Morgan 3Wheeler

Vind je een motor te gewoontjes, en een auto te burgerlijk? Dan heeft Morgan de perfecte oplossing.

 

Om te beginnen een cliché: de Morgan 3Wheeler is een bijzondere auto. Dat had je al gezien aan de foto hierboven. Hij spreekt eigenlijk voor zich, je weet gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. Hij is klein, fragiel, biedt geen bescherming tegen het weer en je door het gebrek aan een motorkap kun zelfs de V-twin zien.

 

Maar dat betekent niet dat je nu alles weet. Er zijn tal van vragen die door je hoofd spoken. Moet je over speciale gaven beschikken om ermee te kunnen rijden? Valt ie om? Is ie half motor, half auto? Zijn er nog concurrenten?

 

Laten we met de laatste beginnen. Het antwoord is namelijk: neen. Vanwege het gebrek aan enige bescherming zou je ‘m kunnen vergelijken met een KTM X-Bow of een Ariel Atom, maar dat zijn circuitauto’s die puur voor de snelheid gebouwd zijn. De Morgan is dat duidelijk niet. Kijk alleen maar naar die voorwielen, daar kun je weinig van verwachten in een snelle bocht. Nee, het is geen auto, maar de belichaming van een rijervaring. Het liefste zou je de hele dag in oude zwartwit beelden kijken, onderwijl lurkend aan je pijpje en draaiend aan je krulsnor. Leren cap op, vliegeniersbril, een hete aardappel in de keel en zie daar, de ultieme retro-ervaring.

 

Op het moment dat Reliant de Robin op de markt bracht, was het gedaan met de aantrekkingskracht van driewielers. Morgan heeft de productie in 1953 gestaakt. Het idee om de productie weer op te pikken, komt niet van Morgan zelf. Dat kwam van het Amerikaanse bedrijf Liberty Motors, dat een handjevol replica’s van de originele Morgan 3Wheeler bouwde. Een stelletje Morgan-mannen maakte daar kennis mee, raakte onder de indruk en van het een kwam het ander. Liberty Motors werd eigendom van Morgan en de productie werd voortgezet. Morgan is er wel als de kippen bij om te melden dat de moderne 3Wheeler een eigen ontwerp is. ‘Er zijn geen onderdelen van de Liberty gebruikt voor ons model, maar we hebben ons er wel door laten inspireren’, aldus Morgan-ontwerper Jon Wells.

 

De basis is als volgt: het geheel staat op een buizenchassis, bekleed met handgeklopte aluminium panelen, die uiteraard op een essenhouten frame rusten. De motor is een 1.800 cc V-twin van Harley-Davidson, die na behandeling door de specialisten van S&S is aangesterkt tot 120 pk. Dat is onbehoorlijk veel voor een auto die nog geen 500 kilo weegt en op één wiel minder dan normaal rijdt.

 

Het opvallende is dat de Morgan niet als auto is toegelaten, maar als driewielige motor. Daarmee omzeilt de 3Wheeler een aantal veiligheidsaspecten, inclusief een crashtest. De versnellingsbak komt wel van een auto. Het is de vijfbak van een Mazda MX-5. De dubbele brandstoftanks zouden een actieradius van 400 kilometer mogelijk maken. Waarschijnlijk is die claim het gevolg van een praktijkervaring, want het brandstofverbruik is niet bekend. De stoelen staan vast op hun plek, maar met een moersleutel kun je in een paar minuten de pedalen verstellen.

 

Het dashboard laat niet veel meer zien dan een snelheidsmeter en een toerenteller. De inspiratie daarvoor is opgedaan in de vliegtuigindustrie, de startknop komt echt van een vliegtuig. Onder een kapje tussen de instrumenten zit de vuurknop van een Eurofighter Typhoon. De uiteindelijke productieversies zijn uitgerust met een bagagenet, onder de achterklep kun je rond het wiel wat spullen kwijt. Daarnaast komt Morgan met bagagerekken en op maat gemaakte koffers. Uiteraard is er ook voorzien in een merchandise-lijn en leuke accessoires voor je 3Wheeler.

