Hammond in de Vauxhall VXR8 Bathurst S

Hij is genoemd naar de legendarische Australische race, maar de VXR8 Bathurst S lijkt daar evenzeer op als Crocodile Dundee lijkt op Hans Klok. Richard Hammond berijdt het beest.

 

Deze VXR8 is ‘Bathurst’ genoemd naar de gelijknamige, legendarische Australische race. Probeer je voor te stellen dat de Westfield Cup een huwelijk sluit met Mad Max, en dat de kinderen uit dat verbond bokskampioenen zijn die zich kruisen met haaienvissers, dan krijg je daarna zoiets als Bathurst. Het is een woeste stammenstrijd, met enorme bezoekersaantallen die in twee volstrekt verschillende en niet-bevriende groepen zijn verdeeld.

 

Sommigen houden van Ford, anderen houden van Holden. Ik bedoel dat ‘houden van’ niet zoals je misschien zou kunnen denken. Het is niet dat ze een voorkeur hebben, of een bepaalde smaak; ik bedoel dat ‘houden van’ als in ‘het tot in de dood verdedigen van je eigen merk en het tot na je dood haten van de degenen die ooit hun liefde voor het andere merk hebben uitgesproken’. Je verandert nooit van stam. Je wordt geboren en neemt de kleur aan van het merk waarvoor je vader al juichte, en dat is dan dat. Voor de rest van je leven ben je Ford- dan wel Holden-fanaat. Het heeft tweespalt gezaaid in families; gezinnen zijn erdoor uit elkaar gevallen. Er is geen verzoening mogelijk.

 

Deze auto is, indirect, een Holden. Zodat er op het zuidelijk halfrond al mensen zijn die onvoorwaardelijk van deze auto houden, en mensen voor wie deze auto de vierwielige reïncarnatie van de duivel zelf is.

 

Ik heb een heuse Bathurst-legende ontmoet. Sterker nog: ik ben een week met hem opgetrokken tijdens het Australische deel van de Top Gear Live World Tour (waarom was jij er niet bij? Nou?). Hij bleek niet echt het type mens dat al te geïnteresseerd was in alcantara-bekleding, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij puzzelt ook niet via internet geinige kleurschema’s in elkaar voor een Fiat 500. Niet echt. Hij heet Greg Murphy – iedereen die bereid is om een 6,2 kilometer lang, legendarisch Australisch circuit zo snel mogelijk te bedwingen terwijl fans uit Australië en Nieuw-Zeeland in hun door bier gedrenkte T-shirts brullen dat ze met hun lievelingscoureurs willen ‘paren’ en de andere partij helemaal kapot schelden, lijkt zo’n soort mannelijke, ruige naam te hebben en de bijbehorende soort houding. Niemand op Bathurst heeft ooit op het inschrijfformulier een aristocratische naam als Stirling Moss ingevuld in het vakje waar ‘naam van de coureur’ boven staat.

'In Australië betekent dat dat hij op straat bierflesjes naar zijn hoofd krijgt geslingerd en dat mensen aapachtige geluiden maken als ze hem zien'
 

Greg is een echte Holden-man. Hij heeft op Bathurst vier keer in een Holden gezegevierd en is de trotse bezitter van het baanrecord, dat hij in 2003 vestigde en waarom hij sindsdien door zijn landgenoten als een God wordt geëerd. In Australië betekent dat dat hij op straat bierflesjes naar zijn hoofd krijgt geslingerd en dat mensen aapachtige geluiden maken als ze hem zien. Ik vroeg hem hoe het was om op Bathurst te rijden. Dit was zijn antwoord: ‘Er is niets mooier in het leven dan wanneer een vrouw van honderd kilo met een mouwloos Ford-hemd aan, en over haar hele lichaam Ford-tatoeages, naar je schreeuwt: “Je bent een vuile rukker, Murphy”, vanaf de tribune, tien minuten voordat de race begint.’

