‘We moeten allemaal stoppen met haten op de nieuwe BMW M2’

De kritiek op de BMW M2 is wijdverspreid en heel, heel erg fel. Toen de eerste foto’s online verschenen, wees iedereen op zijn scherm en riep: ‘Hij ziet er verschrikkelijk uit en hij weegt net zoveel als Saturnus!’ Ik was een van die mensen. Op papier is de M2 een sul – een auto die totaal is vergeten waarvoor hij bedoeld was, die zijn ziel is verloren. In werkelijkheid is hij briljant en is ie veel beter dan mijn huidige, oudere M2.

Maar dat is niet waarom ik dit schrijf. Ik zeg dit ook om een therapiemomentje voor mezelf te creëren. Want ik weet niet zeker of ik het nog wel wil, auto’s recenseren. Tijdens mijn vele kilometers in de M2 is het me gaan dagen dat een recensie van zijn stompe kleine kont wel het laatste is dat wie dan ook nodig heeft. De relatie tussen auto en recensent en eigenaar is tegenwoordig zo ingewikkeld dat ik niet weet of die wel wil proberen te ontwarren.

Rij met de M2 en je kijkt anders tegen hem aan

Als het hele concept van een bijna 1.700 kilo zware M2 je zo tegen de borst stuit dat je er fysieke reacties van krijgt, dan kan ik je tien keer vertellen dat ie helemaal niet zo zwaar aanvoelt, maar het zal je gevoel ten opzichte van die auto niet veranderen. En ik begin er al helemaal niet aan om te vertellen hoe hij er op de een of andere manier in geslaagd is mijn gedachten te veranderen. Ik vond hem eerst een tragische verschijning; nu heb ik veel bewondering voor de moed van BMW om hem eruit te laten zien als de kin van Mike Tyson. Zie het als het Alfa SZ-moment van BMW – Il Mostro van Duitsland. Das Monster.

Het zal je niet kunnen schelen dat de versnellingsbak en koppeling een enorme verbetering zijn ten opzichte van de oude auto, dat de cabine excellent is en dat, met zijn geweldige koolstofvezel sport­stoelen, BMW nu de onbetwiste koning is van de billenverwenning in de arena van de compacte tweezitters. Sterker, je zult bezwaren hebben tegen het gebruik van het woord ‘compact’ voor iets dat zo groot is. Maar wederom: daar zal ik niets aan kunnen veranderen.

Lever geen commentaar maar geniet nu het nog kan

Zie je, we hebben een punt bereikt, terwijl de wegen langzaam gevuld worden met elektrische auto’s, waarop ik het tegenover mezelf niet langer kan verantwoorden kritiek te gaan leveren op een fabrikant die een achterwielaangedreven, 460 pk sterke coupé met een handbak bouwt. Ik heb het knagende gevoel dat als ik dat zou doen, ik me over vijf jaar, als de enige BMW die ik kan kopen een hybride is die het schakelen zelf doet, behoorlijk zal schamen.

Dit zijn de laatste dagen van een tijdperk dat een eeuw heeft geduurd. Een tijdperk dat ons machines heeft gegeven waarbij je over zekere vaardigheden moest beschikken om ze te kunnen rijden, en die je beloonden door je te laten glimlachen. Dat zal snel veranderen in iets nieuwers, dat meer geautomatiseerd is.

Ik denk dat velen die zoals ik een wat ‘gevorderde leeftijd’ hebben bereikt, veel tijd besteden aan nadenken of we het belang van de dingen die we in onze jongere jaren hebben meegemaakt wel voldoende hebben begrepen. Ik werd betaald om kritiek te leveren op auto’s, en ik was er maar wat trots op dat ik dat mocht doen. Een deel daarvan voelt achteraf gemeen. Ja, de Alfa 156 GTA was voor een groot deel een beroerd ding. Maar de wereld heeft slechte Italiaanse auto’s met geweldige motoren ook nodig.

Sorry, auto’s

Er zijn zóveel auto’s waar ik achteraf gezien excuses aan verschuldigd ben – ik zou niet eens weten waar ik moest beginnen. Maar goed, ik weet ook dat een collectief ‘sorry’ van het pantheon van de autojournalistiek aan de auto met verbrandingsmotor hem niet redt, en ook niet zal redden, van het verworden tot het mikpunt van heel veel haat.

Nou vooruit, één puntje dan: de pedalen zijn bij een notenkrakende kuipstoel als deze gewoon net niet goed geplaatst. Bij lange ritten loop je een risico op testiculaire gevoelloosheid. En nee, dat is geen kwestie van gemeen recenseren – dit is een melding in het belang van de volksgezondheid.