Deze man bewaart zijn Subaru-collectie van 50 auto’s in een openbare parkeergarage in Tokio

Als je de sociale media mag geloven, is de archetypische autoverzamelaar een geslepen, perfecte gebruinde entrepreneur met tanden zo wit dat alleen de Grote Deeltjesversneller precies zou kunnen meten hoeveel licht ze uitstralen. De meeste van dit soort types bevinden zich aan het vrij onuitstaanbare eind van de persoonlijkheidsschaal. Maar erger nog: hun gedrag geeft bijzonder weinig inzicht in hun werkelijke passie voor auto’s en dient meer als een soort pauwfunctie om te pronken met hun rijkdom.

En precies dat is wat deze specifieke verzameling des te hartverwarmender maakt. Hij is niet gevestigd in een belastingparadijs, maar in een buitenwijk van Tokio. En dan niet eens in een van die van vulkanische bronnen voorziene optrekjes met panfluiten en geisha’s. Het is een parkeergarage onder een van de treinstations van Yokohama, die dagelijks betreden wordt door duizenden forensen. Niet direct de plek waar je een van de grootste Subaru-verzamelingen ter wereld zou verwachten…

De man achter de Subaru-collectie

Tijd om Akira Yokoyama te ontmoeten – ook bekend als Mr. Boxer – die lijdt aan wat hij zelf het ‘Fuji Heavy-syndroom’ noemt. En nee, dat is niet een van de uitwassen van een Fukushima-achtige nucleaire meltdown, maar een knipoog naar Fuji Heavy Industries, het moederbedrijf van Subaru voordat het in 2017 een nieuwe naam kreeg. En het enige automerk dat Yokoyama-san in zijn zoektocht naar ultiem geluk binnenlaat.

Mr. Boxer verzamelt ook niet gewoon alle types Impreza. Dat dééd hij, tot hij in 2014 zijn hele verzameling op vier exemplaren na van de hand deed en opnieuw begon. ‘Ik hou van de Impreza, maar ik wilde ook de modellen ervóór ervaren, om zijn geschiedenis beter te begrijpen’, verklaart hij. Sindsdien is elke Subaru die het bedrijf sinds 1953 ooit heeft gebouwd een doelwit geworden.

En dat is makkelijker gezegd dan gedaan met een merk als dit. Het mag dan niet direct bekendstaan als een producent van peperdure auto’s, maar dat wil ook meteen zeggen dat het nooit een grote status als verzamelaarsobject heeft bereikt, als je even modellen als de 22B, S201 en Spec C buiten beschouwing laat. En als je bakken met geld hebt, is het relatief eenvoudig om die modellen op te snorren. Dat wordt een stuk minder simpel als je een 4×4 Brat wilt die niet tot op het bot is weggeroest.

De Japanse man doet het niet voor the Gram

Yokoyama-san past niet in het profiel van de traditionele verzamelaar. Hij komt aan in een Subaru-jack, vooruit, maar verder verraden zijn voorkomen en gedrag maar weinig over wat hij hier in Yokohama heeft opgeslagen. Hij is te vinden op sociale media, maar je zult nooit een selfie aantreffen of iets wat niet direct met zijn verzameling van doen heeft. Een antwoord op een DM hoef je trouwens ook niet te verwachten.

‘Veel mensen vragen of mijn Subaru’s te koop zijn, of of ze er een video van mogen maken voor YouTube’, vertelt Yokoyama-san. ‘Maar daar ben ik niet in geïnteresseerd. Want dit is mijn passie, mijn langdurige obsessie. Het idee erachter is niet om volgers te krijgen of op te vallen. Maar ik vind het wel leuk om er andere Subaru-enthousiastelingen door te ontmoeten.’

Het is dus op zijn minst ironisch dat zijn eerste verschijning buiten Japan bij TopGear plaatsvindt. En dat is allemaal te danken aan onze oude vriend Junya Matsushita, die Yokoyama-san ervan overtuigde zijn verzameling op een mondiale schaal te laten zien.

Waarom staat de Subaru-collectie in een openbare garage?

Maar welke gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat een man 50 Subaru’s neerzet in een publieke parkeer­garage? En waarom zijn het überhaupt allemaal Subaru’s? ‘Het begon allemaal toen ik een Nissan Bluebird kocht’, zegt Yokoyama-san. ‘Het was mijn eerste auto, en na een paar jaar wilde ik er iets sportievers voor in de plaats. En zo kocht ik in 1993 mijn eerste Subaru – een GF8 Impreza Sport Wagon. Ik was zo onder de indruk van zijn prestaties en praktische eigenschappen, dat ik wist dat ik er nog een moest hebben toen ik ouder werd.’

In werkelijkheid was het dat onmiskenbare geluid van de viercilinder boxermotor van de Impreza – gemengd met dat van de inlaatspruitstukken van ongelijke lengte –waar Yokoyama-san aan verslingerd raakte. ‘Ik had die eerste Impreza heel lang’, voegt hij toe.

‘Hij deed alles wat ik wilde. Elke winter ging ik skiën, en het vierwielaandrijvingssysteem van de Impreza is gewoon gemaakt voor bergwegen. Maar na zeven jaar switchte ik naar een Subaru Legacy Touring Wagon – de Impreza had al heel veel kilometers gemaakt, en ik kon de extra ruimte van de Legacy goed gebruiken, terwijl ik nauwelijks hoefde in te leveren qua prestaties. Maar in 2003 begon de obsessie pas echt goed.’

