Autotest: Ford Ka 1.2 Titanium

 Zeker toen de Ka net op de markt was, waren de woordgrapjes niet van de lucht. Een Ka achter een takelwagen: Ka-pot. Twee gele mini-Fordjes naast elkaar: Ka’s. Een gedeukte variant: Ka-boem. Ford deed er zelf net zo hard aan mee met alle Kunst-met-een-grote-Ka-versies. Maar het grappige is: het autootje heeft het wel twaalf jaar, in nagenoeg ongewijzigde vorm, uitgehouden. Knap, want ondanks het guitige uiterlijk was de techniek al stokoud.

Het onderstel werd geleend van de Fiesta die al in 1989 op de markt kwam, de 1.3 achtklepper die hij bij zijn introductie kreeg, deed naar verluidt nog dienst in de eerste Taunus. Kennelijk hebben alle secretaresses van Nederland er eentje aangeschaft, want er werden niet minder dan 87.552 exemplaren van verkocht. Peanuts als je je bedenkt dat er wereldwijd 1,4 miljoen Ka’s aan de vrouw zijn gebracht.

 In de nieuwe versie is het alleen de naam die nog doet herinneren aan het geliefde bolletje. Hij werd ontwikkeld in samenwerking met Fiat en schurkt technisch tegen de Panda en de 500 aan. Alle motoren zijn van Italiaanse origine. Niks mis mee, want kleine benzine- en dieselmotoren zijn Fiat’s specialiteit. Kwaliteitsceptici moeten hun mond houden, want dat is ook bij Fiat allang geen zwak punt meer.

De keuze voor een motor is net zo eenvoudig als bij het voorgaande model. Er is één motor leverbaar, tenminste als je alleen naar het benzineaanbod kijkt. Het is een 1,2-liter. Nieuw is dat er ook diesel gereden kan worden, daarvoor is de 1.3 JTD omgedoopt in Duratorq TDCi. Wanneer Fiat’s 1.4 benzinemotor ook een Ford-badge krijgt, is niet bekend, maar dat het gebeurt is een ding dat zeker is. Ook een ultraschone ECOnetic versie zal er nog komen.

In het woud van typeaanduidingen is de Ford Ka een verademing. De basisversie is een Trend, wil je meer luxe dan koop je een Titanium. Maar dan begint de ellende pas. Net als de Fiat 500 kun je de Ka helemaal naar eigen smaak verfraaien. Onder het kopje Ford Individual vallen de stijlen Tattoo, Grand Prix en Digital Art. Deze behelzen allerhande kekke spulletjes die je Ka een eigen smoeltje geven. Grassprietjes op de zijkant? Het kan echt. (Om de andere lolbroeken voor te zijn: zet er twee naast elkaar en je hebt GrasKa’s).

Leuk hoor, dat hippe gedoe, maar mijn onderbuik kriebelt onrustig. Ik bedoel: wanneer een fabrikant dergelijke smuk op de markt brengt, lijkt hij iets te verbergen of te compenseren. In het geval van Ford wordt iets verbloemd. De Fiat-saus zit er namelijk iets te dik bovenop. Er zijn natuurlijk erg steekhoudende, want financiële, redenen voor te bedenken dat het delen van technologie aantrekkelijk is, maar dat houdt niet in dat een autofabrikant zijn eigen karakter overboord hoeft te gooien. Nieuwe auto’s moeten, hoe nauw ze ook verwant zijn, verschillend aanvoelen. Anders krijg je van die A3/Golf-gevalletjes.

 Ford stelt zelf dat de Ford Ka 1.2 Titanium op een andere manier ontworpen is dan de Panda en de 500 en dat het een echte Ford is. Maar dat is dus niet zo. De sleutel is identiek aan die van de Fiat, de bedieningsknoppen komen van Fiat, zelfs de geur in het interieur is van Fiat. Klinkt gek, maar het is echt zo.

Maar moeten we daar nu echt zo’n halszaak van maken? De huidige 500 is een publiekslievelingetje en heeft al heel wat prijzen gewonnen.

De 1,2-liter motor is perfect. Hij is stil en ondanks dat hij maar 69 pk heeft en een koppel van 102 Nm voelt hij niet ondergemotoriseerd aan. Je kunt lekker lui in een hoge versnelling rijden en dan toch versnellen zonder te hoeven terugschakelen. Zelfs de acceleratie vanuit 100 in z’n ‘vijf’ gaat best vlot. Juist omdat je maar een vijfbak hebt, is de hoogste versnelling vrij kort zodat de auto alert is. Bij 140 draait de motor 4.000 tpm. Het is nog geen kakofonie in het interieur, maar het motortje laat zich wel horen.

Een ander voordeel van samenwerking, in dit geval van het gedeelde onderstel, is de flinke binnenruimte. Vóór de rit in de Ford Ka 1.2 Titanium reed ik in een vijfdeurs Fiesta en die had minder been- en hoofdruimte te bieden. Wel is de Ka tien centimeter gegroeid ten opzichte van z’n voorganger. Ook figuurlijk is de Ka gegroeid en wel op het gebied van kwaliteit. Daarin heeft hij een gigantische sprong voorwaarts gemaakt. Het welbekende druppeldashboard is niet meer, je hebt nu hetzelfde voor je neus als een Fiat 500-rijder. Alle knoppen zitten op de juiste plek, de versnellingspook zit op het dashboard. Het ontwerp is goed, maar dat chique van de 500 mist hij.

Maar het is niet allemaal jubel en jolijt als je het over de vrijage met Fiat hebt. Zoals ik al zei, zijn veel zaken onveranderd overgenomen van Fiat en daarbij hoort ook het rijgedrag. Ford zegt wel dat de afstelling van het onderstel en de besturing helemaal in eigen huis is gebeurd. Dat belooft wat. Volgens mij hadden een paar Fiat-mannen een Ford-embleem op hun overall geplakt, want de 500 en de Ford Ka 1.2 Titanium voelen vrijwel exact hetzelfde aan. De besturing van de Ka is iets zwaarder, omdat de elektrische bekrachtiging die de Panda en de 500 wel hebben, ontbreekt. De vering is ook iets minder straf dan die van de Fiatjes, maar dan praten we echt over minieme verschillen. De oude Ka verwierf veel vrienden door zijn wegligging die op die van een kart leek, bij de nieuwe zal dat zeker niet het belangrijkste koopargument zijn. De nieuwe Ford Ka 1.2 Titanium is niet meer het heerlijke gooi- en smijtautootje van weleer. Toen ik weer overstapte in de Fiesta voelde ik me in ieder geval een stuk blijer. Zelfs de versnellingsbak voelde prettiger aan.

Het moderne Ford is vermaard om de wegligging van zijn modellen, maar de autotest-ford-ka-12-titanium draagt daar niet aan bij. Dat is best vreemd, want ik ben wég van de Panda en de 500. Het zijn briljante auto’s. Op de keper beschouwd is de nieuwe Ka dat ook. Hij ziet er goed uit, al is hij aan de achterzijde wat hoog, rijdt goed en biedt prima plek voor vier. Maar je koopt een 500 vanwege zijn schattige uiterlijk, een Panda omdat je voor je geld gewoon een praktisch autootje wilt hebben. Een Ford zou je moeten kopen vanwege zijn wegligging. Die naam heeft het merk nu eenmaal opgebouwd, ze zijn er zelfs in geslaagd een SUV – de Kuga – fatsoenlijk te laten rijden. Maar de Ford Ka 1.2 Titanium springt er niet uit en op dat punt is het geen echte Ford. Deze gaat geen twaalf jaar mee. Hij mist nu eenmaal Ka-rakter.