Autotest: Chevrolet Aveo 1.2 LT 86 pk

Chevrolet vernieuwt succesnummer Aveo en boekt meteen lichtjaren winst. Wat niet zo moeilijk was.

 

Soms vraag je het je wel eens af: kan het mensen nou werkelijk niets schelen? Of willen ze gewoon niets leren en zijn ze net zo dom gebleven als ze geboren werden? Waarom toch? Het succes van de vorige generatie Chevrolet Aveo (en zijn voorganger Kalos) was zo’n levensvraag – voor mensen die iets met auto’s hebben tenminste. Want wat waren dat een belabberde apparaten zeg.

 

Een Aveo reed ronduit beroerd en was in elkaar gezet met de Kringloop-plasticjes die de Derde Wereld per kerende boot retour had gestuurd wegens beledigend. EuroNCAP vond één crashtest wel genoeg omdat de dummy’s net zo plat waren als de auto zelf, en dat wordt op den duur een lelijke kostenpost. De motoren claimden 100 pk te hebben, waarvan er onderweg minimaal 50 in een diepe coma bleken te liggen. ‘Er worden geen slechte auto’s meer gemaakt’? De Aveo bewees met ongebreideld enthousiasme het tegendeel. En toch werd het ding verkocht. Het was zelfs het bestverkopende model van Chevrolet. Oké, het ding kostte niks, maar dan kreeg je ook niks en wie wil dat nou? Onbegrijpelijk.

 

De oude Aveo is gelukkig geschiedenis en Chevrolet (wat heet: heel Zuid-Korea) is aan een ongekende inhaalslag begonnen. Modellen als de Spark, Cruze en Orlando doen in niets meer denken aan het automobiele onheil dat voorheen over de nietsvermoedende kopers werd uitgestrooid en de nieuwe Aveo lijkt met diezelfde intentie te zijn ontworpen. Hoewel de naam ongewijzigd is, is verder alles anders.

 

Om te beginnen: hij ziet er lang niet onaardig uit. De voorkant oogt stoer, met de Audi-achtige grille en de koplampen in aparte kokers die – apart – niet door een stuk glas zijn afgedekt. De zijkant ziet er met z’n diagonale lijnen en verstopte achterste portiergrepen ook prima uit en de achterkant is misschien wat gewoontjes, maar ach. We mogen trouwens niet onvermeld laten dat de Aveo er wederom ook is als sedan, zeker omdat die er misschien nog wel beter uitziet. Kleine sedans verdienen meestal niet de schoonheidsprijs, maar deze Aveo is dankzij zijn beter gekozen proporties en flatterende wigvorm zonder meer geslaagd. En je krijgt er een werkelijk enorme bagageruimte van.

 

Het interieur is er al evenzeer op vooruitgegaan. Er is een voorzichtige poging gedaan het dashboard iets van design mee te geven, de digitale meters zorgen voor een hightech tintje en de talloze opbergmogelijkheden zullen veel sloddervossen (‘waar heb ik dat %$#@&-ding gelaten?’) voor onoverkomelijke problemen stellen. Op de achterbank is voor ‘normale’ mensen voldoende ruimte en ook de bagageruimte stelt met 290 liter niet teleur. Gezien alle verbeteringen is het des te spijtiger dat Chevrolet niet net een stapje verder is gegaan door ook wat kunststoffen te gebruiken die niet knalhard zijn en goedkoop ogen. Als je het auto’s als de Ford Fiesta, Renault Clio, Fiat Punto en Skoda Fabia (om er maar een paar te noemen) echt moeilijk wilt gaan maken, kan het geen kwaad daar de volgende keer extra op te letten.

 

Ook technisch is de Aveo behoorlijk omgegooid. Hij is een paar centimeter groter, en het onderstel en de motoren zijn vernieuwd. Vooralsnog zijn er drie keuzes: een 1.2 met 70 of 86 pk, en een 1.4 met 100 pk; een diesel volgt in het najaar van 2011.

 

De 1.2 zal waarschijnlijk de bestverkopende zijn, hoewel dat nog niet eens zo vanzelfsprekend is. Nu kleine auto’s populairder dan ooit zijn, zien ze ook bij Chevrolet dat de kopers dan wel meteen gaan voor de dikker uitgeruste of steviger gemotoriseerde versies.

 

Wij kozen toch maar voor die 1.2. Hij voldoet, al zul je de door Chevrolet veelvuldig aangehaalde term ‘sportief’ toch vooral moeten zien in de categorie ‘denksport’ of ‘biljartsport’. Dat geldt nog niet eens zozeer de hoeveelheid vermogen (al vraag je je wederom af waar al die pk’s toch gebleven zijn), als wel de trekkracht. Het is al niet veel, 115 Newtonmetertjes, en als die er ook bij 4.000 toeren pas allemaal uitkomen, weet je dat een béétje vals plat al terugschakelen of terugvallen betekent. Ofwel: om de vaart erin te houden, zul je de boel op toeren moeten houden, wat weer fnuikende consequenties heeft voor het op zich zo fraaie verbruik van 5,1 l/100 km.

 

Om de 100 km/u te bereiken heb je minimaal 13,6 seconden nodig; geen wereldtijd, maar daar is het verder ook helemaal het autootje niet naar, wat Chevrolet ook mag beweren. We hebben niet met de versie met 70 pk kunnen rijden, maar op basis van zijn ‘sterke’ broer hebben we het idee dat we die kunnen afraden. De 1.4 hebben we trouwens wel gereden – die heeft iets meer fut, maar veel scheelt het niet. Als je had gezegd dat die 70 pk had in plaats van de beloofde 100, hadden we het ook geloofd.

 

Aan het weggedrag mankeert weinig. De Aveo is comfortabel zonder meteen op één oor een bocht door te gaan. Hij laat zich gewillig (wat vaag, maar goed) besturen, schakelt soepel en remt voorspelbaar; allemaal in orde. Het is niet enorm inspirerend of zo, maar bevindt zich inmiddels wel op het niveau van de concurrentie en dat is dus een quantum leap ten opzichte van z’n voorganger.

 

Het voornaamste probleem van de Aveo is het feit dat zeker in dit segment een aantal van die concurrenten inmiddels hun klasse zo goed als ontstegen is. Auto’s als een Ford Fies­ta, Opel Corsa, Renault Clio, Skoda Fabia of Fiat Punto zijn stuk voor stuk leuker om te rijden, zeker van binnen een stuk hoogwaardiger in elkaar gezet met betere spullen en bieden ook nog meer optiekeuzes om er iets echt luxueus, sportiefs of eigens van te maken. En dan ga je later bij inruil dubbel en dwars terugbetalen wat je bij de aanschaf wellicht hebt bespaard. Chevrolet gaat zeker hard, maar kan vooralsnog het tempo van de toppers in zijn segment niet bijbenen.