Speedweek 2013: overwinningsparade

Na veel onderhandelen, verhitte discussies en versluierde dreigementen, hebben we elf kandidaten tot drie teruggebracht. Met trots, hierbij: de beste van de besten.

Toen waren er nog drie. Een week lang hebben we ze getest op de weg en op het circuit. We hebben alles geprobeerd: van compleet relaxed kilometers vreten tot piepend de banden verslijten. Na al die tests bleken er drie auto’s boven de rest uit te steken. Deze drie hebben bewezen dat ze op dit enge, agressieve circuitje en op de weg nét dat beetje extra hebben. Ons doel was niet om de snelste auto’s te selecteren, want het TopGear-testteam heeft een simpele regel: snelheid betekent niet altijd lol. De rit is belangrijker dan de rondetijd. Dus toon begrip voor onze subjectiviteit.

De eerste keuze was snel gemaakt. De Porsche Cayman S geeft je een lesje complete perfectie: compact en pienter, een staaltje uitgebalanceerde techniek. Hoe ie stuurt, hoe ie remt, hoe ie bewust en gecontroleerd de grenzen opzoekt, hoe ie net wat meer uit alles perst. Hij is klein, mooi en bruikbaar op een manier waar vele anderen falen: een beleefde compagnon voor hen die wat minder ervaring op het circuit hebben, maar tegelijkertijd een wapen in de handen van The Stig.

We kwamen tot de conclusie dat de enige zwakte van de Cayman het gevoel van arrogantie is. Het nadeel is dat hij op één of andere manier te goed is – te perfect. Wat natuurlijk geen bal uitmaakt als je je eigen centen in een auto stopt. Vrijwel unaniem waren we het erover eens dat dit de auto is die je in de echte wereld zou willen aanschaffen. Een auto die heel veel te bieden heeft en weinig vraagt. Hij is absoluut fantastisch en verdient het zonder meer om hier tussen de beste drie te staan. Alleen kun je ‘m beter in een minder giftige kleur bestellen.

De andere auto die meteen aanspraak maakte op een podiumplek was de goedkoopste, minst krachtige en tevens langzaamste van het stel. Dit lijkt misschien tegen alle logica in te gaan, totdat je een stukje rijdt in de Ford Fiesta ST met zijn Mountune-upgrade. Dan realiseer je je dat dit de working class hero is. Hij is niet enorm technologisch of complex ontworpen. Wat ie wel is, is speciaal. Vanaf de eerste keer dat je de ST de bocht in gooit – ja, dat gaat zo’n 30 kilometer per uur minder hard dan bij de rest – en je voelt dat er een wiel de lucht ingaat, met dat tikje overstuur, maakt ie je gelukkig. Gelukkig zoals een zevenjarige zich kan voelen, om precies te zijn. Het type gelukkig waarbij je doelloos rent, gewoon omdat het leuk is, of waarbij je slaapt met je armen en benen wijd gespreid.

De trucjes van de Fiesta zijn slim, maar nooit intimiderend. Snel, maar niet beangstigend. Leuk, maar niet dodelijk. Het sturen voelt levendig, de motor geestdriftig, de remmen zelfverzekerd, de lol is oprecht. En lol heb je veel met deze kleine hatch, dus hij past prima in het thema van de Speedweek. Met z’n bescheiden prijs is ie ook nog eens het koopje tussen de dure sportauto’s.

Dan resteert nog de auto die de meeste discussies opleverde bij het bepalen van de laatste drie: de Mercedes-Benz SLS AMG Black Series. Het Gele Gevaarte. We moeten vermelden dat de Aventador en de McLaren ons ook bijna overtuigd hadden. De SLS won omdat ie ons het meest verrast heeft. We verwachtten drama, zowel visueel als auditief. De angst waarmee je voor het eerst de gullwing-deuren opent, jezelf vastgespt en over de lange motorkap heen staart. We hadden verwacht dat ie snel was, verwaand en al het andere wat een supercar een supercar maakt. Waar we niet op gerekend hadden, was dat het niet alleen een agressievere auto is dan de standaard SLS, maar dat ie een stuk beter is.

De SLS voelt op de weg aan als een onbehouwen GT-racer; breed, intimiderend en nerveus op de achterwielen. Een uitstekende oefening om de werking van de adrenalineklier te testen. Op het circuit, waar de SLS het zwaar te verduren kreeg, werd het makkelijker. Op een wonderlijke manier vielen de puzzelstukjes op de juiste plek, daar waar de anderen faalden. Hij daagde ons uit om later voor de bocht te remmen dankzij z’n onfeilbare remmen, en leidde je er doorheen met een exceptionele controle en minutieus precieze besturing. De motor briesend voor je, de versnellingsbak agressief aanvallend bij elke wissel. De SLS Black doet je geloven dat je talent hebt. Dat is meteen de enige leugen die hij je ooit zal vertellen. Hij is letterlijk indrukwekkend en heeft met lef en overtuiging z’n plek verdiend.

Het zijn glorieuze dagen geweest. Rijden met topauto’s op stukken geweldig asfalt. Dagen om te onthouden. Aan het einde gekomen moeten we beseffen dat elk van de elf met gelijke kansen begonnen is, maar na de selectie bleken er drie een stuk beter dan de rest.