Autobanden blijken dus de oceaan te vernielen

Goed, de auto is misschien niet de allerbeste dienst die we de natuur ooit hebben bewezen. We weten inmiddels dat een verbrandingsmotor meer giftigheid uitspuwt dan een internetforum. Ook is bekend dat het bouwen van al die auto’s het milieu weinig goed doet. En we weten dat hoe onze auto’s ook worden aangedreven – via batterijen of door het verbranden van prehistorische meuk – ergens een stukje van de wereld in een Mad Max-scenario terechtkomt om dat mogelijk te maken.

Daarnaast weten we al behoorlijk lang dat je banden slijten met de kilometers die je rijdt. Het is daarom een beetje gênant dat we hier nu pas achter komen: de kleine deeltjes die tijdens het rijden van je banden worden gegumd, spoelen uiteindelijk naar de zee. En daar maken ze nu een verontrustend groot deel uit van de plasticsoep die de oceaan en zijn inwoners bedreigt.

Hoe groot is een verontrustend groot deel, vraag je je misschien af. Dat hangt ervan af aan wie je het vraagt, maar het ligt ergens tussen de 10 en 28 procent van al het plastic dat momenteel ronddrijft. Of, zoals The Atlantic onlangs berichtte, zijn weg baant naar de diepste diepten van de zee. Dit zijn de delen van de wereld waarvan we ongeveer niks tot nakkes weten. En toch sturen we er chipszakjes en stukjes van onze banden naartoe.

Hoe kunnen autobanden de oceaan vernielen?

‘Maar wacht eens even,’ denk je misschien, ‘worden banden niet gemaakt van rubber?’ Nou, ja en nee. De gemiddelde autoband bestaat voor slechts 19 procent uit natuurlijk rubber. En bijna een kwart van elke band is opgemaakt uit ‘synthetisch rubber’ – oftewel plastic.

Zoals National Geographic meldt: ‘Naarmate banden meer kilometers afleggen, worden er kleine stukjes synthetisch rubber af geschaafd – plastic, in essentie – die vervolgens van de weg worden gespoeld en via rivieren in de oceanen terechtkomen.’

Wat is de oplossing voor dit probleem? Dat is nogal lastig te zeggen. Nagenoeg alle moderne autobanden gebruiken synthetisch rubber. De prijs die je betaalt voor tractie, is slijtage van je banden. Want de frictie die je grip bezorgt, vreet langzaam het oppervlak van je banden weg. Zo werkt het nu eenmaal. Ook met Michelins aankomende Tweel wordt dat niet opgelost, aangezien die qua grip nog steeds hetzelfde principe gebruikt – en dezelfde materialen – als de banden van nu.

We zouden allemaal kunnen gaan lopen (op blote voeten, welteverstaan), of overal enorme bandenschaafselopvangmachines kunnen installeren. Verder zijn er nog maar weinig ideeën over hoe we deze nieuwste milieuramp kunnen oplossen. Maar geen nood: we zijn in ieder geval druk bezig met alle andere.

Op z’n minst zou je, de volgende keer dat je een burn-out doet, in ieder geval even zelf de rotzooi op kunnen vegen.