Toyota Land Cruiser 250: zo gedraagt ie zich in het terrein (review)

Vraagje. Waar is een terreinauto goed voor? Er zijn een paar mogelijke antwoorden: a) om in het terrein mee te rijden en b) om de kinderen mee naar school te brengen. En dat zijn dan meteen de enige antwoorden die ertoe doen, eigenlijk. De Toyota Land Cruiser heeft altijd met vier wielen in Kamp A gestaan. De Toyota Land Cruiser 250 is geen SUV die zich ooit in de belangstelling van de Land Rover-kliek heeft mogen verheugen.

Maar dat zou weleens kunnen veranderen. Omdat ie een nieuw uiterlijk heeft gekregen. Weet je nog, de Suzuki Jimny? Die was er al jaren, capabel, eigenzinnig en goeddeels ongeliefd, tot ie in 2018 een hippe facelift kreeg en iedereen hem wilde hebben. Onderhuids was ie nog altijd behoorlijk rudimentair, maar kijk hoe schattig ie is! Nou, het zou zomaar kunnen dat deze nieuwe Land Cruiser eenzelfde lot ten deel valt.

Wat kan de nieuwe Land Cruiser 250?

Hij verdient beter, hij verdient een leven vol ruig avontuur, hij zou bergbeken en rotskloven moeten veroveren in plaats van stoepranden. Als je er een wilt kopen, beloof ons dan: ga ontdekken waartoe hij in staat is. Want tsjonge, deze nieuwe Land Cruiser 250 kan er wat van.

Het is altijd al een van de grootste beesten van de offroad-jungle geweest. Net als bij de Jeep Wrangler en de Land Rover Defender liggen zijn roots al zo’n 70 jaar terug in de tijd, in dit geval bij de door de Willys geïnspireerde Toyota BJ die de bal in 1951 aan het rollen kreeg. De naam Land Cruiser kwam in 1955, en rond 1967 kreeg Toyota in de smiezen dat ie méér kon zijn dan alleen een werkpaard. Waarna ze de Station Wagon-serie met beschaafdere machines introduceerden.

In 1985 splitste Toyota het werkpaardgamma op in twee secties: Light en Heavy Duty. De Heavy’s zijn de auto’s die je in het Achtuurjournaal ziet rijden: de 70-serie, hard als graniet, maar niet te koop in Europa vanwege de emissie-eisen die hier gelden. Deze nieuwe 250-serie is in principe de laatste toevoeging aan het Light Duty-gamma. Toyota is al een tijdlang bezig om stukje bij beetje de Light Duty en Station Wagon (de 300-serie, ook niet te koop in Europa) samen te voegen, dus beide staan nu op hetzelfde GA-F-chassis.

Wel nieuw, niet futuristisch

Het is onderhuids allemaal niet erg futuristisch: dit is een oersterk ladderframe van staal met een losse carrosserie erbovenop. Hij wordt aangedreven door een dieselmotor en heeft nog altijd sperrende differentiëlen en een tussenbak met lage overbrenging. Er is geen luchtvering (niet duurzaam genoeg, kennelijk), geen hybride assistentie (hoewel later dit jaar 48-volt mild-hybridetechniek aan de motor wordt toegevoegd), niet eens een transmissie met dubbele koppeling.

Qua techniek kun je enkel opscheppen over de voorste stabilisatorstang, die kan worden losgekoppeld voor meer de beweeglijkheid van de as. Maar dat wil niet zeggen dat hij hopeloos ouderwets is en ongeschikt voor de moderne wereld (kijk maar: hij heeft een touchscreen). Het chassis is nog eens 50 procent stijver en Toyota besteedde extra aandacht aan het raffinement en de geluidsisolatie. Dit is waarschijnlijk de comfortabelste auto die ooit op een ladderframe is gezet.

Wat, toegegeven, ook weer niet zo’n enorme prestatie is. De ophanging is nogal deinerig, de achteras stuurt af en toe een rilling door de cabine en de 2,8-liter diesel met 204 pk is beslist niet het laatste woord als het gaat om souplesse of geruisloosheid. Dat lijkt een nadeel, maar dat is het niet. Al deze dingen zijn geruststellend in een auto die gemaakt is voor een werkzaam leven. De motor roffelt erop los, de bediening is zwaar; allemaal signalen dat de Land Cruiser er voor je is en je nooit in de steek zal laten.

