Autotest: Hyundai i40 CW 1.7 CRDi

Een haastje-repje ritje in Hyundai’s nieuwste telg leert dat het merk volledig volwassen is geworden.

 

Zoals je weet, testen we wel eens vaker een auto. Soms krijgen we zo’n auto een week op de redactie. Soms rijden we een middag in de Alpen. Een enkele keer mogen we twee dagen onze gang gaan op de Autobahn. En een doodenkele keer, zeg maar nooit behalve dan vorige week, worden we ervoor naar Zuid-Korea gevlogen om daar nog geen minuut op een testcircuit bij de fabrikant te mogen proeven van een nieuwe auto.

 

Dus we zijn nogal benieuwd wanneer we op het handling-circuit van Hyundai in Namyang (in de buurt van de hoofdstad Seoel) in de i40 stappen – de opvolger van de Sonata, die overigens al wel op de AutoRAI was te zien. Het draait in Namyang om een zogeheten rij-indruk in een zogeheten pre-productie-auto, dus verwacht niet dat we je hier al te uit en te na kunnen voorlichten over exacte specificaties, over prestaties of over afwerking (elastiek en ijzerdraad houden spiegels en riemen op hun plaats, dat zal waarschijnlijk nog wel anders worden).

 

Vandaag rijden we – bij een bewolkte lucht en met 13 graden Celsius – in een stationwagenversie. Dat is de uitvoering die het eerst op de markt zal komen, en wel deze zomer. Hij ziet er mooi uit, zelfs onder een grauwe hemel, met flitsende lijnen en tamelijk sierlijke achterkant. Hij heeft een 115 pk sterke dieselmotor en een handgeschakelde zesbak. De stoelen zijn excellent, het dashboard overzichtelijk met her en der wat schermpjes waar de auto duidelijk mee maakt dat ie geen Duitser is. Onderscheidend is het wel, en onderscheidend vinden we bij TopGear vrijwel altijd goed.

 

Met de i40 heeft Hyundai de lat hoog gelegd: hij moest als auto in het zogenaamde d-segment minimaal zo goed zijn als een Toyota Avensis en niet te veel onderdoen voor een Volkswagen Passat. De Zuid-Koreanen willen dus serieus worden genomen, en wie zouden wij dan zijn om de lat laag te houden? Dan valt het op, zelfs met die heel kritische blik, dat alles goed aanvoelt, en dan niet alleen de interieurmaterialen, maar ook de bediening van knoppen, druktoetsen, hendeltjes en pook lekker logisch is. Het is allemaal aanzienlijk vertrouwenwekkender dan veel mensen op basis van de historie van Hyundai van het merk zouden kunnen verwachten.

 

De koppeling grijpt snel aan, de dieselmotor maakt (dankzij een fors koppel) de indruk de auto goed de baas te kunnen. Bij lage toerentallen pakt hij meteen op als we het gaspedaal intrappen. Het onderstel is comfortabeler dan het dynamisch is, maar past mooi bij de rest van de auto. De besturing is trefzeker, net zoals z’n gedrag in de bochten. Hoewel we niet harder dan 100 km/u kunnen rijden, lijkt de i40 een auto waarmee je met gemak lange afstanden rijdt, zoals dat de bedoeling is in dit segment.

 

Het zijn maar twee kilometers op een circuit, maar we durven te stellen dat Hyundai een auto heeft gebouwd die de eigen eisen van het merk in grote lijnen waarmaakt. Naast deze diesel komt er ook een dieselmotor met 136 pk met een koppel van 325 Nm, en twee benzinemotoren: een met 135 pk en een a-label (dus met 20 procent bijtelling) en een tweeliter met 177 pk.

 

Veertig seconden en twee kilometers zijn geen variabelen waarmee we durven zeggen of dit nou per se jouw nieuwe leasebak moet worden. Daarbij komt er een sedan, en zijn er vijf verschillende uitrustingsniveaus, zodat je straks kunt kiezen uit veertig verschillende i40’s. We komen zodoende op de i40 terug, want veelbelovend is ie.