Peugeot Oxia is een vergeten concept

In de late jaren tachtig was de toekomst zo dichtbij dat je ‘m bijna kon aanraken. Marty McFly was er zelfs al geweest (en eruit teruggekeerd), in een DeLorean. De Knight Rider reed rond in een auto die voor hem dacht. En op de autoshow in Parijs van 1988 kwamen de ontwerpers van Peugeot op de proppen met deze auto. De Peugeot Oxia. Hij was vernoemd naar een regio op Mars, waarschijnlijk omdat men hoopte daar snel te gaan landen. De Peugeot Oxia was een laboratorium van toekomstige autotechnologie.

De Peugeot Oxia was geen homologatieproject

Hoewel het geen homologatieproject was, waren de overeenkomsten tussen de Peugeot Oxia en Peugeots P87 Groep C-racewagen toch nogal opvallend. Beide hadden een middenmotor, en wel de 2,8-liter twin-turbo V6. Ook hadden ze beide een aluminium chassis en reden beide harder dan 320 km/u.

Waar de Le Mans-auto dik 850 pk had, beschikte de Peugeot Oxia over een bescheidener 670 pk. Hij had 4WD en besturing op alle vier de wielen, en was omhuld door koolstofvezel en Kevlar. Let wel. We hebben het over een tijd dat muziek nog werd afgespeeld door middel van magnetische bandjes. Zelfs nog voordat Madonna met haar torpedo-bh op de proppen kwam. De 0-100-tijd was minder dan 5 seconden en de top zou iets van 350 km/u zijn.

Geen cassettedeck hier

Afgezien van de belabberde geluidskwaliteit, was de taak van dit demonstratiemodel om te laten zien wat de toekomst zou zijn van interieurtechnologie. Dit was een van de eerste auto’s die was uitgerust met een nieuwerwetse compact-disc-speler. Er was tevens een ‘radiofoon’ aan boord om verkeersinformatie te ontvangen, en een soort primitief navigatiesysteem.

Een Peugeot-supercar mag dezer dagen vreemd klinken. Maar indertijd was het idee een rivaal te bouwen voor de Ferrari F40, de Porsche 959 en de Bugatti EB110. Helaas bleek de toekomst toch niet zo erg dichtbij. De financiële crisis van de jaren tachtig leidde tot de dood van de Peugeot Oxia. Het kostte Peugeot meer dan 2 miljoen euro om de auto te bouwen. Zonder playboy-bankiers die ‘wel even een cheque’ uitschreven, waren er maar weinig mensen die graag een Franse supercar tegen een lantaarnpaal parkeerden.