Onwetendheid is een zegen, al helemaal met het kopen van nieuwe auto’s

Ik ben net – volstrekt tevergeefs – aan het proberen nog een stapel platgemaakte Amazon-dozen in de papierbak te schuiven, als ik zie dat Bob me nogal heimelijk wenkt, vanaf de overkant van de straat. Bob woont hier vlakbij. We noemen elkaar bij de voornaam. Wat in mijn wereldje meestal betekent dat je elkaar niet stiekem hoeft te wenken.

Hoe dan ook, Bob blijft wenken, dus ik laat de dozen voor wat ze zijn en steek de straat over om eens te kijken wat er loos is. ‘Net een nieuwe auto gekocht!’ fluistert Bob samenzweerderig. Bob weet vaag dat ik iets vaags met auto’s doe, wat in ieder geval zijn openingszin verklaart, soort van.

‘Wat voor een?’ vraag ik. Bob zegt niks, maar gebaart me hem te volgen. Dat doe ik. Iets verderop in de straat stopt hij met een breed gebaar naast een… Toyota C-HR. ‘Toyota C-HR!’ kraait hij triomfantelijk. ‘Wat vind je ervan?’

‘Hij is… heel erg blauw!’ antwoord ik, hopend dat het hem niet zal opvallen dat dat eerder het opmerken van een feit dan het geven van een mening is. Niet dat ik iets heb tegen de C-HR, trouwens. Het intrigeert me alleen wel wat de criteria zijn die ervoor zorgen dat je een C-HR kiest in plaats van een van zijn vele, vele, vele concurrenten, en dan ook nog zo duidelijk zo blij bent met je beslissing.

‘Waarom heb je de C-HR gekozen?’ vraag ik. Bob kijkt me in lichte verwarring aan. ‘Ik… zag hem en… hij beviel me?’ antwoordt hij. ‘Hoezo, is er iets mis mee?’

Niet iedereen doet goed vooronderzoek

Ik heb lang aangenomen dat iedereen auto’s koopt op de manier waarop ik (en ik vermoed jij ook) auto’s koop. Ik zuig elke kruimel informatie op, ik doe de berekeningen, lees alle reviews in alle magazines en bel deskundige collega’s om 10 uur ’s avonds na een paar pinten bier. Maar ik kom er steeds meer achter dat een hele hoop mensen helemaal niet op die manier auto’s kopen. Die zien iets wat ze bevalt, besluiten dat ze het zich zo’n beetje kunnen veroorloven en… kopen hem gewoon.

Natuurlijk had ik moeten zeggen: wat een krankzinnige manier om een auto te kopen, Bob. Waarom zou je je zomaar storten in wat waarschijnlijk de op één na grootste aanschaf van je leven is, zonder élk mogelijk detail uit te pluizen? Hoe kun je ooit nog rust vinden als je niet 1.000 procent zeker weet dat je absoluut, definitief de voor jou allerbeste auto hebt gekozen?

Zalig zijn de onwetenden

Nou ja. Ik ben er bijna zeker van dat Bob, met zijn C-HR, niet om vier uur ’s nachts wakker zal schrikken van de gedachte dat de restwaarde misschien toch een paar procent hoger had kunnen zijn als ie voor de Honda HR-V was gegaan, of dat ie misschien toch die nauwelijks gebruikte Audi Q3 had moeten kiezen. Ik denk zelfs dat Bob – lieve, aardige, naïeve Bob, van wie ik hoop dat ie TopGear Magazine niet leest – vele malen blijer zal zijn met zijn aankoop dan ik ooit geweest ben met welke auto dan ook.

‘Helemaal niets mis mee!’ verzeker ik Bob vrolijk. ‘Geweldige auto! Ga je veel plezier van hebben. Heel erg blauw!’ En daar gaat Bob over straat, met zijn glimmende nieuwe afstandsbediening in zijn hand. Hij zag ’m, hij vond ’m mooi, hij kocht ’m. Misschien is dat wel gewoon hoe je een auto moet kopen. Misschien zouden we het allemaal eens moeten over­wegen: #DoeAlsBob.