De Toyota Land Cruiser 250 is niet zo beschaafd

Hij is niet zo beschaafd als een XC90 of Q7, en dat kan hij ook nooit zijn. Mensen die overstappen vanuit een Defender zullen ook perplex staan – die heeft nu een hybride monocoque/ladderchassis dat het comfort en raffinement dramatisch heeft verbeterd. Als de Britse 4×4 één zwakte heeft, dan is het dat hij bijna té competent is. En offroad krijg je niet zoveel feedback en informatie als in de Toyota. De auto waarmee hij het meest gemeen heeft, is de Mercedes G-klasse.

Maar wanneer hij deze herfst onze kant op komt, zal de Land Cruiser waarschijnlijk de helft kosten (al zijn er op dit moment nog geen prijzen bekend). Hij is dan ook maar half zo luxueus. Waar je een G-klasse kunt vergelijken met in een nachtclub over het slagveld rijden, is de Land Cruiser trouwer aan zijn achtergrond als werkpaard. De kunststoffen zijn gemaakt om van alles en nog wat te overleven, niet per se om lekker aan te voelen, en je zult eerder je hand over de oppervlakken trekken om de modder te verwijderen dan voor de aangename tactiele ervaring.

De rijpositie is perfect. Je zit hoog, als op een commandopost, met een glashelder overzicht over de motorkap. De raamlijn is laag en de zittingen en leuningen zijn zacht, zodat plotselinge klappen van het chassis je billen en rug nooit zullen bereiken. En je hebt knoppen en schuifjes om mee te spelen, zo’n beetje voor alles wat mechanisch of anderszins belangrijk is.

Zelf differentiëlen sperren

Er is een draaiknop voor de rijmodi, maar in tegenstelling tot het Terrain Response-systeem van de Defender zul je de differentiëlen zelf moeten sperren en moet je zelf de lage gearing inschakelen. Vinden wij niet erg – dat geeft je meer het gevoel dat je nog enige controle over het apparaat kunt uitoefenen. Helaas zul je dan weer wel moeten knokken met het (8- of 12-inch) infotainmentscherm. Ook het tellerscherm is ingewikkeld te bedienen en de informatie wordt zo klein weergegeven dat het niet in één oogopslag is af te lezen.

Natuurlijk kun je ook mede-avonturiers meenemen. De constructie zorgt voor een hoge vloer en minder beenruimte dan je zou verwachten van een bijna vijf meter lange terreinreus. Je kunt opteren voor een derde zitrij, en dan een dakkoffer of trailer monteren om de bagageruimte te compenseren die je bent kwijtgeraakt. Hou die achterste zitrij plat en je hebt meer dan genoeg ruimte.

Klein persoonlijk mopperpuntje: op de volgeladen First Editions, zoals onze testauto, worden stoel zes en zeven elektrisch in- en uitgeklapt. Dat hoort niet. Dat strookt niet met het ethos van de Land Cruiser. We kunnen ze al nauwelijks vergeven dat de achterklep elektrisch is. Als reisauto is hij helemaal niet zo verkeerd. Er is wat windgeruis, maar over het algemeen worden de geluiden van banden en ophanging netjes buiten de cabine gehouden.

Prestaties van de Toyota Land Cruiser 250 stellen wat teleur

Je zult niet gauw te hard rijden, want de 500 newtonmeters (al bij 1.600 toeren per minuut) die moeten opboksen tegen het gewicht van 2.330 kilo lenen zich niet echt voor linkerbaangeintjes, en van de acceleratie moet je het daar ook niet hebben. Nee, de Land Cruiser bepaalt zijn eigen snelheid. Je gaat vooruit; sterker, je gaat waarschijnlijk uiteindelijk sneller dan je had verwacht.

De problemen tref je eerder aan op de kleinere wegen. Dit is een grote auto, en dat voel je – omdat de besturing en banden niet heel erg accuraat zijn. Bochten vergen een weloverwogen aanpak als je niet overhellend als een galjoen de apex wilt benaderen. En anders is er altijd nog de vering, die je meer vertelt over de (vaker dan je wilt erbarmelijke) staat van het wegdek dan je voor mogelijk had gehouden, zeker gezien die enorme wangen van de banden.

Kort gezegd boendert de Toyota Land Cruiser 250 in het rond als het grote beest dat hij is, en als je haast hebt, zullen jullie al snel onenigheid krijgen. Een Defender is wat dat betreft comfortabeler en scherper, met minder speling in de bedieningselementen. Maar als je dan in het terrein terechtkomt, wordt al dat slordige gedrag opeens volkomen begrijpelijk. Je hoefde die ophanging alleen maar wat serieus werk voor te schotelen. Nu is al dat sponzige als sneeuw voor de zon verdwenen en begint de auto te communiceren.

