Autotest: Kia Picanto 1.2 CVVT Style Pack

De meeste ogen zijn gericht op Hyundai, maar in haar kielzog beukt ook Kia lekker door. Nu met de nieuwe Picanto.

 

Als je naar Zuid-Korea kijkt, zou je wel eens kunnen denken dat er helemaal geen economische crisis is. Waar andere fabrikanten steen en been klagen over de verminderde koopzucht van consumenten, zuchten onder de afbetalingen van staatssteun en kreunen vanwege CO2-eisen, lachen de Koreanen zich een ongeluk. Die hele crisis kon wel eens het beste blijken dat hen ooit is overkomen. Met alle belastingperikelen doen kleine auto’s het uitstekend en laten die nou altijd al een Koreaans specialisme geweest zijn. In krappe tijden gaan kreten als ‘veel voor weinig’, het belangrijkste muurtegeltje aan de wand van Kia en Hyundai, er bij ons Westerlingen in als een kuchje van God in een menigte ouderlingen. Dus: open de champagne en gooi nog maar eens een verse golden retriever op de barbecue.

 

Nu is het tijd voor de volgende stap. Na de markt tijden hebben verziekt met levensbedreigend saaie rommel die in elkaar was gezet uit lunchtrommelplastic en aluminiumfolie, hebbend de Koreanen besloten dat het tijd werd voor iets anders. Als er een Kia voor het stoplicht stond, stak er niemand over omdat iedereen in slaap was gevallen en dat moest maar eens afgelopen zijn. Na de aardige Ceed en de fraaie Sportage is het tijd voor de nieuwe Picanto. Voorheen een muurbloempje dat nog het meest opviel door spetterende kleurtjes en die stomme naam, maar wel een succes omdat ie niet spannend of lelijk genoeg was om ook maar iemand tegen de borst te stuiten.

 

Dat gaat bij de nieuwe anders worden. Oude Picanto-rijders (letterlijk en figuurlijk) zullen zich een ongeluk schrikken want de nieuwe doet in werkelijk níéts denken aan wat ze gewend waren. De nieuwe is hoekig, scherp gelijnd en ziet er zelfs een beetje stoer uit; vergelijkbaar met wat Chevrolet met de Spark heeft gedaan. Hij doet ons ook denken aan de nieuwe Ford Ka, met scherpe vouwen, een hoge en stoere neus met fraaie grille: met een goede kleur, mooie lichtmetalen velgen is het een heel volwassen en fris smoelend geheel. De achterkant blijft alleen wat achter bij de strakke voorkant: enerzijds is hierin duidelijk de Picanto-lijn van het vorige model herkenbaar, maar dat geeft ‘m ook een wat bedaagdere kont. Maar, al met al vinden wij z’n buitenkant zeer geslaagd.

 

Het interieur is al even onherkenbaar als je het vergelijkt met z’n voorganger: veel betere materialen, een strak design, overzichtelijk en eenvoudig bedienbaar. Je zult niet steil achterover slaan van de tierelantijnen, maar je voelt je er snel op je gemak. Als het aan ons had gelegen, zou er wat meer kleur op het dashboard zijn aangebracht – iets wat Fiat met de 500 bijvoorbeeld naar onze smaak heel prettig voor elkaar heeft. Gewoon, hier en daar wat paneeltjes in de kleur van de buitenlak zou wonderen doen.

 

De stoelen zitten goed en de ruimte is niet baanbrekend maar wel adequaat, zowel op de achterbank als in de bagageruimte. Daarnaast kun je de achterbank neerklappen om de bagageruimte te vergroten. De Style Pack-uitvoering die wij reden (in totaal een meerprijs van 1.890 euro) kunnen we je trouwens van harte aanbevelen want het aantal welkome opties op je Picanto stijgt daarmee flink. In feite bestaat het Style Pack uit twee pakketten; het is een extra pakket bovenop een ander pakket dat je al zou kunnen kiezen.

 

Je krijgt er onder andere – en we beperken ons tot de zaken die wij belangrijk vinden – een toerenteller voor, rondom elektrische ramen, elektrische, verwarmde en in de kleur van de carrosserie meegespoten spiegels, een radio/cd-speler met usb, aux, Bluetooth en iPod-kabel, klimaatcontrole en een smart key met startknop. Weet je wat: doe er dan voor 995 euro ook nog even het Exterior Pack bij zodat je meegespoten sierstrips krijgt, mistlampen, led-dagrijverlichting en lichtmetalen velgen. Uiteindelijk blijf je onder de dertien mille voor een volledig opgetuigde vierdeurs auto waarin niet alleen je oma zich prettig zal voelen, maar ook jij. Mits je budget niet verder reikt natuurlijk.

 

Dan de motoren. Er zijn er twee, een één-liter driecilinder en een 1,2-liter viercilinder, waarbij aangetekend dat die driecilinder binnenkort ook geleverd kan worden met een af-fabriek lpg-installatie – erg interessant als je voor lage kosten gaat. De driecilinder is leuk, klinkt lekker brommerig, maar laat met name qua trekkracht onderin te wensen over en is op snelheid op den duur knap rumoerig. Niet zo gek met 69 pk en 94 Nm koppel.

 

Dan is de viercilinder – slechts 500 euro duurder – een aanzienlijk betere keuze. Het is nog steeds geen hardloper, maar dat hoeft ook helemaal niet in dit segment, en het rijdt een stuk relaxter. Je krijgt iets meer vermogen, nu 85 pk en iets meer koppel: 118 Nm. Met een gewicht van 830 kilo kun je dan prima meekomen.

 

Verder remt ie goed (abs, een elektronische remkrachtverdeler en een remasstistentie-systeem zijn zelfs op de basisversies standaard), schakelt hij prima, stuurt ie aardig, rijdt hij oké en is ie dus via betaalbare optiepakketen eenvoudig naar het niveau van een klasse hoger te upgraden.

 

Wat natuurlijk bijzonder lachen is: Kia geeft zeven jaar (overdraagbare) garantie. Dat betekent dat je ‘m na drie jaar weer kunt verkopen met méér garantie dan je op een gemiddelde nieuwe auto zou krijgen. Een sterke troef van Kia in dit segment.