Honda e Prototype: hoe rijdt ie?

Inderdaad: we hebben met hem gereden. Niet lang en niet ver, en het is nog maar een prototype, maar toch: de eerste kilometers met de Honda e Prototype zijn een feit. En, kan ie de hype een beetje waarmaken..?

Snoepje

Het is al met al nogal een bijzonder apparaat, die Honda e Prototype. Hoewel er duidelijk design-hints te zien zijn naar bijvoorbeeld de eerste Honda Civic, kun je hem niet betichten van retro-gedoe à la de Fiat 500 of Mini. Hij oogt veel te simpel en toch modern om echt te doen denken aan iets uit het verleden – of iets uit het heden, nu we er over nadenken. En al helemaal niet op iets dat rijdt op gerecyclede dinosaurus. Dat alleen al maakt hem tot een soort gamechanger. Dit kon nog wel eens de eerste, redelijk betaalbare elektrische auto zijn die je echt wilt hebben.

Hoe prototype is deze Honda e Prototype?

Nou, dat valt dus reuze mee: de met ons mee rijdende Japanse ingenieur zweeg slechts minzaam lachend toen we het hem vroegen. Na een tijdje wees hij naar het plastic bovenop het dashboard en zei: ‘Misschien’. Het gaat dus puur om heel kleine details die nog zullen veranderen voordat de auto eind dit jaar in productie gaat. Ja, ook de camera’s die dienstdoen als zijspiegels blijven dus gewoon.

Hoe is ie vanbinnen?

Anders dan alles wat je ooit hebt gezien. Over de volle breedte van het dashboard lopen schermen. Aan de uiterste zijkanten zitten de schermen die laten zien wat er achter je gebeurt. (De centrale achteruitkijkspiegel is trouwens óók een scherm, dat beeld krijgt van een camera aan de achterkant van de auto.) De bestuurder heeft een tellerscherm voor zijn neus, en er zijn twee centrale touchscreens, één voor de bestuurder en één voor de passagier. Het idee is dat de passagier bijvoorbeeld een route kan intikken in het navigatiesysteem terwijl de bestuurder aan het rijden is, en die dan naar het andere scherm kan swipen. Het dashboard is trouwens afgewerkt met een soort fineer die bedrieglijk goed lijkt op echt hout. Da’s zo’n beetje voor het eerst dat Japanners (en zeker Honda) dat voor elkaar krijgen. Het is sowieso een mirakel dat uitgerekend Honda met dit binnenste komt, want dat merk grossierde tot nu toe in interieurs waar saaiheid, grijsheid en functionaliteit om de eer streden, en de eerste er meestal met de overwinning vandoor ging.

Zit je een beetje lekker in die Honda e Prototype?

Uitstekend! Dat wil zeggen: voorin. Vergeet niet is een ontzettend klein autootje – hij is korter dan een Jazz. De achterbank is dan ook alleen geschikt voor kinderen of mensen waaraan je een hekel hebt. Ook de bagageruimte is beperkt; daar ga je geen kleine verhuizingen mee doen. Maar de voorstoelen zijn uitstekend, en bekleed met een opmerkelijk weefsel dat gemaakt is van gerecycled plastic dat bijzonder veel grip biedt.

Hoe ver kom je met ‘m?

Niet zo erg ver: de WLTP-cyclus geeft zo’n 200 kilometer aan. Maar dat getuigt ook van de iets andere visie die Honda er qua elektrisch rijden op na houdt. Tot nu toe worden we gebombardeerd met elektrische auto’s die steeds meer accu’s aan boord hebben om maar zo veel mogelijk op ‘echte’ auto’s te lijken. Daar worden ze niet alleen enorm duur van – ook enorm zwaar. Honda doet het anders: de Honda e Prototype is puur een stadsauto, niets meer en niets minder. En zie in de stad maar eens 200 kilometer op één dag weg te tikken. Mocht je dat toch lukken: een half uurtje snelladen en hij zit weer voor 80 procent vol. Die ingeperkte actieradius heeft misschien wat nadelen, er kleven ook enorme voordelen aan. Vooral als het op rijden aankomt.

Ja, rijden! Ik dacht dat je er nooit over zou beginnen…

Beginnen we met een grappige verrassing: hij heeft achterwielaandrijving! Dat lijkt een wonderlijke keuze, maar die komt niet bepaald voort uit een Honda-verlangen om elke bocht driftend te kunnen nemen. We hebben het ook maar niet geprobeerd, met dit handgebouwde, onbetaalbare prototype. De keuze viel op achterwielaandrijving omdat je zo, met voorwielen die alleen maar hoeven te sturen, een krankzinnig korte draaicirkel kunt creëren. En die heeft ie dan ook: 4,3 meter, zo’n 40 centimeter meer dan zijn eigen lengte. Dat geeft de idiote gewaarwording dat je bijna om je eigen as draait. Het maakt hem belachelijk wendbaar, en we kunnen ons niet herinneren wanneer we voor het laatst zo’n lol bij zulke lage snelheden hebben gehad. De besturing is licht en tamelijk indirect. Daardoor hadden we bij de voor ons uitgezette slalom (tuurlijk joh, een slalom, waarom niet?) meer gehoepel nodig dan we dachten. Toch: qua behendigheid heeft ie haast meer weg van een vorkheftruck dan van een auto.

Zit er nog een beetje pit in die Honda e Prototype?

Als je bij ‘elektrisch’ ook meteen aan blaartrekkende sprintvermogens à la Tesla denkt, zit je bij de Honda e Prototype verkeerd. Ook hier weer: in de stad is er niets mis mee en zul je menig stoplichtsprintje winnen. Maar van 0 tot 100 km/u ben je zo’n 8 seconden kwijt: vlot, maar niets bijzonders. Hij is dus niet per se snel, maar wel snel genoeg, en daar was het Honda om te doen. Met de tractie zit het, vanwege die achterwielaandrijving, wel snor. Geen naar grip zoekende voorwieltjes, maar volstrekt dramaloos rijgedrag kun je krijgen, zowel op rechte stukken als in bochten. Daardoor, en door wat we inmiddels van elektrische auto’s gewend zijn, met hun enorme accupakketten en griezelige acceleraties, lijkt de Honda e Prototype af en toe wat tam. Dat is ie niet, hij wekt alleen die indruk. Hét grote voordeel van zijn beperkte batterijenvoorraad merk je bij het remmen. Waar je je bij elke grote elektrisch auto het lazarus schrikt van het gewicht dat je tot stilstand moet zien te krijgen, blijft ook hierbij de Honda stoïcijns. Dat maakt de Honda e Prototype tot waarschijnlijk de meest rustgevende auto die we ooit hebben gereden. Hij blijft in alles volstrekt neutraal. Accelereren, remmen bochten: hij is neutraler dan Zwitserland.

Oké: ik wil ‘m!

Wacht even. er zit natúúrlijk weer een addertje onder het gras. In dit geval is dat een behoorlijk lelijke pofadder. Honda heeft namelijk goed naar Apple gekeken. In de zin van ‘als we iets maken dat zo leuk is, willen ze er ook wel meer voor betalen’. De Nederlandse prijzen zijn nog niet bekend, maar kijk naar die schermen, de spiegels, de aankleding en je weet: dit gaat niet goedkoop worden. En dat wordt ie waarschijnlijk ook niet. Reken maar op minstens 30k voordat de overheid langs is geweest. Doe er dan nog een paar leuke opties bij en je bent zó voorbij de 35 mille. En dat is een serieuze bak geld voor een klein autootje – hoe leuk ie ook is.