Game-changer van het Jaar 2019: Porsche Taycan

De dag begint heet en vettig als een net gebruikte frituurpan. De geur van warm asfalt sijpelt overal in door, uit het wegdek getrokken door een mollige zonneschijn die de vallei in sijpelt als honing. Er is geen levende ziel in zicht, en ik heb Een Momentje Voor Mezelf. Die grammaticaal incorrecte hoofdletters zijn even nodig nu. Deze weg is een fantasie: een juweel van een bergpas, geschetst door een dronkaard, op- en aflopende bochten die zweven en krullen door het landschap, willekeurig neergelegd, zonder aanwijsbaar ritme en zonder reden. De haarspeldbochten voelen aan als lange, 180 graden steile wanden – een decor dat doet denken aan de incomplete strop van een achteloze, luie beul. De rechte stukken zijn kort, krachtig en sorteren effect.

De oer-911

De Porsche 911 waarin ik rijd, heeft ook een effect op me, aangezien hij meer waard is dan ikzelf, zelfs als je me in onderdelen zou verkopen. Het is een RS, niet helemaal legaal vanwege een uitgeboorde semi-racemotor. Hij heeft een handbak en, nou, verder eigenlijk niks. De motor heeft nauwelijks of geen vliegwieleffect – waardoor je bij elke kruising weg moet rijden als bij een racestart – maar eenmaal aan de gang krijg je een ervaring over je uitgestort als een tsunami. Hij heeft dik 350 pk, je voelt elke zucht en ademhaling, je vibreert met ’m mee en je wordt een vleesklomp in een machine. Hij ruikt naar olie en remmen, naar onverbrande koolwaterstof, naar plezier.

Hij weerkaatst het geluid van een cirkelzaag tegen alles van bomen tot rotsen, hij hangt tegen de rode lijn aan met het gezang van een tweetaktmotor. In vrijwel iedere moderne sportauto zou ik harder kunnen rijden, en zou ik deze auto snel uit het zicht verliezen. En dat wordt opgeschreven door iemand die nooit zo van de cultus van de 911 is geweest. Respect, ja, dat heb voor ’m, maar ik ben bepaald geen fan van de soort.

Even bij zinnen komen

Na een poosje kalmeer ik wat, drink wat water en staar in de verte – een vlakte die omzoomd wordt door bergen. Dit is een plek die wordt gekenmerkt door verschillende tinten bruin, alleen onderbroken door de zwarte lijn die een weg is. Ik heb maar één gedachte: als de 911 de legende is waar andere Porsches zich aan moeten meten, dan is deze auto, op dit asfalt, op dit exacte moment het allerhoogst haalbare. Legendes, clichés, hoe je ze ook wilt noemen, ze worden niet voor niets zo genoemd. Dat geldt ook hier en nu. Ik zucht tevreden. Haal diep adem. Naast de 911 staat stilletjes een Porsche Taycan Turbo S geparkeerd. Ziet er groot uit. Goed hoor, maar wel groot. Een mislukt vluchtexperiment dat is neergekomen in onze eigen kleine Area 51. Een andere gedachte vormt zich, een mening, een reactie: een elektrische auto heeft geen schijn van kans. Niet tegen deze 911.

‘Hij neuriet bij lage snelheden, huilt sciencefictionachtig als je hard accelereert’

Dat is een mening die zich eerlijk gezegd vanmorgen al vormde, toen we ons in alle vroegte in het verkeer van downtown Los Angeles begaven. Dat is een afgrijselijke forensenhel die door de Taycan tot rust werd gemaand dankzij stilte en dubbel glas. De snelwegen van LA, die qua pokdaligheid kunnen wedijveren met het maanlandschap, werden getemd door de autonome functies en de heel behoorlijke stereo van de elektrische Porsche. Zelfs z’n zelf-voorspelde actieradius nam in de stad almaar toe, als een soort perpetuum mobile. Hij neuriede bij lage snelheden, huilde sciencefictionachtig als je hard accelereerde – een Blade Runner-achtige remix die prima samenging met de skyline van LA. Een paar uur achter het stuur werd tenietgedaan door z’n competentie en z’n gemak, en aan het snoer van een lokale 50-kW lader, terwijl ik mezelf vol koffie goot, deed de wachttijd van 30 minuten (en de handig gelegen parkeerplaats) geen centje pijn. Als het werkt, dan werkt het ook echt.

Maar dat is nu even niet het punt

Volledig elektrische voertuigen staan er inmiddels zo’n beetje wereldwijd al om bekend dat ze ideaal zijn voor forensen, dus het zou eerder verbazing hebben gewekt als deze elektrische auto van 191.000 euro (109.900 euro als je gaat voor de 530 pk sterke Taycan 4S) dat niet deed. Eerder kijk ik op van de verfijning die deze Duitser biedt, zelfs op de akeligste stukken weg. De besturing is precies en gevoelig – dat doen weinig elektrische auto’s ’m na – en de manier waarop hij z’n carrosserie draagt, is prachtig in balans met z’n veercomfort. Dat klinkt een beetje technisch en obsessief, maar je waardeert de nuances van goede demping al snel als je op slechte wegen met een 2,3 ton wegende vierdeurs machine op pad gaat. Ook de remmen en de regeneratie functioneren naadloos, en de instrumentenpanelen in het interieur werken zoals in alle moderne Porsches. Tegelijkertijd doen ze denken aan een ruimteschip.