We reden onszeld niet vast

Je voelt exact wat elk wiel aan het doen is, en als er eentje niet doet wat de bedoeling is, volstaat een druk op een knop en de tractie is weer terug. Het is fenomenaal wat hij kan in het terrein. De ophanging is niet in hoogte verstelbaar, maar het is ons niet gelukt om onszelf ergens vast te rijden (en geloof ons: we hebben ons best gedaan). Zelfs niet met deze meer op straatgebruik gerichte banden.

Zeker zo bijzonder: van enige structurele zwakte in de vorm van schudden, trillen, piepjes en kraakjes in het interieur is geen spoor te bekennen. Hij voelt ongelooflijk goed gebouwd aan. Een speciale vermelding verdient die ontkoppelbare stabilisatorstang waar we het eerder over hadden. Druk op het knopje waar SDM (Stabiliser Disconnect Mechanism) op staat om het systeem te activeren en je krijgt nog eens 10 procent extra veerweg, en een voorkant die elastischer en meer ‘absorberend’ aanvoelt.

Daardoor is ie tot uitzonderlijke dingen in staat qua klimmen en tractie; de auto blijft verbonden met de ondergrond zonder er ongemanierd van te worden. Toyota stelde een heel Schots landgoed ter beschikking en liet ons gaan waar we maar wilden om te doen wat we maar wilden. Dat zegt veel over het vertrouwen dat ze in hun product hebben. En zo komt de Land Cruiser ook over: nog los van zijn grootse capaciteiten kun je met geen mogelijkheid om zijn puurheid en integriteit heen, en dat is enorm aansprekend.

Veel plastic (maar daar zit een gedachte achter)

Hij kan door 700 millimeter diep water en de flippers voor de versnellingen achter het stuur geven je nuttige extra controle (een extra hoera voor de achttraps automaat, die altijd alert is en zich perfect gedraagt). Je zult niet eens geschokt zijn als je eens onverhoopt iets raakt met de flanken, omdat die toch vooral uit plastic bestaan. En zie je hoe de voorkant eerder uit verschillende delen lijkt te bestaan dan dat hij één geheel vormt?

Dat is expres gedaan om te zorgen dat je die afzonderlijke delen makkelijker en goedkoper kunt vervangen als ze beschadigd raken. De Land Cruiser kan tot 3.500 kilo trekken en er komt een heel arsenaal aan accessoires van diverse toeleveranciers. Er zullen weinig speciale toepassingen zijn waarvoor hij niet geschikt is.

Voor familiegebruik is een Defender waarschijnlijk de betere keuze, maar wij staan vast niet alleen in het knagende gevoel dat Land Rover zijn ziel heeft verkocht en willens en wetens de Defender heeft veranderd van een ontdekkingsreiziger in iets waarmee vooral de kinderen naar school gebracht kunnen worden. Uit zakelijk oogpunt slim van JLR, vast en zeker, maar voor hun toekomstige reputatie misschien minder handig.

Concurrentie Toyota Land Cruiser 250

Dan is er nog de Ineos Grenadier, een prima update van de oude Defender, maar agrarischer dan de Land Cruiser en veel te duur. En, laten we wel wezen: Toyota heeft een langdurige reputatie qua betrouwbaarheid en onverzettelijkheid. De Ineos zal er nog járen voor nodig hebben om die op te bouwen. Toch zal de meesten vooral opvallen dat de Land Cruiser een retro-geïnspireerde make-over heeft gekregen en er nu cool en leuk uitziet.

Hij is goedkoper dan een Defender, ongetwijfeld betrouwbaarder en je ziet ’m niet op elke straathoek. Dus zou het niet geweldig zijn om Sterre en Mees hiermee naar school te brengen? Nou, eh… Ja. Maar beperk jezelf daar niet toe. Laat hem je tonen wat ie kan, waar ie je naartoe kan brengen. De Land Cruiser heeft zijn reputatie te danken aan het feit dat ie altijd goed is gebruikt. Laat die kant van hem niet in de steek.

Motor: 2.8 viercilinder turbodiesel
Aandrijving: vier wielen, 8v automaat
Vermogen: 204 pk
Koppel:  500 Nm
Acceleratie: 0-100 n.n.b.
Topsnelheid: 170 km/u
Verbruik/ CO2-uitstoot: n.n.b.
Bagageruimte: 620 l
Gewicht: 2.330 kg