Uitgelicht: Volkswagen Scirocco R

We hebben een afspraak met de Volkswagen Scirocco R en maken de oversteek naar Wales. Allereerst komen we daar een stel suïcidale schapen tegen.

 

Mentale foto: ik heb net op behoorlijk hoge snelheid eerst een schaap en toen de dood in de ogen gekeken, terwijl ik allerlei dingen deed waarvan ze in de boeken over hoe je veilig snel moet rijden, zeggen dat je ze niet moet doen. Het is zelfs zo dat als je de dingen die ik verkeerd deed opsomt – niet op het juiste moment insturen, dan weer volgas, dan weer helemaal niet, niet kijken waar ik heen wil en ondertussen denken aan wat ik later voor de lunch ga eten – ze zeer waarschijnlijk vallen onder de paragraaf ‘acties die leiden tot’ net voor de uitgesproken foto van een om een boom gekrulde auto. 

 

Op de een of andere manier weet ik tijdens dit gestuntel de blik te vangen van een schaap dat op het punt van de absolute apex staat waar mijn ongeluk gaat plaatsvinden. Terwijl ik in zijn urinegele oogballen staar, vertraagt de tijd. Ik zie de spanning in het lijf van het beest, die denk ik tenminste te zien. Hij zit vast in het moment tussen een zinloze, dure zelfmoord met behulp van een Volkswagen of gewoon doorgaan met het eten van gras. We nemen elkaar de maat in de eeuwigheid tussen de milliseconden en het schaap, dat het IQ en de instincten voor zelfbehoud van een donut tentoonspreidt, en springt de weg op.

 

Voor deze ene keer ben ik ongelooflijk blij dat de nieuwe VW Scirocco is gespeend van speelse eigenschappen – geen kwispel van de staart die misschien leidt tot overstuur – want nu krijgt de achterste helft een extra poetsdoek over zijn lak waardoor hij er nog mooier uitziet dan toen we vanmorgen vanuit het hotel vertrokken. Ik voel me misselijk en zie in de achteruitkijkspiegel dat de grazer alweer onverstoorbaar met zijn evident gestoorde kop tussen het gras zit. Onwetend over het feit dat het net bijna de eerste Scirocco R op Britse bodem heeft afgeschreven.

 

In zo’n beetje iedere andere hatchback zou ik dat schaap nu dragen als hoed. Maar de Scirocco R is niet zomaar iedere andere hete hatchback. Laat me dit uitleggen.

 

Het moet gezegd, ik ben een groot fan van de Scirocco. De 210 pk tweeliter TFSI in de luxe uitvoering is nagenoeg perfect. Hij heeft ruim voldoende vermogen en wordt bovendien gecomplementeerd door een onderstel dat nog veel meer kan hebben. Door dit surplus aan onderstel boven kracht kun je voortdurend blijven spelen met het verkrijgen van een hogere bochtsnelheid en rijd je hem echt in plaats van dat je het apparaat van bocht naar bocht dragracet. Vanzelfsprekend dus, dat ik als fan uitkeek naar de nog hetere R-uitvoering.

 

Vooral omdat deze versie geen totaal ander concept behelst. Hij heeft nog steeds voorwielaandrijving, ACC (adaptive chassis control) om te goochelen met de gaspedaalrespons, het stuurgevoel en de hardheid van de dempers. Bovendien is het eigenlijk nog steeds ‘slechts’ een tweeliter Scirocco. Toegegeven, met 55 pk vermogen en 70 Nm trekkracht extra staat hij wat kracht betreft een stuk hoger in de pikorde dan zijn 210 pk-broertje, maar in plaats van een totaal nieuwe setup zou je verwachten dat de R simpelweg meer haar op z’n tanden heeft dan de standaard auto. De bekende motor heeft voor de gelegenheid een nieuwe aluminium cilinderkop, andere zuigers, zuigerstangen en injectoren, een betere turbo die meer overdruk aan kan en een grotere intercooler gekregen. Het soort wensenlijstje waarmee de motor over de hele linie krachtiger wordt.

 

Ik ben zelfs compleet gevallen voor de subtiele stijlveranderingen waarmee Volkswagen de R zich laat onderscheiden. Op dezelfde manier zoals ik ook wegliep met het uiterlijk van de Mégane RS. De Scirocco is absoluut eerst een coupé en dan pas een hatchback en de uiterlijke aanpassingen doen zijn uitstraling goed. In het geval van de R betekent dit nieuwe, diepere voor- en achterbumpers, een kleine vleugel boven de achterruit, prachtig mooi 19 inch lichtmetaal, twee ovale uitlaatpijpen, subtiele dorpelverbredingen en een stel R-emblemen. Dit is een groeier, een auto die iedere keer dat je hem ziet mooier wordt. Dat belooft wat.

 

Dus is het tijd hem te starten, 100 meter te rijden en een treurig gezicht te trekken. De Scirocco R is stil, erg stil. Hij klinkt vanachter het stuur eigenlijk net als de gewone 2.0 en de glanzend zwarte inleg, de prachtige sportstoelen en de blauwe ‘R’-naalden van het instrumentarium maken dit niet goed. Ik zeg niet dat ik een ratelblik van de Halfords wil horen als ik de auto start, maar een hint van het extra potentieel zou welkom zijn.

