Sid Watkins: 1928-2012

De familie van Sid Watkins wordt vandaag overspoeld met warme reacties uit de Formule 1-wereld nadat hij in de avond van 12 september op 84-jarige leeftijd overleed. Sid zelf hadden we niet hoeven uitleggen hoe geliefd hij was. Hij heeft zijn leven laten gelden op een manier die we tegenwoordig nog maar zelden zien.

‘De Prof’ was jarenlang de man die je met een slecht zittend vuurvast pak aan op de bijrijdersstoel kon vinden van de medical car, die bij een Grand Prix de auto’s vanaf de startgrid volgt. Het was zijn verdienste dat hij, naarmate zijn pensioen in 2005 naderde, nog maar zelden uit die auto hoefde te stappen. Sid Watkins stond aan het hoofd van een groep mensen, eerst door zijn sterke persoonlijkheid en later door officiële benoeming, die de F1 een veiliger sport gemaakt hebben. Dat we nooit meer een dag als 1 mei 1994 meegemaakt hebben – de dag dat Sid een vriend en wij een held verloren, Ayrton Senna – komt voor een groot deel op conto van deze magische neurochirurg met een passie voor auto’s en autosport.

Zoals Sid Watkins maken ze ze niet meer. Hij was een oprecht type met een schat aan ervaring uit militaire dienst en een indrukwekkende medische carrière die hem naar New York voerde, terug naar Londen, en met F1 over de gehele wereld. Sid was iemand die wist dat een goede whisky en een sigaar net zo effectief konden zijn als een medische behandeling. Hij was uiterst slim en in staat vol op zijn eigen oordeel te vertrouwen, waardoor hij precies wist wanneer de regels golden en wanneer niet.

Martin Brundle vertelt het verhaal over de enorme crash die hij in de openingsronde van de Australische Grand Prix in 1996 meemaakte. Hij klom uit het wrak en keek of de rode vlag gezwaaid werd. ‘Herstart’, dacht hij, en hij sprintte terug naar de pits en de gehele pitstraat door om de toestemming van Sid te vragen om in zijn reserve-auto te gaan zitten. Sids antwoord was pragmatisch als altijd: ‘Ik weet best dat je in orde bent, ik heb je net de pitstraat door zien rennen. Maar welke dag is het vandaag?’ ’10 maart’, zei Brundle. Hij mocht verder racen.

Als Watkins de bescherming van de hoofden, nekken, benen en voeten van de coureurs in voorgaande jaren niet drastisch verbeterd had, had hij Brundle die middag misschien helemaal niet meer gezien. Mochten al deze maatregelen niet geholpen hebben, dan was er een medisch team van wereldklasse aanwezig geweest, en een helikopter op standby voor transport naar een ziekenhuis in de buurt waar Sid eerder die week zelf polshoogte had genomen. Al deze zaken waren er niet op Monza in 1978, toen Ronnie Petersen zijn leven verloor aan verwondingen die zijn leven nooit hadden mogen bedreigen. Bernie Ecclestone had er genoeg van, en hij wendde zich tot Sid om een einde te maken aan de killing years van de Formule 1.

Door de jaren heen waren velen blij dat Sids gezicht het eerste was wat ze zagen, Sids stem het eerste wat ze hoorden na een grote klapper. Mika Häkkinen, Gerhard Berger, Nelson Piquet, Michael Schumacher. Hij redde ook het leven van Ferrari-coureur Didier Pironi, waarna Pironi het zelf vergooide in een andere sport (powerboatracen) waarin geen man als Sid aan het werk was.

Natuurlijk heeft Ayrton Senna Sid nooit meer gehoord na zijn ongeluk. In het laatste gesprek dat zij hadden, zei Sid nog dat hij ermee op moest houden, dat het het allemaal niet waard was, dat ze gewoon ergens zouden moeten gaan vissen met z’n tweeën. Het zegt veel over Sid Watkins dat hij zo’n relatie had met een complexe man als Senna. Het zegt ook veel over de balans, de wijsheid, het perspectief dat Sid meegaf aan degenen die hem kenden.

We zijn zelf niet gelovig, maar we hopen vurig dat deze twee legendes nog eens samen ergens aan een meertje neer zullen strijken om een lijntje uit te gooien.

Die warme reacties waar we het over hadden, zijn onder andere terug te vinden op Twitter. Dit is wat grote namen uit de autosport over Professor Watkins te zeggen hadden.