Autotest: Mercedes SLS AMG Roadster

Een van dé grote voordelen van een roadster boven een coupé is dat je alle geluiden beter hoort. Dan is een leuke motor een pre. Wat dacht je van 6,2 liters AMG-geweld?

 

De dokter zegt dat het bloeden van mijn oren over een paar dagen zal stoppen en ik daarna, met een beetje geluk, nog de helft van mijn gehoor over heb. Valt me eerlijk gezegd reuze mee.

 

Het punt is dat Mercedes-Benz de goede smaak lijkt te hebben gehad de locatie van de introductie van de SLS AMG Roadster te kiezen aan de hand van twee criteria: 1) aardig weer (of gerede kans daarop), en 2) de aanwezigheid van tunnels. En zo komen we in het Frans-Italiaanse grensgebied aan de Côte d’Azur maar weer eens op een tunnel door een berg afdenderen. Afremmen, tot het punt dat de versnellingsbak via de linker flipper aan het stuur weer in ‘1’ gezet kan worden en BAM! Gas op de plank.

 

De SLS zuigt in een paar nanoseconden alle zuurstof uit de tunnel en blaast die met een rotgang de 6,2 liter grote V8 in. De motor klimt razendsnel in de toeren, de uitlaten bulderen een kabaal de tunnelbuis in dat blaren trekt in de lak van de arme achterligger en krachtig genoeg is om de tunnel inclusief bovenliggende berg te verpulveren, te desintegreren, tot stof te doen wederkeren.

 

In 100 milliseconden schakelt de zeventraps automaat met dubbele koppeling over – niet dat je van dat schakelen iets merkt, maar de toerenteller begint opnieuw aan zijn klim en de motor brult weer van diepdonker naar iets minder pikzwart. Inmiddels is de snelheid aardig opgelopen; we hebben geen tijd om op de meter te kijken, maar vermoeden dat hij zich ergens tussen Warp 1 en Warp 2 bevindt.

 

Een voorliggend, ongetwijfeld hevig panikerend Renaultje Kangoo verplicht ons de koolstofvezel remmen te gebruiken; na één stevige trap op het linkerpedaal staat de SLS AMG zo goed als stil. Als we nog harder hadden getrapt was de lak waarschijnlijk doorgeschoten terwijl de carrosserie bleef staan. Of zouden ze zo die matte lak maken? Gewoon door de verfstraat en dan in één keer alle glans eraf remmen? Met zo veel stopping power moet het in ieder geval mogelijk zijn.

 

Het is een bijzondere auto, die SLS AMG Roadster, en dat is het. Om te beginnen: het is dus géén SLS AMG zonder dak. Dat wil zeggen: het is niet zo dat Mercedes de zaag in een coupé heeft gezet, de Roadster is naast de Vleugeldeur ontwikkeld. Dat kun je vooral terugzien in het gewicht; een onthoofde coupé weegt altijd veel meer, omdat het gemis van de carrosseriestijfheid die een dak nu eenmaal met zich meebrengt, moet worden gecompenseerd met enthousiast gebruik van verstevigingsbalken. De SLS AMG Roadster is met zijn 1.660 kilo totaalgewicht echter maar 40 kilo zwaarder dan de coupé. Het spaceframe, dat op zes procent staal na geheel van aluminium is en 243 kilo weegt, is ondanks allerlei verstevigingen maar twee kilo zwaarder dan dat van de SLS die wel een dak boven z’n hoofd heeft.

 

Motorisch is de Roadster gelijk aan de coupé. De turboloze (dat het nog bestaat) V8 levert dus een monstrueuze 571 pk, wat inhoudt dat elke pk maar 2,9 kilo hoeft voort te zeulen; er zijn motoren die aanzienlijk harder moeten werken voor hun slok benzine. En er dan toch, alle besparende maatregelen van Mercedes ten spijt, gewoon elke 100 kilometer even minimaal 13,2 liter (in stadsverkeer loopt hij doodleuk 1 op 5) brandstof doorheen jagen. Tja, die 6,2 liters moeten wel gevuld worden. Iemand die minimaal 266.200 euro voor een auto neertelt, zal daar ook niet van wakker liggen. Waarbij nog dient te worden aangetekend dat volgens een woordvoerder over het algemeen dermate flamboyant uit het optieboekje wordt besteld, dat er geen SLS AMG Roadster onder de drie ton verkocht is (het merendeel nota bene al voordat de eerste foto gepubliceerd was).

 

De Roadster ziet er nauwelijks minder verpletterend uit dan z’n dichte broer. Sterker: misschien zelfs wel beter, al is het alleen al door het ontbreken van die vleugeldeuren, waarvan we het heus snappen als je die reuze-cool vindt, maar die we zelf toch ook iets aanstellerigs vinden hebben. De Roadster heeft tenminste gewone portieren. En een stoffen dak (gelukkig niet zo’n gay klapding van staal) dat in elf luttele seconden zijn open/dicht-trucje doet, desnoods rijdend tot 50 km/u.

 

Je kunt het dak trouwens in drie kleuren krijgen: zwart, beige of rood. Daarnaast zijn er negen carrosseriekleuren (waaronder mat-wit en mat-bruin) en zes binnenkleuren, maar zoals dat gaat met dit soort jongens: schuif AMG wat extra euro’s toe en the sky is letterlijk the limit.

 

Op de weg liggen de limieten nog verder, of althans: de SLS AMG doet het met het grootste gemak van de wereld zo voorkomen. Hij is onbehoorlijk snel (0-100 in 3,8 seconden, top 317 km/u – let wel: die is nog begrensd ook omdat de banden nu eenmaal niet meer aankunnen), maar het is vooral de twee-vingers-in-de-neus-mentaliteit waarmee hij dat doet die indruk maakt.

