Can-Am Spyder RS-S

Geteisterd door een regenbui die sinds de Zondvloed niet meer was gevallen, hijs ik me – gehuld in leer – op een omgekeerde driewieler. Goed vasthouden.

 

Het is een maf ding, die Spyder van Can-Am. Van voren een soort auto, van achteren lijkt het op een motor. Vleesch noch visch, kameraden! Hij heeft nog het meeste weg van een sneeuwscooter op wielen en dat is niet zo gek. De fabrikant, BRP, maakte in 1959 de eerste Ski-Doo, juist: een sneeuwscooter. Het Y-vormige bovenaanzicht deelt ie met z’n sneeuwminnende voorvader. Wat het ook moge zijn, je kunt erop (of is het erín?) rijden met een rijbewijs B. Je hoeft dus niet een motorrijbewijs te halen. Opstappen en wegwezen.

 

Om het allemaal nog gekker te maken, heb je het idee op een quad te rijden. Voor je zitten een stuur en twee wielen. De draagarmen prijken open en bloot in het zicht. In bochten zie je de ophanging in- en uitveren. Een blik naar achteren geeft je het idee op een motor te zitten. Er is één achterwiel en een zitplaats voor één passagier. Deze kan alleen maar in een zeer intieme positie met jou op de machine zitten, dus bedenk tevoren goed wie je meeneemt.

 

De aandrijving komt van een 998 cc groot motorfietsblok (gek genoeg wordt deze aangeduid met 990). Hij maakt een donkerbruin geluid dat nog het beste te vergelijk is met het lawaai dat je naast een Corvette GT1 raceauto hoort terwijl je oorbeschermers draagt. Het maximum toerental ligt bij 9.500 tpm, het vermogen is 106 pk. De aandrijving is (uiteraard) op het achterwiel, door middel van een riem. Voor de motorwereld is het vermogen gemiddeld, maar genoeg om de Spyder in 4,5 seconden naar 100 te laten sprinten. Er is keuze uit een versnellingspedaal zoals je dat van een motorfiets kent of een systeem met druktoetsen op het stuur. Dit is speciaal voor de mensen die wat minder bedreven zijn in motorrijden.

 

Onder z’n wat vreemde gedaante gaat een heel arsenaal aan veiligheidsystemen schuil, waaronder stabiliteitscontrole dat via de abs-sensoren slingeren en doorslippen detecteert. Het systeem kan vermogen terugschroeven of verhogen. Een lekkere burnout is mogelijk, maar als je het al te bont maakt, grijpt het in.

Dat is een geruststellende gedachte nu ik enthousiast word van dit voertuig, maar me in een hoosbui bevind. De eerste indruk is dat de Spyder heel oncomfortabel is. Hij stuitert meer over het wegdek dan dat ie eroverheen zoeft. Misschien komt het doordat je de vering aan het werk ziet. Dit lijkt het stuitergevoel te versterken. Ik glijd eens wat heen en weer over het zadel, maar het maakt niets uit. Na een tijdje heb je door dat de Spyder je niet als een wild paard van zich af wil gooien, maar dat je lekker rustig kunt zitten.

 

In een bocht gaat het er vreemd aan toe. Als je aan het stuur draait, gaan de voorwielen gelijk mee, er is geen vertraging in de beweging te merken. In een bocht naar links moet je naar rechts leunen. Dat voelt volledig onnatuurlijk, bovendien bekruipt je het gevoel dat je gelanceerd wordt. Maar zelfs in dit natte weer voelt de Spyder volledig betrouwbaar aan. Qua grip is ie niet van z’n stuk te krijgen, hij kleeft in de bochten terwijl de bestuurder ook op zijn plek blijft.

 

De machine is snel. Met een draai aan de gashendel schiet je vooruit. De wind giert om je oren tot het moment komt dat je moet remmen. Dat doe je met het pedaal onder je rechtervoet. Daar is niets geks aan, maar in tegenstelling tot de rem van een auto moet je deze met je teen bedienen en niet met je volle voet. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vertrouw mijn grote teen niet de verantwoordelijkheid voor 317 kilo plus bestuurder toe.

 

Dan de reacties. Overal worden fototoestellen op je gericht, kinderen wijzen naar je en taxichauffeurs hangen uit het raam om je te vragen wat dat voor voertuig is. Je schreeuwt ze wat toe door je helm, maar op een gegeven moment word je dat ook zat. Dan volsta je met het wijzen naar de merk- en typenaam op de tank. Alsof je The Stig bent, bekijk je hun verbaasde gezichten met ijzige kalmte.

 

Keer op keer overkwam me dit in het verkeer. Omdat de Spyder te breed is om tussen auto’s door te kunnen wurmen, is er ook geen snelle manier om te ontsnappen. Dat is het hele probleem met de Spyder. Hij heeft de nadelen van een motor, maar niet de voordelen van een auto. Je wordt zeiknat in de regen en je maakt je constant druk over je coupe wanneer je je helm afzet. Je krijgt daar geen dak voor terug of een dashboardkastje om je pepermuntjes in te verstoppen.

 

Als je daarover zeurt, heb je het concept van de Can-Am Spyder niet begrepen. Het is een speeltje dat niet gemaakt is voor dagelijks gebruik, de oplossing voor iedereen die nooit het stadium van de driewieler ontgroeid is. En ideaal voor iedereen die nerveus wordt van alles dat op twee wielen rijdt. Eigenlijk is ie alleen maar geschikt voor mensen die van een lolletje houden. In dat geval heeft de Spyder een hoop plezier te bieden. Zelfs als het pijpenstelen regent.