Jos Verstappen over een jonge Max

We vragen Jos Verstappen hoe hij zou hebben gereageerd als zijn zoon op een zeker moment de interesse in het racen zou zijn verloren en naar het café zou zijn gegaan. De voormalige Benetton- en Arrows-coureur, geen man die bekendstaat vanwege zijn oneindige geduld, gnuift haast verontwaardigd.

‘Dan zou ik teleurgesteld zijn geweest. Maar hij hield echt van het racen, dus ik heb me er nooit echt druk over hoeven maken.’ Jos realiseerde zich al snel wat hij in handen had, zei zijn kartteam vaarwel en richtte zich volledig op de begeleiding van zijn zoon. Iedere ambitieuze ouder – en kind – ziet daarin het bewijs dat het worden van een uitblinker niet makkelijk is: er worden offers gebracht, al het andere wordt terzijde geschoven. ‘Ik was alleen maar geïnteresseerd in racen. De hele rest kon me gestolen worden’, zegt Verstappen senior.

Altijd racen

‘Ik was altijd met hem aan het racen – een sociaal leven had ik in feite niet. Ik was zijn monteur, bestuurde het busje, tunede de motoren, en dat zeven dagen per week. Het was haast een baan, van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds, ik was amper thuis. Ik heb er werkelijk alles aan gedaan en veel voor opgeofferd.’

Jos is nog een stukje resoluter dan zijn zoon. ‘Ik houd van de stijl van Max – hij is een vechter. Van mij hoeft hij niet te veranderen. De afgelopen tijd gaat het wat moeilijker, ja, maar hij blijft er heel cool onder en zegt: “Dit is hoe ik ben, dit is hoe ik race.” En daar heeft hij gelijk in. De kansen zullen nog wel keren, denk ik.’

Jos Verstappen, leermeester, mentor en vader, herinnert zich hoe hij vanuit de Red Bull-garage toekeek, op Interlagos, in 2016. ‘Ik had het hem eerder zien doen, in een kart. Maar om dat te doen in een F1-auto, onder die omstandigheden… Ik vroeg me wel af waarom de andere coureurs niet probeerden om andere lijnen te rijden. Maar het is een gave om te weten waar je moet rijden, om grip te vinden, het juiste gevoel te hebben. Toen we nog kartten, pakte iedereen z’n boeltje als het begon te regenen, maar ik zette de regenbanden erop. En we liepen over de baan, hij leerde op die manier zo veel. Hij heeft het vertrouwen: in zichzelf, in de wagen, wanneer hij remt. Het is een bijzonder joch.’