Vanderhall Venice GTS

Oké, we hebben het idee dat we hier even bij het begin moeten beginnen. Bijvoorbeeld met de vraag: wat is dit in vredesnaam? Nou, een driewieler, officieel eigenlijk een autocycle, van het merk Vanderhall. Nog specifieker: dit is de Vanderhall Venice GTS. Dat klinkt Nederlands, maar is het niet: het komt uit Amerika, om precies te zijn uit Provo, Utah. Spreek het dus vooral uit als ‘Vèndurhol’ wanneer je mensen uitlegt waar je nu toch weer in rijdt, anders schep je valse verwachtingen.

Vanderhall Motor Works werd in 2010 opgericht door Steve Hall en produceert van meet af aan voertuigen met twee wielen voor en één achter. Inderdaad, net als bijvoorbeeld de Can-Am Spyder – maar dan met een aluminium constructie waar je met twee mensen in kunt zitten, in plaats van erop. De Morgan 3 Wheeler komt qua concept nog het meest in de buurt, maar die dateert natuurlijk uit het jaar kruik. Vanderhalls zijn retro-modern qua vormgeving en insteek. Het merk heeft drie modellen: de Venice (vanaf 46.622 euro, 37.500 in België), de Carmel en de Edison. Die laatste is in feite een vol-elektrische Venice. Binnenkort volgt hun eerste vierwieler, de Brawley, die eruitziet als het lolligste offroadspeeltje sinds de Ariel Nomad.

De Vanderhall Venice GTS kun je in Nederland kopen

In Laren (NH) vind je de showroom van de officiële Nederlandse Vanderhall-importeur. Toen ze ons mailden, antwoordden wij vanzelfsprekend: ‘Gahhh rijden?!’ (Oké, iets professioneler dan.) En zo komt het dat we op een Hollandse zomermiddag bij 15 graden en lichte miezer door het Gooi rollen en meer aandacht trekken dan de nieuwste Ferrari.

Er bestaat een Vanderhall met deuren en een dak – nou ja, meer een soort overkapping, en zijruiten krijg je ook niet. Maar de Venice is, zo je wilt, hun puurste model: hij heeft helemaal niets beschuttends. Je klimt dus over een bescheiden dorpel, gaat op de vloer staan, laat je zakken en hoopt dat het eerder niet geregend heeft.

Eenvoudig, maar wel bluetooth

De luxe Vanderhall Venice GTS die wij rijden, is aangekleed met zacht leer en een schitterend dun houten stuurtje. Het dashboard is de eenvoud zelve: startknop, snelheidsmeter, brandstofmeter, toerenteller en een serie tuimelschakelaartjes. Die bedienen onder meer de bluetooth-speakers, cruisecontrol (het blijft een Amerikaan) en de tractiecontrole. Er is stoelverwarming en een kachel waarvan je alleen kunt regelen hoe hard ie blaast, niet hoe heet. Twee kleine tellertjes tonen voor het gemak de turboboost en de versnelling waar je in zit.

Ah ja, de techniek. Oplettende lezers hebben op de foto’s hierboven misschien al gespot dat het achterwiel er wel erg, tja, passief bij hangt. Geen cardan, geen ketting, geen riem. Zou het dan? Ja, het zou. De Venice is voorwielaangedreven. En weet je wat: daar zijn we voor de verandering best blij om.

Voorwielaandrijving werkt beter

Van Can-Ams staat ons nog levendig voor de geest dat we bij bochten vaak in de tractiecontrole struikelden, omdat de vlakke achterband kantelde, minder wegcontact maakte en grip verloor. Een 3 Wheeler kan überhaupt eigenlijk niet meer dan 4 pk kwijt op z’n fietswieltje. Nee, als het gaat om een voertuig met de massa van drie motorfietsen, kun je de aandrijving beter op twee wielen loslaten. Bovendien heeft de Vanderhall Venice GTS een gewichtsverdeling van 75/25, dus het is op alle vlakken verstandiger.

Je krijgt een 1,5-liter viercilinder turbo van General Motors die je pre-Stellantis onder meer in Opels kon vinden. Ontdaan van aircopompen en andere ellende levert dit blokje een vrolijke 196 pk. Hij is gekoppeld aan een zestraps automaat met koppelomvormer, een keuze die kostentechnisch valt te begrijpen, maar waarmee je qua dynamiek geen prijzen gaat winnen. Zeker niet als ie ook nog eens ongewillig op je instructies reageert. Het metalen pookje op de linkerdorpel smeekt om handbediening, maar hoe je ook trekt of duwt, het heeft pas seconden later effect. Soms neemt de bak het schakelen zelfs ongevraagd weer over. Dat boeit ze in de VS misschien niet, maar hier gaat het poppende aderen op voorhoofden veroorzaken.

Gelukkig maken álle andere aspecten van de Vanderhall ’m alsnog tot een weergaloze belevenis. Hij is officieel een motorfiets (in Nederland ook met B-rijbewijs te rijden, mits je het vóór januari 2013 haalde), wat betekent dat ie niet aan strenge auto-eisen hoeft te voldoen qua veiligheid en emissies. Maar omdat ie drie wielen en gordels heeft, hoef je ook geen helm op. Ondanks het windschermpje zit je met je bakkes vol in de strijd. Dingen vibreren en ergens bij de voeten van de passagier slist de turbo vervaarlijk. De uitlaat zit naast je elleboog en blèrt zo hard dat je de brave basis van de motor geen moment vermoedt.

Gaat ie nog een beetje hard?

De Vanderhall Venice GTS is serieus snel, en door de voorwielaandrijving durf je eerder en brutaler op het gas te gaan. Binnen enkele minuten bestuur je de ‘m als een door de wol geverfde oorlogspiloot en wordt elke lange bocht of snelwegoprit een luchtgevecht. Gooi ’m erin, voel de voorkant bijten, het achterwiel wiebelen op de grens van de grip, één hand aan het stuur, één op de pook, trek een scheve Popeye-smoel en hou je vast alsof je leven ervan afhangt. Wat ook zo is. Dan even hachelijk tussen vrachtwagens invoegen, je hoofd opzij over de onderbroken streep steken, terugschakelen en er bruusk voorbij kletteren. Dit alles met nog geen 93 km/u; voelt als 93.000.

Elke manoeuvre is een lichamelijke ervaring. De pushrod-voorwielophanging is niet de strakste, waardoor de boel leunt en helt, en de besturing is lichter dan je verwacht. Van precisie of perfectie is geen sprake, dus je tast af en past je aan. Zelfs met de slome automaat leer je vanzelf werken. Gewoon drie seconden voor je echt wilt terugschakelen alvast tegen de zware pook duwen. Als de timing dan precies goed blijkt en je je bocht neemt zoals bedoeld, is het een des te grotere overwinning.

Veranderingen aan de Vanderhall Venice GTS

Voor Nederland zal deze machine nog een paar wijzigingen ondergaan. De koplampen achter de grille, hoewel bizar stoer, zijn bij ons waarschijnlijk niet toegestaan. En hoewel rode knipperlichtjes hier wel mogen, moeten ze ook van opzij zichtbaar zijn en zich dus niet verschuilen achter de carrosseriekappen. De Vanderhall Venice GTS die je straks op kenteken kunt kopen, ziet er dus net iets anders uit. Maar voor de rijbeleving maakt dat allemaal geen verschil, en dat is toch de reden dat je zoiets wilt hebben: maximale lol, zelfs bij rijbewijsveilige snelheden. Van zulke machines moeten we er meer hebben.

Specificaties Vanderhall Venice GTS (2021)