BMW M3 pick-up: omdat boeren soms ook haast hebben

Neem een M3 Cabriolet, schrap de achterbank en zo nog wat en plaats een laadvloer. Presenteer het geheel vervolgens aan een Australiër. Wacht tot hij is uitgevloekt en stuur hem weg voor een ritje op topsnelheid – in een heuse BMW M3 pick-up. ‘Het zijn altijd de stille types’, zei een oud vrouwtje ooit. Het blijkt dat deze woorden overeenkomen met de werkelijkheid. Soms gaan de meest nette moraalridders na een paar kopjes sterke koffie compleet uit hun dak. Dat is wat hier blijkbaar gebeurd is. Dit is een bonafide pick-upversie van de M3. Gemaakt door BMW. Echt. Ja, de M-telg heeft er een variant bij. Pickup 001 is de officiële naam, maar alles wijst op een echte Australische ‘Ute’: gewone auto van voren, truck aan de achterkant. De muilezel der auto’s. Zoals je kon verwachten, staat deze M ergens op de schrale gronden van Duitsland verstopt, om precies te zijn vlakbij de Nürburgring. Even logisch is het dat als je een Jaguar moet testen je een Engelsman stuurt en als het een Alfa betreft, bel je een Italiaan. Wanneer je een pick-up aan de tand moet voelen, vraag je een Australiër. Hier sta ik, als TopGear Australië-journalist en nu tevens officieel ‘Ute’-correspondent, me voorbereidend op het testen van een BMW M3 die met wat sloop- en breekwerk is omgetoverd in een Australisch vehikel. Met deze V8 zal ik straks op hoge snelheid over de Autobahn razen. In de regen. In Australië gelden er overal snelheidslimieten en regen valt er vrijwel niet. Eerste gedachte als ik de auto zie: lachwekkend. Dat is bijzonder, want Duitse grappen zijn nooit lollig. De ontwerpers hebben de BMW M3 pick-up bedacht als een soort 1-aprilgrap, op de droge, letterlijke manier zoals alleen Duitsers dat kunnen. Daar waar andere automerken het zouden hebben gelaten bij een expres gelekte schets, kropen de Duitsers de werkplaats in. Ze hakten de achterkant van een M3 Cabriolet af, en lasten er een laadvloer in om zo een pick-up te creëren. Een degelijk gebouwd ding, gewoon voor de grap. Ik wandel het BMW Tech Centre uit en loop naar de auto van de fotograaf om mijn tas op te bergen. Een BMW monteur roept: ‘Die leg ik wel weg.’ Ik leg hem uit dat dat niet hoeft omdat ik van plan ben met de BMW te gaan rijden. ‘Je wilt ermee rijden?’ sputtert hij, alsof ik een hap wil nemen uit een stuk plastic fruit. Hij vindt het een slecht plan. ‘Doe voorzichtig, de gewichtsverdeling is tricky’, zegt hij op de toon van een huisarts, alsof hij het over mijn vetpercentage heeft. Het klinkt allemaal iets minder veelbelovend dan ik gehoopt had. Gelukkig voelt het in de bestuurdersstoel vertrouwd aan. De 4,0-liter V8 is gekoppeld aan een handbak en dat is een verademing in een wereld vol dubbele koppelingen en stuurflippers. De motor produceert een nuttige 420 pk en ondanks het feit dat de M-divisie geleid wordt door een stel Frankensteins, zitten de basic veiligheidsvoorzieningen er gewoon op. Die zal ik nodig hebben, want ik wil geen ruzie met een gestoorde achterwielaangedreven M op het door miezerige regen gladde asfalt. Als gevolg van de ingreep is de BMW een paar honderd kilo lichter boven de aandrijfas; dat kan voor ongewenste verrassingen zorgen.

‘De M3 wil steeds uit z’n baan schuiven. Hoe lang gaat deze bocht door?’

