Deze supersedan is bijna toe aan een facelift, dus wat doet Porsche ondertussen? Juist, ze gooien er nog even een extra prettige versie tegenaan: de GTS.
Nooit zullen we ophouden ons te verbazen over het ogenschijnlijke gemak waarop sommige autofabrikanten hun vadsige middelvinger naar de almachtige natuurwetten weten op te steken. Neem deze Porsche Panamera GTS: een enorme sedan, nagenoeg even lang, breed en zwaar als de Chinese Muur, die zich op de een of andere manier toch rond bochten laat smijten als een in het nauw gedreven baby-gazelle.
Volgens Porsche is deze GTS de ‘meest pure vorm’ van de Panamera, en dat kunnen we alleen maar met hen eens zijn. Maar dat zegt eigenlijk meer over die andere Panamera’s. Zo puur is de Porsche Panamera GTS namelijk ook weer niet. Hij verkrijgt z’n sportiviteit door een aantal slimme kunstgrepen.
In de basis is de Panamera vooral een heerlijke reisauto, met de rechtuitstabiliteit van een cruiseschip door z’n lange wielbasis en grote spoorbreedte. Bij de GTS is het laatstgenoemde nog iets toegenomen, en ligt de carrosserie wat lager. De interessante origamispoiler van de Turbo ontvouwt zich boven de 90 km/u op het achtersteven. In het interieur prijken vier kuipstoelen in smetteloos zwart leer en alcantara, voorzien van rode stiksels en de nodige GTS-logo’s.
Op de cockpit-achtige midden-console vinden we lonkende knopjes met opschriften als ‘Sport’ en ‘Sport Plus’. De eerste maakt de Panamera wat straffer en strakker, en de pdk-transmissie durft de motor wat meer toeren te laten maken. In Sport Plus geeft hij harde klappen bij het schakelen en kruipt de Porsche Panamera GTS nog dichter bij het asfalt. Hij voelt bijna aan als een rauwe supercar. Bijna, want de besturing blijft vrij licht en z’n hoge gewicht blijft altijd voelbaar. Hij spant z’n spieren en vecht zich op indrukwekkende snelheid door de bochten, maar het gaat niet vanzelf. Hij forceert het op knappe wijze.
Het liefst rijden we Panamera in automaatstand, in Sport-modus en met de uitlaatkleppen open. De gretige, vrij ademende V8 buldert, roffelt en knalt terwijl we vliegensvlug maar in opperste ontspanning onder de luchtstroom doorglijden. Zo is het de fijnste auto. Feitelijk heb je, om ‘m op deze manier te rijden, geen GTS-uitvoering nodig. Toch vallen we voor de stoelen, het lagere onderstel en, niet onbelangrijk, het uiterlijk. Nog altijd vinden we de Panamera, laten we het vriendelijk zeggen, esthetisch niet volkomen verantwoord; maar de GTS mag er zijn, met z’n ietwat agressievere look, z’n donkere led-koplampen en z’n zwarte velgen. Het interieur is zelfs prachtig.
Nee, maar dat is vooral omdat er voor dit geld zo ontzettend veel ander leuks te koop is. Een M5 bijvoorbeeld, die sneller is, waarbij je nog geld overhoudt voor een leuke Boxster voor in het weekeinde – in ieder geval als je uitgaat van de configuratie van onze testauto, waarvan het prijskaartje in Nederlandse euro’s op net geen twee ton kwam.
Reacties