 

 

In de meeste supercars sta je duizend doodsangsten uit als je probeert het beste uit jezelf te halen (wat meestal neerkomt op ongeveer de helft van wat de auto echt kan. En dan ben je al een hele bink), maar onderstel en elektronica van de SLS zijn zó perfect uitgebalanceerd dat je alleen maar het gaspedaal hoeft te vloeren en het stuur in min of meer de juiste richting hoeft te bewegen om alles wat in je buurt rijdt met een levenslang minderwaardigheidscomplex op te zadelen.

 

De besturing is geweldig: precies, direct en communicatief genoeg zonder je meteen te overvoeren met dingen die je helemaal niet wilt weten. De SLS is redelijk straf geveerd, maar veel vriendelijker dan concurrenten als de Porsche 911 Turbo of alles wat Ferrari maakt. Mercedes heeft voor de vorm nog een paar knoppen gemonteerd met op het oog veelzeggende namen als ‘C’, ‘S’, ‘S+’ en ‘M’. De ‘C’ blijkt niet voor Comfort te staan maar voor Controlled Efficiency, maar het komt op hetzelfde neer en zorgt ervoor dat de SLS nog wat tot mislukken gedoemde pogingen doet de benzineconsumptie uit de buurt van de tempeliers te houden.

 

De ‘S’-en staan inderdaad voor Sport en ‘M’ betekent ‘Manual’, wat betekent dat je echt zelf moet schakelen en de bak ook gewoon in de toerenbegrenzer blijft hangen in plaats van door te schakelen als het maximum is bereikt (wat hij in alle andere standen wel doet). Heel groot zijn de verschillen overigens niet. Mercedes zegt dat diverse parameters, waaronder de besturing, vering en demping, het gedrag van de bak en de reactie van het gaspedaal worden aangepast, maar het is niet zo dat je daardoor opeens vier verschillende auto’s tot je beschikking hebt.

 

De wet van de remmende voorsprong: als de basis al zo goed is, voelen een paar kleine veranderingetjes niet direct als een verbetering. Ook niet als een verslechtering trouwens: gewoon in ‘S’ laten staan en je hoeft nooit iets anders. Voor de durfals heeft Mercedes trouwens los daarvan nog een drietrapsversie van het esp gemonteerd met de standen ‘On’, ‘Sport’ en ‘Off’, ofwel ‘Veilig’, ‘Beetje glijden mag’ en ‘Bestel nu alvast nieuwe banden’.

 

De meeste SLS-bezitters zullen die knop echter laten voor wat hij is. En dat is waarschijnlijk ook een van de grootste verdiensten van deze auto: je hoeft geen superracelicentie te hebben om er dan wel verschrikkelijk hard mee te gaan, dan wel simpelweg lol mee te hebben. Daarvoor hoef je er in uiterste instantie niet eens hard mee te gaan; wij hebben ons kostelijk mee vermaakt door loompjes door Monaco te cruisen, uitkijkend over die ellenlange motorkap, zachtjes meedeinend op het Foutste Nummer Ooit (voor jouw info: Candy Shop van 50 Cent) dat keihard door de sublieme Bang & Olufsen-audio beukte. Niet de meest intellectueel-automobiele lol, toegegeven, maar lol blijft het. Waarbij we het idee hebben dat de gemiddelde SLS-rijder dat soort dingen vaker zal doen dan dwarsgaan.

 

Leuk is ook het pakket AMG Performance Media, waarmee je via het beeldscherm in het dashboard allerlei data kunt oproepen. Op fraai vormgegeven digitale metertjes kun je de gekste dingen laten zien én opslaan, zoals temperaturen van motor- en versnellingsbakolie, de hoeveelheid vermogen en koppel die je op dat moment gebruikt, standen van gas- en rempedaal, de hoeveelheid g-krachten die je jezelf om de oren rijdt (voor-, achter- en zijwaarts), rondetijden, acceleratietijden – je noemt het maar en het kan gemeten en bijgehouden worden. Wifi maakt onderdeel uit van het pakket, zodat je de data die je leuk vindt meteen kunt up- en/of downloaden. Of gewoon even je mail kunt checken natuurlijk.

 

Maar dé sensatie van de SLS AMG Roadster is ongetwijfeld z’n geluid. Het is met niets te vergelijken. Als we het al zouden proberen zouden we uitkomen op King Kong die onbedaarlijk moet kotsen. Of een dinosaurus die zojuist op zijn duim heeft geslagen toen hij een schilderijtje moest ophangen. Je begrijpt nu: vergelijken is zinloos. Het is trouwens nog de vraag wat gaver is: het immer aanzwellende onweer tijdens de acceleratie of het mitrailleurvuur achter je, elke keer als je het gaspedaal even loslaat.

 

De SLS klinkt vooral laag, vooral diep, vooral grommend en bovenal luid. Zeker in die tunnels van ons. We hebben zo’n idee wat voor referentiekader de geluidstechnici van AMG gehad moeten hebben: de Britse heavy-metalband Motörhead. Vrij naar het antwoord dat die lui ooit gaven op de vraag waarom ze altijd zo allejezus hard speelden, moeten de AMG’ers gedacht hebben: Ach, als mensen doof worden van onze auto, is de SLS tenminste de laatste auto die ze gehoord hebben.

 

Dat valt dus, als gezegd, reuze mee; de straaljager die zojuist naast ons opsteeg, konden we nog vaagjes horen. Het was het nog allemaal waard ook.