 

Hm. Klinkt goed. Dan de auto. De Bathurst S Edition begon als een standaard-VXR8, de V8 van Vauxhall die we kenden als de Monaro, en die door sommige mensen enorm werd gewaardeerd vanwege zijn zwabberigheid en bouwkundige eenvoud. Ik was er gek op. Maar er is een en ander aan veranderd. De krachtige zesliter V8 wordt bijgestaan door een Walkinshaw 122 Supercharger, en beschikt over 562 pk. Dat is niks minder dan Lamborghini-achtig. Maar wat ‘m beestachtiger maakt dan een Lamborghini, is het verbluffende koppel: 715 Nm. Het resultaat is dat het minste beetje gas resulteert in een Bathurst S die even hikt en boert en vervolgens binnen een mum van tijd áchter de horizon verdwijnt.

 

Voor de gein kun je de auto dan nog van een Bi-Modal-voorzien, die tien pk extra levert. Mooier dan dat is wat er gebeurt als je op de ‘Bi-Modal’-knop ramt – en dan bedoel ik echt rammen, want dit is geen auto waarin je een knopje indrukt of omzet – want dan schiet de auto van de ‘Street’-modus naar de ‘Optimum’-modus. Dat betekent vooral dat de uitlaat in plaats van 92 decibel een geweldige 102 decibel aan geluid uitstoot. Om te zeggen dat horen en zien je vervolgens vergaat, is zacht uitgedrukt. De verraderlijke ophanging is verbeterd door stuggere veren aan te brengen – die vering kun je via knoppen op het dashboard aanpassen. Daardoor kun je met deze auto ineens enorm hoge snelheden halen. De remmen zijn krachtiger en beter gekoeld, en de motor is door Walkinshaw onder handen genomen. Je kunt er zelfs 20-inch wielen op laten zetten.

 

Wat ik er allemaal mee deed? Ik reed zo snel en zo goed als ik kon een paar rondjes maar, dat was niet makkelijk, aangezien ik grinnikte, yeaaaaaah riep, gilde van opwinding en ook de hele tijd in de lach schoot. Ik had door willen rijden tot de tank leeg was, want ik vond het een heerlijke ervaring.

 

De auto kost omgerekend bovendien maar 59.000 euro (exclusief btw en bpm natuurlijk), een ongelooflijk laag bedrag voor een vierwieler die zoveel kan. Ongelooflijk, wat ik schrijf. Perfect. Dat klinkt beter. Dan is er nog het geluid dat deze auto maakt. Goeie help, dat geluid. Dat verschrikkelijk mooie geluid. Ik kan het nu nog horen; ik zal het mijn leven lang niet vergeten. Als ik even een dipje heb, een extra beetje testosteron nodig heb en wat zaligmakende endorfine, speel ik dat geluid gewoon weer even af in mijn hoofd.

 

Het is een metaalachtig, bitter gejank dat uit de supercharger komt en dat boven de bassige roffel van de grote V8 uitstijgt. Vergelijk het gerust met het geluid dat je krijgt als Sid Vicious door een didgeridoo schreeuwt, althans als hij dat tegelijkertijd doet met een katjelamme dondergod Thor die op holle olievaten slaat met dinosaurusbotten. Of zoiets. Het is het mannelijkste geluid dat ooit is geproduceerd, door wie of wat en waar dan ook.

 

Op mij had het dezelfde uitwerking als een cocktail van Red Bull, wodka, een rauwe biefstuk, Madame Jeannette-pepers, harde porno, kickboksen en een stierengevecht. Mannelijk! Ik kan niet garanderen dat ik geen brievenbus heb bezwangerd – alleen maar, dus, door langs die brievenbus te rijden. Zo mannelijk als ik was!

 

Ik stapte uit de VXR8 Bathurst S met een dusdanig hoge testosteronspiegel dat geen van mijn honden in mijn buurt durfde te komen, en dat het paard van mijn vrouw van me wegrende met de staart tussen zijn benen, luid hinnikend. Ik voelde me alsof ik harder kon schreeuwen en verder kon spugen dan alle andere mannen ter wereld en alsof ik met een beer zou kunnen armpje drukken en dat zou winnen. Er groeide haar op mijn oogbollen. Het was echt geweldig. Echt. En mannelijk!

 

In een poging die alleen kan zijn bedoeld om zichzelf als sexy en viriel te profileren, dronken James en Jeremy vorig jaar wodka met slangenbloed in een bar in Vietnam. Och, de arme, onwetende zielen. Een halve minuut in the VXR8 had hen veel beter opgeladen. De komende paar eeuwen zouden ze hypergelukkig en supermannelijk zijn gebleven. Net als ik. Mannelijk!