Autotest: Tramontana R

De Tramontana lijkt zo te zijn weggelopen uit een Transformers-film. In een handomdraai staat er in plaats van een auto een Apache-helicopter klaar. Vol bewapend om het terroristische volkje weg te vagen. In je gedachten zie je onverschrokken, kauwgom kauwende macho’s behendig vijandig vuur ontwijken om vervolgens voor de lieve vrede een zooi geboefte naar een andere wereld te knallen.

De Tramontana is ook tot de tanden toe bewapend, maar dan met paardenkrachten. Achterin ligt een 5,5-liter Mercedes-V8 met twee turbo’s. De auto weegt maar 1.268 kilo, met dank aan het Formule 1-karkas van carbonfiber en beplating van datzelfde materiaal. Van 0 naar 100 doet hij in minder dan vier seconden. Zie je al met wat voor monster we hier van doen hebben?

Het wordt zelfs nog leuker. Normaal gesproken levert de Tramontana 550 pk. Het vermogen gaat via een sequentiële zesbak naar de achterwielen. Een klein maar al te verleidelijk knopje bedient de wekker van nog eens 170 pk’s en maakt bovendien het gaspedaal gevoeliger.

De motor maakt een tamelijk decent geluid als hij gestart wordt. De regels voor de geluidsproductie van uitlaten in zijn thuisland Spanje en de geluidsdempende turbo’s zijn de oorzaken. De koppeling moet je met een flinke douw naar beneden drukken, de versnellingshendel, die rechts van je zit, luistert alleen maar naar ruwe commando’s. Mannen die bang zijn de techniek pijn te doen, zullen hun fijngevoeligheid moeten uitschakelen. Alleen met grof geweld is deze auto te schakelen.

Een rit in de Tramontana R voelt haast surrealistisch. Je hebt het idee in de cockpit van een straaljager te zitten, terwijl aan weerszijden toch echt een paar wielen gemonteerd zijn. Hoewel de auto een stuk groter is dan je zou verwachten, kun je ‘m exact in de richting die je wilt dirigeren. De grootte van de auto laat de monden van de voorbijgangers nog verder openvallen van verbazing.

Vanzelfsprekend is de Tramontana snel. Al in de ‘langzame’ modus met 550 pk is hij ontiegelijk rap, de grip is prima, de communicatie ook. Het mooie aan de Tramontana R is dat de wegligging exact kan worden aangepast aan de wensen van de piloot, eh bestuurder, en de wegomstandigheden.

Als je het kleine knopje dat ik eerder noemde indrukt, wordt het allemaal nog een stukje interessanter. De ervaring die je krijgt is namelijk anders dan in alle andere supersportauto’s. Voor je gevoel zit je heel erg hoog, het motorgeluid is allesbehalve oorverdovend. Tegelijkertijd blijft de Tramontana in bochten volkomen vlak, waardoor je er onbehoorlijk hard doorheen kunt. Het klinkt misschien bizar, maar het lijkt wel of de auto nog meer pk’s aankan dan het huidige maximum van 720. Je raast als een bezetene door de wereld om je heen, terwijl de tune van TopGun steeds door je hoofd spookt.

De passagier zit achter de bestuurder. Dat is mooi, want zo kun je zijn of haar door angst verwrongen gezicht tenminste niet zien. De smeekbeden om te stoppen worden overstemd door het gehuil van de turbo’s. Dan heb je de keuze schakelaar voor de tractiecontrole nog niet eens aangeraakt…

De Tramontana R is een mallote auto. Hij wijkt danig af van het bekende riedeltje superauto’s. Tegelijkertijd ziet hij eruit alsof je ‘m op de schoorsteenmantel kunt zetten, alleen om naar te kijken. Eigenlijk lijkt hij nergens naar en juist dat maakt de Tramontana zo begeerlijk.