Lees eerst: Dit is de TopGear gids voor pret
Parachutespringen of theezakjesvouwen? Een wandeling door de natuur of een parkoers van 30 kilometer met slootjes waarin je tot aan je kruis wegzakt? Bridgen met de buren, of zelfs op competitieniveau? Het is bijna onmogelijk om ‘plezier’ betekenisvol te definiëren, domweg omdat we daar allemaal een andere connotatie bij hebben. Maar toch, zodra het over ‘plezier met auto’s’ gaat, dagen we jullie uit om af te zien van enig hooligangedrag. Want stupiditeit en onzinnigheid zijn al vermakelijk sinds de mens voor het eerst een grapje maakte over mammoetslurven. Zinloosheid is lollig. Je kunt er een verhaal omheen bouwen, er gewicht aan geven, maar als je er vrolijk van wordt, is dat de enige juiste definitie. En sommigen van ons zijn trouwens niet buitengewoon intellectueel.
Elektrisch aangedreven plank op wieltjes
We beginnen klein met de Crazy Cart. Want driften op een elektrisch aangedreven plank op wieltjes in een kantoor/op een vliegveld/in een woonkamer is zo ontzettend leuk dat je de kans op gebroken enkels haast uit het oog zou verliezen. Je kunt het eigenlijk niet serieus nemen: een gebukte houding (we kregen helaas een kinderformaat), een wanhopige grimas – zeker wanneer je je realiseert dat je geen remmen hebt – en het simpele feit dat een man van middelbare leeftijd luid schaterlachend min of meer op de been weet te blijven op kinderspeelgoed van 500 euro. Zelfs wanneer het bijna komt tot in een tranentrekkende aanvaring met de zijkant van een Porsche 911 Turbo S. Dit is een geniale vorm van vermaak – het kost geen vermogen, er is geen uiterlijk vertoon. Niet de minste angst dat het misgaat en dat je stukjes van een anderhalve ton kostende supercar uit je voorhoofd moet laten verwijderen. Alleen maar een brede grijns en blauwe plekken die je sieren. Heeft dat zin? Maar natuurlijk. Kijk maar naar deze redacteuren die, ondanks dat ze regelmatig met 150 km/u dwars over het circuit driften, allemaal graag de M3 laten staan om op de Crazy Cart te gaan zitten.
Over die M3 moeten we het trouwens even hebben. Het is niet iedereens favoriete auto om mee uit te breken. Te overgevoelig, te lichtgeraakt. Maar zelfs in een iets gemoedelijkere auto – de C 63 Coupé bijvoorbeeld – valt driften niet mee. Tot je het samenspel tussen besturing en pedalen onder de knie krijgt, veroorzaak je heel wat opgetrokken wenkbrauwen.
Zullen we dan maar eens wat zinloos gaan aanklooien met de TG Rallycross Mini?
Ook hier geldt dat het allemaal van nul en generlei belang is als je geen echte rallyrijder bent, maar toch lijkt iedereen er onmatig veel plezier aan te beleven: handrembochtjes, achteruitrijden en aan het stuur rukken om een J-bocht te maken, op snelheid aan de handrem trekken zodat je achterstevoren een bocht ingaat. Het stelt niets voor, en het is niet erg slim, maar tieners in de hele wereld zijn er gek op: je waant je een geweldige chauffeur, zelfs al rijd je op de parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt. Veel risico loop je niet en je vermaakt je eindeloos. Oké, de handrem in de TG Mini is wat kleverig en grijpt niet aan zoals een hydraulische handrem, en de auto is licht aangepast op het vaak wat minder ervaren rijgedrag van beroemdheden, maar je moet je tot het uiterste inspannen wanneer je een compacte hatchback een half uur lang zoveel mogelijk met louter vernuft en fysieke kracht op zijn donder moet geven. Het is een driedimensionale stressbal voor autoliefhebbers.
Ook misdragingen op onverhard terrein worden niet direct beschouwd als een hoeksteen van fijnzinnige automobiele beschaving, maar toch is er een diepe en sterke zenuw die voor verbinding zorgt tussen snelle, opwindende offroad-manoeuvres en de kwab in je hersenen waar plezier wordt gegenereerd. Om deze optimaal aan te spreken, moet je de Bowler Defender hebben. Een Jaguar V6 met compressor uit de F-type, een achttraps automaat en een geluid dat klinkt als een windhoos in een schuurtje van golfplaten – daarmee heeft de Bowler nog meer vertier te bieden dan je had durven verwachten van een ritje over onverhard wegdek. De auto is buitengewoon stijf – de homologatie-eisen leiden tot beperkte veerwegen – en het is hard werken, maar de Bowler voelt aan alsof je hem in een baan om de aarde zou kunnen brengen en daarna weer heelhuids op de grond kunt laten landen. Hij raast voort met de gratie van een klein rijtje flats, maar een echte offroader met de juiste rallyuitrusting biedt mogelijkheden die fragiele, nietige en bescheiden auto’s voor de openbare weg niet gegeven zijn. Hij biedt beslist plezier.
Toch is dit niet onze favoriete vorm van zinloosheid
Die vinden wij vooral in eerlijke, echte bandenrook. Het stilstaand ronddraaien was ooit bedoeld voor dragracers om de banden op te warmen en van schoon loopvlak te voorzien, maar tegenwoordig is het produceren van zo veel mogelijk rook zo ongeveer het hoogtepunt van wat je aan lol kunt beleven. Het doel is eenvoudig: blijf stilstaan en rook je banden op. Toeschouwers weten dan dat je a) over overvloedig vermogen beschikt en b) dat je een hekel hebt aan trailerqueens. Je weet wel, die puntgaaf opgepoetste auto’s die alleen maar mooi staan te zijn en nooit eens los mogen.
De nieuwe Ford Mustang heeft zelfs een elektronische voorziening waarmee je in stilstand, met ontkoppelde achterremmen, perfect bandenrook kunt produceren. Al is dat eerlijk gezegd drie keer niks, aangezien je de controle over de voorremmen niet kunt overnemen om kalmpjes vooruit te rollen en de bandenmishandeling over te laten gaan in een wilde sprint. Doe het dan liever op de ouderwetse manier: zet de tractiecontrole uit, jaag het toerental op, laat de koppeling bruusk opkomen, speel met rem en gaspedaal en het feest is compleet. Tenzij je van plan bent om te gaan dragracen, heeft het weinig zin en is het niet meer dan kinderachtige borstklopperij. Dikdoen met geluid, bandenrook en drama. Als het mislukt, sta je voor joker. Lukt het wel, dan lach je als een idioot. Volkomen onzinnig. Perfect dus. Het is ontegenzeggelijk het toppunt van vermaak. Ongeacht de definitie die je daarvan aanhangt.
Reacties