LaFerrari: 1e rij-indruk (+ video)

De 963-pk sterke hyper-hybride zoon van Enzo is eindelijk hier, en TopGear heeft ermee gereden. Lees er alles over in ons volgende nummer, dat donderdag 15 mei in de winkel ligt. Je wilt alvast een indruk? Die kun je krijgen.

Wat is het?

Het is de auto waar we lang, heel lang op hebben gewacht. Ferrari's opvolger voor de Enzo, haar ultieme destillatie van snelheid, haar magnum opus. LaFerrari.

Die konden jullie vast makkelijk regelen voor een ritje?

Nou, niet echt. Ook al hangt er een prijskaartje aan van diep in het euromiljoen, alle 499 LaFerrari's waren al verkocht vóór de auto vorig jaar op de autoshow van Genève werd onthuld. Dit ondanks het feit dat je, om überhaupt in aanmerking te komen voor het recht op eigendom, (a) tenminste vijf Ferrari's in je verzameling moest hebben, en (b) Ferrari-topman Luca di Montezemolo bij zijn voornaam moest kennen – en hij jou. Hij benoemde namelijk hoogstpersoonlijk alle 499 eigenaren. En liet ons gelukkig ook even rijden.

Hoe steekt deze machine precies in elkaar?

Ferrari zette de LaFerrari op de wereld als een soort rollende showcase van aardse limieten. Aangezien we een drie uur durende technische presentatie doorliepen waarin Ferrari's knapste koppen op universiteitsniveau uit de doeken deden hoe alle facetten van de wiskunde, natuurkunde, scheikunde, aerodynamica en materiaalkunde in deze auto samenkomen, kunnen we dit alleen maar beamen.

Dit is het verhaal in het kort. De kern van de LaFerrari is een 6,3-liter grote V12, die 800 pk via een zeventraps transmissie met dubbele koppeling naar de achterwielen stuurt. En wát een V12: mogelijk de allerbeste uit de geschiedenis van Maranello, een wonderlijk hart dat zich tot een ongelooflijk toerental van 9.250 kan opwinden.

In een normaal spelletje touwtrekken tussen supercars zou 800 pk ruim voldoende zijn voor een overwinning, maar bedenk dat we hier in de hypercar-zone zitten, voorgevormd door de Porsche 918 Spyder en de McLaren P1, en daar is zo'n vermogen slechts wisselgeld. Met hulp van haar F1-team heeft Ferrari een Hy-Kers hybridesysteem gekoppeld aan de V12, niet alleen om de wereld haar groene kant te laten zien, maar om een toch al gestoord snelle auto nog sneller te maken.

Vertel eens wat meer over die elektro-onderdelen.

Het Hy-Kers systeem levert nog eens 163 pk – of krap een Fiesta ST – aan onmiddellijk bruikbare kracht via een elektromotor die achter de versnellingsbak is geplaatst. In tegenstelling tot de 918 en de P1 kan de LaFerrari niet aan een stopcontact gehangen worden, en kan hij ook niet stilletjes voortzoeven op enkel z'n accu's. De elektromotor is er om de benzinemotor van extra kracht te voorzien, niet om hem te vervangen.

En die extra kracht is er – altijd. Hy-Kers staat al paraat aan de onderkant van de koppelkromme, als de hoogtoerige V12 nog verwoed bezig is om op gang te komen; dat vertaalt zich in een constante, totaal verbluffende bult vermogen van overal in het toerengebied tot letterlijk waar dan ook.

Cijfertjes? Met een gecombineerd vermogen van 963 pk gaat de LaFerrari van 0 tot 100 km/u in 2,9 seconden, rijdt ie vier seconden later 200 km/u en bereikt ie een topsnelheid van 'meer dan 350 km/u'.

OK, ik snap het: hij is heel exclusief, heel ingewikkeld en hij heeft heel veel vermogen. Maar hoe rijdt ie?

Als je de bijzondere deur openzwengelt en je in een cockpit laat zakken die van links naar rechts volledig met koolstofvezel en leer is bekleed, valt allereerst de stoelverstelling op. Of eigenlijk, het gebrek daaraan.

De stoelen zijn een integraal onderdeel van het chassis van de LaFerrari, dus worden ze voor elke eigenaar persoonlijk op maat gemaakt voordat de auto wordt afgeleverd. Voor de juiste rijpositie trek je aan een hendel bij je heup, waarmee je de pedalen tot de voor jou perfecte afstand kunt verstellen, als in een raceauto. Sluit de deur met een zware klap, verstel het stuur, steek de sleutel in het contactslot – jazeker, hij heeft een sleutel en een contactslot – en aanschouw hoe de TFT-schermen tot leven komen. Druk op de 'Engine Start'-knop, en onmiddellijk komt de twaalfcilinder ziel van de LaFerrari blaffend tot leven, een geluid doorspekt van stamboom, potentie en pure kracht. Dit is het dan.

