daar wat schuimrubber. Tussen je deur en je stoel zit een rijtje knoppen voor vooruit, achteruit en neutraal.
Je telefoon klem je in de houder in het midden en gebruik je voor muziek en navigatie, want ingebouwd infotainment is er niet. Achter het stuur kun je een speciale draagbare bluetooth-speaker kwijt. Ook is er een USB-laadpoort aan boord, een blazer met twee standen (aan of uit), een ruitenwisser die maar de halve voorruit schoonveegt en een knipperlichtstengel die zichzelf na een bocht niet uitschakelt. Goedkoop, goedkoop, goedkoop – en ontzettend charismatisch.
Snel is de Rocks-e niet, dat spreekt voor zich, maar zelfs met twee Hollandse kornuiten erin komt ie aardig mee met het verkeer. Bij 45 km/u rijd je tegen een begrenzer aan – daar kan je tech-puber eens lekker mee aan het hacken – maar het lijkt er niet op dat ie van zichzelf veel harder zou kunnen. En dat wil je ook niet, want de Opel Rocks-e heeft geen onderstel.
Althans, zo voelt het; en omdat je op de achteras zit, krijg je hobbels en kuilen extra stevig door. Je doet het dus rustig aan en stuitert gemoedelijk door de stad, vriendelijk lachend naar de fietsers en scooterrijders die wel nat worden. De besturing is licht (logisch, want het weegt niks) en de hydraulische remmen – schijven voor, trommels achter – voelen prima aan. Als de accu niet vol is, wordt er ook een beetje geregenereerd, maar de zwaarte hiervan valt niet in te stellen.
De Rocks-e zet ons aan het denken, en zoals wel vaker gaat dat alle kanten op. Wij kunnen er in ons leven helemaal niks mee en zouden dit bedrag – 8.499 euro, of 9.299 euro voor deze flitsend aangeklede Tekno – 100 van de 100 keer uitgeven aan een leuke tweedehands échte auto.
Maar er is ook een financieringsoptie (vanaf 89 euro per maand), en is dit karretje voor mensen die midden in een drukke stad wonen en er zelden buiten komen eigenlijk niet de ideale oplossing? Jawel toch? Nou: de Rocks-e is duurder dan drie elektrische scooters (maar veel goedkoper dan een Birò), is minder wendbaar dan een fiets, neemt gewoon parkeerruimte in en je staat er nog steeds mee in de file, want een fietspad mag je niet op. Hoe vooruitstrevend is dat precies?
Niemand heeft hét antwoord op de vraag hoe onze steden eruit zullen gaan zien – of moeten gaan zien. Wat we wel weten, is dat de Rocks-e erg geinig is: een verfrissende kijk op hoe je je met twee personen droog over korte afstanden kunt verplaatsen. Wij vinden ’m tof. Waarschijnlijk tot het moment dat we niet meer bij ons kantoor in Amsterdam kunnen parkeren omdat de lokale scooteraars zijn overgestapt.
Mv3l heeft op 19 oktober 2022 geschreven:
Als je epilepsie hebt mag je niet met een auto rijden, wel met deze.. je zit dan droog en stabieler als op een scooter.. En dan is hij ruim goedkoper dan de dieselalternatieven.