Aan die geamputeerde achterkant word ik fijntjes herinnerd als ik de auto een haarspeldbocht instuur en even met het gas speel. De staart vliegt er vandoor. Niet de geleidelijke drift waar je met een normale M3 in terechtkomt, en die nog te controleren valt, maar een daadwerkelijk glibberige zweepslag aan de achterkant waar mijn maag van gruwelt. Er is maar één exemplaar van deze auto en ik heb geen zin om het persbureau van BMW te moeten bellen en uit te leggen om welke boom ik ‘m heb gevouwen. Toch moet ik mijn test voltooien, dat staat nu eenmaal in de voorwaarden van mijn arbeidscontract. Eens kijken of we wat lol kunnen beleven met deze M3 Ute. Dat betekent hard rijden. We zijn in Duitsland, dus de Autobahn lonkt.

De BMW M3 pick-up op snelheid

175 km/u: de M3 Ute voelt goed aan. De motor accelereert blijmoedig en is een zoete herinnering aan wat we in de toekomst gaan missen, als BMW de V8 schrapt en vervangt voor een zescilinder turbo. Die laatste zal ongetwijfeld in alle opzichten een prachtige motor zijn, maar er gaat niets boven de grom van een V8 die puur en direct kracht levert. Geen aarzeling, geen pauze, gewoon een mathematisch voorspelbare verbinding tussen wat jij wilt en jouw wapen. Het voelt solide. 200 km/u: het vertrouwen dat ik via het stuur voel, begint af te nemen, zoals je vroeger in een grote boom klom, naar beneden keek en dacht: dit kan heel slecht aflopen. Hoewel ik weet dat het chassis intact is en alleen de halve achterkant mist, krijg ik visioenen van een in twee stukken brekende auto waarbij ik op het asfalt gegooid wordt en vermalen tot een grote rode vlek. Vreemd dat de Duitsers zelf bijna allemaal 130 rijden op stukken waar geen snelheidsbeperking geldt. Ondanks dat voel ik me niet belemmerd het gaspedaal tot op de bekleding in te trappen. 215 km/u: oh oh. De achterkant van de M3 begint op onnatuurlijke wijze te schudden, net als een dronken tante op de muziek van de BeeGees tijdens een huwelijksfeest. In een gewone M3 zou je nu pas echt op stoom komen en rustig doortuffen naar bovenaardse snelheden. In dit ding voelt het gevaarlijk. Opeens herinner ik me de woorden van de monteur: het voelt alsof er gewoon te weinig gewicht is om de achterwielen op het asfalt te drukken. Mijn hart lijkt even stil te staan. Zal ik het gas loslaten? Wees geen watje, hoeveel keer in je leven krijg je nu de kans om in een afgehakte M3 over de Autobahn te scheuren? Nou, éénmaal, als dit ding de lucht in gaat en ik word verspreid over het Duitse wegdek. 260 km/u: de hele achterkant voelt licht als helium en het helpt niet dat dit stuk van de snelweg één grote bocht is. De M3 wil steeds uit z’n baan schuiven. Hoe lang gaat deze bocht door? Het lijkt alsof ik al 360 graden rond ben en weer de andere kant op rijd. Nog meer tegenspoed: een wit busje gaat plotseling inhalen en komt op mijn baan terecht terwijl ie ongeveer een miljoen kilometer per uur langzamer rijdt. Ik rem zo rustig mogelijk om te voorkomen dat de achterkant van de auto tegen mijn hoofd aan wil klappen, en vloek. Dan kom ik op een stuk waar weer een limiet geldt. Al het verkeer balt samen voor mijn auto. Mijn hart bonst, mijn handen zweten en ik maak gromgeluiden in plaats van dat ik normaal ademhaal. Gestoord. Dit ding is totaal gestoord op hoge snelheid. Op dat moment realiseerde ik mij dat dat hoort bij een Ute. Het is geen conventionele pick-up en het lijkt mij beter dat BMW zich voortaan beperkt tot waar ze goed in zijn. Ze hebben een grappige machine gebouwd, die helemaal niet grappig blijkt te zijn. Duitser dan dat kan het eigenlijk niet.

BMW M3 Pick-up

Motor: 3.999 cc, V8 benzine, 420 pk @ 8.300 tpm, 400 Nm @ 3.900 tpm
Aandrijving: achterwielen, 6v handbak
Prestaties: 0-100 in 5,1 s, top 250 km/u (begrensd)
Verbruik: 10 l/100 km
CO2-uitstoot: 269 g/km