‘Pas als je deze Volkswagen als een vieze, goedkope huurauto behandelt, begint hij plezier te krijgen’

 

Gelukkig heb ik nog steeds hoop dat het gebrek aan een oorstrelende ervaring ruimschoots goed wordt gemaakt door een wild communicatieve rijervaring. De wegen in dit deel van Wales beloven in ieder geval veel goeds. Terwijl we over binnenwegen de horizon tegemoet rijden, valt op dat diegene die hier in het verre Westen het asfalt heeft neergepend de gelukkige eigenaar van een hot hatch moet zijn geweest. Het is er hier perfect voor: hobbelige, meanderende wegen voorzien van uitdagende, scherpe bochten. Een garantie voor veel rijplezier. Zelfs de schapen zorgen voor een mooie toevoeging in de vorm van een potentieel bloedbad en goedkope karbonades. Ze verhogen de staat van je zintuigen tot het punt dat het lijkt of je de hele ochtend aan de goedkope espresso hebt gezeten.

 

Maar terwijl de omstandigheden het adrenalinepeil doen stijgen, lijkt het wel alsof de R niets van dit alles begrijpt. Jazeker, de besturing is heerlijk precies en voelt iets zwaarder dan in de standaard auto. Het stuurgevoel zorgt tussen bochten voor een rechtlijnigheid die nog het meeste lijkt alsof je de R met je ogen stuurt in plaats van met je handen. De grip van het onderstel is enorm. Na iedere haarspeldbocht klauwen de voorwielen dankzij het XDS-differentieel in het asfalt waar andere auto’s op dit soort momenten vooral rookwolken laten zien. Het DSG is zijn briljante zelf. Ondanks het feit dat ik net zo gelukkig zou zijn met de standaard handgeschakelde zesbak. Maar te midden van dit perfecte plaatje heeft de R gewoon geen plezier.

 

Ja, hij is explosiever en ja, je voelt de extra duw in je rug en ja, empirisch gezien is hij inderdaad erg snel (0 naar 100 km/u in 6,4 seconden en een top van 250 km/u die beide makkelijk haalbaar lijken), maar het meest van de tijd ontberen het geluid, het rijgevoel, en het onderstel – zelfs na langdurig frutten aan de instellingen van het ACC – dat beetje extra. En dat beetje is plezier. De Scirocco R laat het op dit gebied niet afweten door mij. Hij laat het afweten ondanks mij. En de R spant ook niet samen met de fantastische weg om de reis door dit bijzondere stukje Wales ook maar enigszins memorabel te maken voor de analen van de Club van Bevredigde Rijders. 

 

Er is ook goed nieuws, maar het duurt even voor je dat gevonden hebt. Het komt er op neer dat je echt venijnig met de Scirocco tekeer moet gaan om er het beste uit te halen. Pas als je deze Volkswagen als een vieze, goedkope huurauto behandelt, begint hij plezier te krijgen.

 

Ga in iedere versnelling zo hoog in toeren als je maar kan en de auto levert een behoorlijk geluid. Snij bochten aan alsof je een touringcar bestuurt, rem alsof je voeten van lood zijn, rij als een 18-jarige die te laat is voor zijn ontmaagdingsdate en de Scirocco R brengt, eindelijk, een glimlach op je gezicht. De bakken met grip blijven maar voorhanden, ver voorbij het punt waar je denkt dat de auto al lang uit de bocht had moeten vliegen. Daarbij word je pas op onderstuur getrakteerd als je een bocht echt veel te hard ingaat. Bij het uitaccelereren voel je de aandrijfkrachten in het stuur, maar niet op een vervelende manier. En als je met te harde dempersettings over een landweggetje knalt, is de R echt ongelooflijk snel. Onsubtiel, potentieel tranentrekkend en bloedsnel.

 

Die frivoliteit van een hete hatchback zit dus wel ergens, maar is zo diep begraven onder zijn pokerface dat je je afvraagt wat de letter R bij VW eigenlijk betekent. ‘Racing’ is het in ieder geval niet. Het zou ‘Radijs’ of ‘Reiger’ kunnen betekenen, maar waarschijnlijker is het Relatief. Wat betekent dat Volkswagen met de Scirocco R mis heeft geschoten. Ik wilde een lawaaiige, ondeugende R. Iets dat de kalme perfectie van de standaard Scirocco verving door een dosis ruigheid. In plaats daarvan heeft VW slechts een iets snellere Scirocco afgeleverd, met een leuke bodykit, dat wel. De fabrikant had de mogelijkheid om een prachtige, hete hatchback te maken, maar doet deze klus slechts af met een snelle versie. Dat is tegenwoordig niet genoeg om mij afscheid te laten nemen van 34.790 euro. Zeker niet als Renault die Megane RS voor bijna 3,5 mille minder heeft staan.