Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio betrouwbaarheid op de proef

Bugatti, Bentley en Mercedes; stuk voor stuk huiverden ze ooit bij het zien van de Alfa Romeo-badge. Er was een tijd dat Alfa’s iedereen hun achterlichten toonden en hun prominente grilles steeds als eerste over de finishlijn drukten. Maar de jaren verstreken en de overwinningen dienen tegenwoordig louter als anekdote over de goede ouwe tijd. Alfa Romeo produceerde enkel nog troep. Tot een paar jaar geleden, tenminste. FCA investeerde miljarden in het merk en produceerde als eerste wapenfeit de Giulia Quadrifoglio. Deze volledig nieuwe M3-tegenhanger met een van Ferrari afgeleide V6 moest het stigma vernietigen en Alfa terug op de kaart zetten. Uiteindelijk wil het merk (met het Giorgio-platform) 400.000 auto’s per jaar gaan verkopen. Alfa praat dus de praat, maar loopt het ook de loop? Tijd om de Giulia Quadrifoglio uit zijn zorgvuldig gekozen habitats (circuits, introducties en kortdurende tests) te rukken en in het dagelijks leven te plaatsen. We reden negen maanden lang elke dag met de auto. Kan de Giulia het onbetrouwbare imago van zich afschudden?

Drie maanden zonder problemen

Elke ochtend als we de grote rode startknop indrukten, kwam de Giulia tot leven en beetje bij beetje groeide het vertrouwen. Fijne stoelen, goed zicht naar buiten en genoeg hoofdruimte maken van de Giulia een uitstekende daily driver. De lijst rationele argumenten staat bovendien in de schaduw van de lijst emotionele argumenten. Maar toen, tijdens een willekeurige goudkleurige zonsondergang op de snelweg, begon de Giulia te schudden en kwam als een groot Alfa-cliché tot stilstand op de vluchtstrook. Was de ontwikkelingstijd van tweeënhalf jaar dan toch echt te kort?

Foutmeldingen-galore

Voordat de Giulia tot stilstand kwam, klonk het alsof de zuigers per direct de motor wilden verlaten. De kleppen deden een imitatie van een tapdanser en het dashboard lichtte op als nieuwjaarsdag. ‘Ik heb nog nooit zoveel foutmeldingen gezien in mijn leven’, zei de meneer van de wegenwacht. Godzijdank had zijn uitleesapparaat een scherm en geen printer; een regenwoud was niet genoeg geweest om alle meldingen uit te printen. We noemen een paar zaken: te laag stationair toerental, lage brandstofdruk en misfires op alle cilinders.

De wegenwacht wist een paar foutcodes weg te werken en de Giulia kwam weer tot leven. Voor de zekerheid (zowel de wegenwacht als wij hadden er al geen vertrouwen meer in) reed hij 50 kilometer achter ons aan. Maar toen hij zijn reis vervolgde, en wij nog geen twee kilometer van onze eindbestemming waren, gooide de V6 wederom de handdoek in de ring.

Wat was er mis?

Een duidelijk antwoord krijgen was niet makkelijk. Eerst kregen we te horen dat de tank leeg was. We lieten zien dat er nog een halve tank aan benzine in zat. Toen was het de brandstofpomp. Toen de brandstofleidingen. Daarna ontbrak er ergens een kogellager. Hoe dan ook: we kregen de auto terug en zetten hem in voor een test tegen de Audi RS 5. En daar, na de laatste triomfantelijke drift, stak het ‘Check Engine’-lampje weer zijn nare kop op. We reden naar huis in de manke modus. Na twee nieuwe overdrukkleppen voor de turbo, een zoektocht in het brandstofsysteem en een check van de bedrading deed de Giulia het weer. We waren niet boos op de Giulia. Vooral teleurgesteld. Hij moest de reputatie van Alfa rectificeren, niet bevestigen.

Na de reparaties

Het ging even goed. De Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio bewees zich als geweldig vermakelijk apparaat. Wat de Giulia miste in betrouwbaarheid, vulde hij aan met rijplezier. ‘Beter dan dit wordt het niet’, dachten we bij onszelf. En we hadden gelijk: het werd een stuk slechter. En daar was ie weer: ‘Check Engine’. Het duurde slechts enkele dagen. Hinkend haalde de Giulia de oprit thuis. Daarnaast begon een van de Harman Kardon-speakers als een idioot te ratelen. Oh, en de auto dacht telkens dat de bandendruk laag was en gaf hier een melding voor. Terwijl er niets aan de hand was.

Wat was nu het probleem?

De techneuten van Alfa konden het probleem maar moeilijk achterhalen. Uiteindelijk concludeerden ze dat er ergens een fout in de bedrading moest zitten. Hierdoor dachten de sensoren een probleem te zien dat er niet was. Met het vervangen van een deel van de kabelboom was de fout opgelost.

Moet je een Giulia Quadrifoglio kopen?

Het blijft een van de meest bewonderde supersedans van dit moment. En ja: hij zit ogenschijnlijk vol kaboutertjes die lukraak draden lijken los te trekken. En we zijn niet de enigen met deze problemen. Het lijkt haast alsof de auto afgeraffeld is. Moet je er dan 113.000 euro aan uitgeven? Laten we het zo zeggen: de Giulia Quadrifoglio heeft karakter. En een ziel. Maar in deze eeuw is dat geen excuus meer om zo fragiel te zijn. Is het niet je dagelijkse vervoer en wil je iets anders dan een M3 of een C 63 S? Doe je ding.