We zullen het eerlijk zeggen: ook al heb je de mazzel dat je in een of meerdere supercars hebt gereden, er is niets wat je kan voorbereiden op een moment als dit. De emoties? Opwinding, zonder twijfel. Bevoorrecht voelen we ons ook. Maar er is toch vooral angst. Aardig wat angst.

Dus het is eng om erin te rijden?

Nee. Vreemd genoeg valt de angst simpelweg van je af na een paar minuten voorzichtig over de weg sturen. Volgens het supercar-regelboekje is grootte belangrijk, dus je verwacht dat de LaFerrari enorm is – maar ondanks al z'n complexe techniek is ie 40 millimeter smaller dan een Enzo. Dat is gunstig, want we proberen Ferrari's ultieme straatauto te leren kennen op een smalle en afgeleefde Italiaanse b-weg vol haarspeldbochten.

In plaats van een griezelige martelkamer vol zweet en gescheld is de LaFerrari eigenlijk verrassend… makkelijk. De zitpositie, het zicht naar buiten en de grootte van de carrosserie maken dat je 'm haarfijn op de weg kunt zetten waar je 'm hebben wilt, een ongewone sensatie voor een hypercar. De besturing geeft je feedback in HD-kwaliteit zonder ooit hyperactief aan te voelen, en het onderstel kent een souplesse die zelfs de meest desastreus gesloopte Italiaanse snelweg onder je wielen kan doen verdwijnen.

En als je volgas geeft?

Vergeet alles wat je weet over snelheid: dit is een geheel nieuwe stratosfeer van performance, een onophoudelijke opeenstapeling van tempo begeleid door de prachtigste automobiele soundtrack ter wereld. In een LaFerrari accelereer je niet; je vervormt de omgeving. Als de V12 opklimt naar zijn toerenplafond van 9.250 tpm, slokt hij het Italiaanse landschap bliksemsnel op en spuugt het uit in je achteruitkijkspiegel.

Terwijl de LaFerrari deze krappe, gebroken weg verwerkt, volgen de gebeurtenissen elkaar met hypnotisch geweld op: twee, drie, vier, hard remmen, twee versnellingen terug, de transmissie vuurt ze sneller op je af dan je ze kunt verwerken, accelereren, drie, vier, en opnieuw…

Het is bruut, visceraal, zenuwverpulverend; en ontzettend, enorm verslavend.

Werkt al dat hybridespul een beetje?

Foutloos. Sommigen dachten dat de integratie van hybridetechnologie de typische Ferrari-ervaring zou dempen, maar het Hy-Kers systeem zit zo vernuftig verwerkt in de aandrijflijn; het maakt de V12 enkel scherper. Het is allemaal zo naadloos dat je nooit weet wanneer de elektromotor daadwerkelijk zijn ding doet, want je zintuigen worden overbelast met de verbinding tussen je rechtervoet en wat voelt als de meest responsieve V12 ooit gemaakt.

En hoe is ie op het circuit?

Ook hier weer: niet half zo eng als je zou denken. Jazeker, je kunt de LaFerrari dwarsgooien als je het talent hebt – en een portemonnee met de juiste dikte voor reparaties, mocht het allemaal toch misgaan – maar laat je de neus in de juiste richting staan, dan ontdek je een waanzinnige snelle, verrassend toegankelijke circuitauto. Binnen een paar ronden wordt duidelijk dat de LaFerrari beschikt over een poel van mogelijkheden die zo diep is dat je het nooit zat zal worden om ze te verkennen. De auto moedigt je aan om sneller te gaan en zijn genialiteit tot de limiet te benutten.

Dus het is eigenlijk best een goed ding?

Best goed, ja, en dan nog wat meer. De LaFerrari is een bedwelmende mix van aardeverschroeiende prestaties en vertrouwenwekkende technologie.

Een hypercar met 963 pk zou niet makkelijk moeten zijn om te besturen, maar deze is dat wel. Dat is het briljante van de LaFerrari: hij neemt elektronische hulpmiddelen, zorgt dat ze je ervaring verrijken in plaats van afstompen en drijft je een geheel nieuwe dimensie binnen. Een dimensie waarin de modernste F1-techniek wordt gekoppeld aan een enorme, klassieke V12 om het beste uit het Maranello van toen en nu samen te brengen.

Laten we het zo zeggen. Deze auto 'De Ferrari' noemen was een gevaarlijke gok die behoorlijk onprettig had kunnen aflopen. Maar eerlijk gezegd is het precies wat de LaFerrari is. De Ferrari.

Nog minpunten?

Eigenlijk maar één. De LaFerrari is zo opwindend en zo extreem dat hij meer aanvoelt als een einde dan als een begin. Is dit, met oprukkende wetgeving die aan de bovenkant van de prestatiegerichte-autopyramide begint te knagen, misschien wel het summum, het ultieme Tijdperk der Hypercars? Hoe kan dit soort snelheid ooit nog sneller worden?
 

Lees ons volledige verhaal over de LaFerrari in TopGear Magazine nummer 108, dat vanaf 15 mei in de winkel ligt en dan ook op je tablet te lezen is. Tot die tijd: zet je speakers open en geniet van onderstaand filmpje!