Chris Harris vindt EV-conversies maar niets

De next big thing is het elektrificeren van auto’s die er al zijn, maar die hun leven tot op dit moment naar alle tevredenheid met een verbrandingsmotor hebben doorgebracht. Het kan haast niet anders of dat moet iets groots en meeslepends worden – David Beckham heeft niet voor niets onlangs geïnvesteerd in een bedrijf dat Lunaz heet en precies dit soort EV-conversies doet.

En Lunaz is niet de enige die elektrische dingetjes in oude dinosauriërs schroeft; het gebeurt overal. Oude 911’s, Mercedessen… zelfs een Triumph Spitfire, in een programma dat TopGear heet. Het is een idee dat op zich even simpel als prachtig is: alle vieze zooi uit een oude auto halen en het spul vervangen door iets wat – in ieder geval lokaal – nul uitstoot produceert. Daar kun je toch maar moeilijk iets tegenin te brengen hebben. Tenzij je natuurlijk van motoren houdt, in dat geval zou je wat nadelen te berde kunnen brengen.

Dit is ook op emotioneel gebied geen nieuw terrein. Het feit dat een auto geweldig kan zijn met wat voor motor dan ook, of soms zelfs ondanks zijn motor, is niks nieuws. Dus je zou kunnen opperen dat elk proces dat iets dergelijks doet maar dan met elektriciteit, alleen maar verder gaat met het werk dat ons de Lotus Elise gaf.

Er zijn goede auto’s met slechte motoren

Wat, even tussendoor, trouwens een leuke vraag oproept: wat is de beste auto met de slechtste, geleende motor? Misschien is het die Elise? De eerste Clio V6-motor was knap beroerd, maar dat gold eigenlijk voor de hele auto. Elke kleinschalige TVR-rivaal die in de jaren negentig de quad-cam Ford V8 monteerde, was alleen door die keuze al slechter af, maar ook hier: geen van die auto’s was van zichzelf veel soeps.

Wat ik fascinerend vind, is dat iets zó integraals, iets wat je (zonder al te clichématig te willen worden) rustig het hart kunt noemen van het toch al ingewikkelde ding dat een auto nu eenmaal is, eigenlijk zo makkelijk genegeerd kan worden in de algemene beoordeling van die machine als geheel. Ik weet nog dat ik bij een van die grote eind-van-het-jaar-fotoshoots was in het jaar dat de Lotus Evora werd geïntroduceerd. De auto was behoorlijk goed, maar de Toyota V6 die erin lag was een draak van een motor. Toch wilden diverse mensen hem laten winnen van de 997 GT3, en waren van harte bereid te negeren hoe waardeloos de motor van de Lotus was. Ik verbaas me er nog steeds over, omdat de motor de dominante ervaring in elke auto is. Hem negeren is gewoon geen optie.

Tenzij hij doodstil is

In dat geval word je juist uitgenodigd om hem te negeren. Ik heb hier een kristalheldere regel voor, die alles te maken heeft met het soort auto waar we mee van doen hebben. Simpel gezegd zijn er altijd twee soorten van motorenontwikkeling geweest: bij de een gaat het vooral om zuinigheid en stilte, bij de ander om pure prestaties. Het is even denkbaar dat een elektromotor de eerste soort zou kunnen vervangen als het ondenkbaar is dat hij voor de tweede soort iets anders zou kunnen doen dan de auto verpesten.

Ja, het doet pijn om het toe te geven, maar al die romig­ soepele V12’s met hun tot op het griezelige af uitgebalanceerde krukassen: ze zijn totaal overbodig geworden met de komst van Elon. Ik bedoel: wat is het punt van dat onvoorstelbaar ingewikkelde mechanische object wiens enige doel het is om zo onhoorbaar mogelijk te zijn, als ie de concurrentie met een elektromotor op dat gebied niet aankan?

EV-conversies zijn maar niets

Maar al die sportauto’s met elektro-transplantaties: ik heb er niks mee. Een elektrische, klassieke Porsche 911? Nee, dank je. Zelfs als dat betekent dat we ze op een dag, niet eens zo ver in de toekomst, definitief zullen moeten parkeren met de herinnering aan hoe geweldig ze waren: liever dat nog, dan ze in griezelige stille cyborgs laten veranderen.

Wonderlijk hoe dit alles terug te voeren is op de onschuldige kleine Elise, nietwaar? Dat was immers de auto die Musk voor zijn eerste elektrische avontuur gebruikte. Ik denk er jaren later nog precies hetzelfde over als toen ik de Tesla Roadster voor het eerst reed – indrukwekkend, maar zielloos.