De Taycan heeft twee elektromotoren die alle vier de wielen aandrijven, en een tweetraps versnellingsbak op de achteras, al komt die laatste pas in actie als je de sportievere modi aanspreekt. Vind je eenmaal een niet te drukke weg, een weg met bochten en goede zichtlijnen, dan merk je dat de Taycan bipolair is in de best denkbare zin van het woord. Voeg hier een schreeuwende emoji in.

Want de manier waarop deze auto z’n 761 pk op de weg legt als je plankgas geeft, is van een heel nieuwe orde van grootte

Je zit ineens bijna permanent met je ogen te knipperen van verbazing. Het is uiteraard geen nieuws dat een snelle elektrische auto echt heel snel is. En halsbrekend veel koppel dat er vol in komt zodra de motor aan toeren wint, is eveneens een leuke goocheltruc die vrijwel alle snelle elektrische auto’s kennen. Maar de wijze waarop de Taycan zichzelf door de bochten laat vloeien, die is wel nieuw. En mijn verbazing is oprecht. Nee, dat wil niet zeggen dat je z’n gewicht niet meer voelt – dat blijft. Want hoewel de vierwielbesturing de reacties verlevendigt, en de exactheid van de respons van de besturing en de remmen z’n massa wel enigszins verhullen, voelt hij nog altijd groot aan. Maar de Taycan snijdt de bochten aan met een bepaalde vloeiende kwaliteit, als die van de 911.

Dat zit ’m in de coherentie en doelgerichtheid, en die werken net zo goed bij dit zware beest als bij de oudere lichtgewicht. Ja, je moet je rijstijl aanpassen – ik had het soms in de bochten moeilijk met de reactie op zelfs de lichtste liftbeweging van mijn voet (je moet het gas vasthouden, anders gebeuren er rare dingen) – maar dit is geen auto die hard rijden moeilijk maakt. We kennen de snelle elektrische auto, en we kennen de snelheden waarmee die kunnen rijden. Maar ze opereerden toch vooral in hun eigen bubbel – waar de Taycan opstaat en de verschillende genres verbindt. Nee, hij biedt geen huilende soundtrack, geen prettige klik-klak van een goed getimede schakelbeweging. Maar wel is er een vreemd, verslavend zoemend gejank als je versnelt, remt, de bocht ingaat. Allemaal nep, ik weet het, maar voor iemand die is opgegroeid met Star Wars is het behoorlijk geweldig. En hoewel de grip van de vierwielaandrijving onmogelijk te doorbreken is op droog asfalt – je kunt dit ding niet op z’n limiet rijden op een openbare weg zonder de dood te tarten – is dat meer een probleem van moderne supercars in het algemeen dan een EV-makke. En, ja, hij is compleet en totaal anders dan de 911. Maar, en dat is toch echt wel verbluffend, hij is niet slechter. Hij is alleen anders.

‘De Taycan heeft haast niets gemeen met de lollige, riekende en uiterst geweldige 911 RS’

Het opwindende van de Taycan is – en dat is subjectief, zoals alles in het leven – dat hij veel puurder is qua focus dan andere zeer snelle elektrische auto’s. De zaken die ertoe doen voor mensen die auto’s zien als méér dan vervoer, de zaken die de rijervaring opmaken, spelen echt de hoofdrollen. Veel meer dan bij welke andere auto ook in dit segment, op dit moment. Cijfers op papier geven je alleen maar munitie voor aan de bar, in het echt gaat het erom hoe het aanvoelt en werkt. En waar de meeste elektrische auto’s aardig snel zijn, en daarmee basta, heeft de Taycan echt een onderscheidend karakter. Dat is lovenswaardig, want de Taycan heeft zo ongeveer niets gemeenschappelijk met de lollige, ondeugende, riekende, luide en uiterst geweldige 911 RS die je op de foto’s bij dit verhaal ziet. Er zijn wat overeenkomstige designelementen in de rug van de auto en de raamlijnen, vage zaken die aan elkaar doen denken in het interieur ook, maar verder is het alsof je het toestelletje van de gebroeders Wright vergelijkt met een spaceshuttle.

De conclusie

Nu komt het punt: hoewel ieder afzonderlijk onderdeel van de Taycan door tijd en technologie is geëvolueerd en steriel is geraakt, zal iedereen die ooit een oude Porsche heeft gehad ’m meteen herkennen aan z’n karaktereigenschappen.

Porsche is op elektrogebied een heel snelle leerling gebleken Ze hebben exact uitgekiend in welke niche van de EV-matrix ze zich moeten begeven, en zijn daar vol voor gegaan. Het geniale zit er niet zozeer in dat de Duitsers een uiterst snelle elektrische auto hebben gebouwd, die bovendien ook nog eens uiterst capabel is – nee, het geniale is dat Porsche er een echte Porsche van heeft weten te maken. En dat komt dan weer doordat ze bij Porsche weten, op een kennelijk bijna onbewust niveau, wat het betekent om een Porsche te zijn. De Stuttgartse grammatica is niet dun gezaaid in de Taycan, zelfs nu de hele technologie en het op de weg brengen daarvan compleet nieuw is voor het bedrijf. De waarheid? De Taycan kan niet worden beschouwd als een icoon, simpelweg omdat iconen worden gesmeed met het passeren van tijd en gevormd worden door de beschouwers. Maar als er tot nog toe iets elektrisch op de markt is gekomen dat aanspraak op een heldenstatus maakt, dan is het wel dit ding. De Porsche Taycan is de TG Game-changer van het Jaar 2019, maar hij is geen icoon. Nog niet.