 

 

We gaan rijden. Je hijst jezelf erin, de auto helt over als je instapt. De stoelen zijn zacht en smal, het stuur is groot, de gordels priemen vanuit het midden het interieur in. Je elleboog hangt nonchalant naar buiten. Het is klein, maar met een beetje goede wil kunnen er twee mensen een plekje vinden. Met een druk op die Eurofighter-knop maak je de V-twin wakker. Het motorgeluid is niet eens zo nadrukkelijk, het zijn meer de trillingen van de enorme zuigers die op en neer staan te dansen die je voelt. De Morgan trilt, jij trilt mee. Je zicht wordt troebel.

 

Als het toerental toeneemt, nemen de trillingen af. Morgan laat weten dat daar veel demping voor nodig was, maar eerlijk gezegd ben ik blij dat ze daar niet méér van hebben aangebracht. Bij 2.000 tpm hoor je plop-plop-plop uit de motor komen. Het klinkt zo traag, dat het lijkt of de motor 50 tpm staat te draaien. Dit is echt karakter. De auto laat je al glimlachen voordat je nog maar een meter hebt gereden. Ook omstanders maak je blij.

 

Opvallend is hoe makkelijk de 3Wheeler rijdt. Het gaspedaal gaat wat zwaar, maar de Mazda-bak schakelt boterzacht. Het is een eitje om de Morgan van z’n plek te krijgen. Hoe snel is ie eigenlijk? De fabriek geeft een tijd van 4,5 seconden op voor een acceleratie van 0 naar 100. Ik weet niet of hij inderdaad zo snel is, maar de snelheidsbeleving is zoals je op basis van zijn uiterlijk en constructie verwacht. Het is geen auto om over het circuit te boenderen, liever ga je ermee door de vrije natuur rijden. Daar is ie echt in zijn element. De V2 laat vanaf 2.000 tpm zijn krachtige spierballen rollen, bij 5.000 tpm is de koek op. Tussen die twee momenten heb je door het motorlawaai en de rijwind zo’n snelheidsbeleving gehad dat je het idee hebt dat je twee keer harder rijdt dan de snelheidsmeter aangeeft.

 

 

Dan is het goed dat je je er van bewust bent dat de grip in bochten niet het sterkste punt van de 3Wheeler is. Levert dat problemen op? Nee, absoluut niet. Zoals gezegd is dit geen auto om Zandvoort mee onveilig te maken. Om de voorwielen liggen Avon-bandjes die zo smal zijn dat ze door een brievenbus passen. Dus als je de Morgan als een hete hatch door de bocht wil sleuren, maakt het onderstuur snel een einde aan de pret. De achterband is een reguliere 195/55R16. Maar het is er maar één, je hebt dezelfde grip als een vierwieler die op twee tien centimeter brede bandjes staat. De grip voor en achter is dus mooi in evenwicht.

 

Daardoor is het rijgedrag vergelijkbaar met dat van een reguliere auto. De wegligging is stabiel, je hoeft niet bang te zijn dat één van de voorwielen de lucht in gaat als je iets te enthousiast een bocht ingaat. Zelfs overhellen blijft binnen de perken, in bochten is de carrosserie mooi vlak. Vanwege de smalle banden is de feedback die je door de onbekrachtigde besturing krijgt maar matig. De remmen zijn ook hulpeloos, dus vertragen vergt ferme spierkracht. Alles went.

 

De 3Wheeler is een makkelijke auto om mee te rijden. Tot het moment dat je denkt behendig je voorwielen om een gat in de weg te hebben gelaveerd en je achterwiel alsnog een klap in de diepte maakt. Dat derde wiel is echt iets waar je aan moet wennen, het zet je wereld op z’n kop. Maar wij hebben de 3Wheeler al in ons hart gesloten.