De tactiek van Yokoyama-san

Het keerpunt voor Yokoyama-san was het feit dat hij zijn vrouw ervan wist te overtuigen dat zij de Legacy Wagon ging rijden die hij zo had gekoesterd, wat hem de gelegenheid gaf een andere Subaru te kopen – een ‘kikkeroog’ WRX STI uit 2003. Dat plan werkte uitstekend, tot 2007; Yokoyama-san gaf zijn vrouw elke keer een andere auto, wat de deur wagenwijd opende om zelf de nieuwste versie aan te schaffen. Happy wife, happy life, nietwaar?

Uiteraard gaf hij dit hele proces nog een extra zetje door in 2007 een 22B te kopen, toen de prijzen nog redelijk normaal waren. ‘Hij was lichter en sneller dan alle andere Subaru’s die ik ooit had gereden!’ roept hij uit. ‘De GC8 is van een tijdloze schoonheid, zeker als coupé, en die widebody ziet er enorm “autosport” uit. Hij reed zo anders dan andere GC8’s dat ik me ging afvragen: hoe zijn al die andere Impreza’s die ik nooit heb gereden? De 22B is heel speciaal, maar ik wilde alle andere variaties ook proberen. En toen liep de verzameling een beetje uit de hand…’

In de daaropvolgende jaren voegde Yokoyama-san alle andere greatest hits aan zijn Subaru-collectie toe: S201, S202, S203 en RA-R. De S204 volgde in 2011, met nog een GC8 Type R, Legacy RS-RA en Leone AG6 RX/II. Niet alleen was zijn Subaru-collectie inmiddels de Impreza’s aan het afvinken, hij was ook al uitgebreid naar de modellen die hem voorafgingen.

‘Ze moeten straatlegaal zijn en het hele jaar door kunnen rijden’

‘In 2014 had ik zo’n 45 auto’s. Toen ben ik gestopt en heb ik ze allemaal verkocht, op vier na’, vertelt hij. ‘Het werd een beetje te gek. Ik dacht dat als ik ze allemaal zou verkopen, ik wel zou genezen van het Fuji Heavy-syndroom. Maar er blijkt helemaal geen medicijn te bestaan tegen deze ziekte. We zijn inmiddels negen jaar verder en ik heb meer auto’s dan ooit tevoren!’

Niet alleen maar nieuwe Subaru’s

Dat is omdat Yokoyama-san niet langer alleen maar meer wilde weten over de geschiedenis van de Impreza; hij wilde veel verder teruggaan dan deze bloedlijn, helemaal naar de geboorte van ­Subaru. En zo kwamen er ook sleutelmodellen als de FF-1 uit 1969 en de Leone Estate uit 1978. Dit wil trouwens niet zeggen dat Yokoyama-san de Impreza de rug heeft toegekeerd.

Integendeel: zijn huidige verzameling bevat zeventien exemplaren van de GC8-modelgeneratie, maar ook latere varianten als de S206 uit 2011 en zelfs een GK2 uit 2022, om er maar zeker van te zijn dat hij de laatste generatie niet is vergeten. Dus, wat komt er nu nog aan?

Het rallyverleden komt terug in de Subaru-collectie

‘Ik ben onlangs begonnen met het bij elkaar brengen van WRC- en andere wedstrijdauto’s. Ik heb er nu nog maar vier – een Legacy uit 1992, twee Impreza’s uit 1994 en een model uit ’95 waarin Colin McRae heeft gereden. De verleiding om interessantere auto’s te vinden, ligt altijd op de loer, maar ik denk dat de collectie vanaf nu niet heel erg meer gaat groeien.’

Volgens Yokoyama-san is zijn focus nu enigszins verlegd van het verzamelen van auto’s naar het onderhouden van zijn Subaru-collectie. Dat is met een paar auto’s al een gedoe, laat staan met 50 stuks. Maar hij is er heel strikt in dat alle auto’s straatlegaal moeten zijn en het hele jaar door gereden moeten kunnen worden, zelfs als dat betekent dat er in dat proces een paar verkocht moeten worden.

Op papier klinkt dat verstandig, maar vergeet niet wat er de laatste keer gebeurde toen Yokoyama-san een milde aanval van opruimwoede had, een jaar of negen geleden. ‘Zoals ik al zei: er is geen medicijn tegen deze ziekte’, grinnikt hij. ‘Soms moet je gewoon een klein beetje medicijn nemen om de symptomen draaglijker te maken, maar de dag dat het weer terugkomt, komt altijd…’

Kies je favoriete kind

‘Onmogelijk om er één te kiezen’, zegt Yokoyama-san als je hem dit voorlegt. Om dan een paar minuten doodstil te zijn. ‘Het beste dat ik kan doen, is het terugbrengen tot vier auto’s: de GC8 STI uit 1994, de GC8 Type R STI uit 1996, de GC8 22B STI uit ’98 en de GC8 S201 uit 2000. Maar ééntje? Gewoon onmogelijk.’ Hij liegt niet. Want toen hij in 2014 besloot 45 van zijn auto’s te verkopen, waren bovenstaande vier auto’s de enige die niet vertrokken. En ze zullen tot in de eeuwigheid in zijn bezit blijven.