Lamborghini Huracán Sterrato: Is de offroad-versie de beste supercar ter wereld?

Ik zou het grofweg vergelijken met vliegen in je dromen. Niet in de diepere betekenis van wegrennen voor je problemen, of wat psychologen met hoge voorhoofden er ook van maken. Ik heb het over het gevoel wanneer je tenen de grond verlaten en je het luchtruim kiest. Persoonlijk heb ik de neiging een zwemslagachtige aanpak te hanteren om hoogte te winnen – borstcrawl voor snelheid, schoolslag voor controle – voordat ik wegglij in gewichtsloze euforie. Geen weerstand, totale vrijheid, geen gevaar, niet denken, doen.

Ik geef toe: het rijden van de nieuwe Lamborghini Huracán Sterrato op onverhard wegdek is een behoorlijk tikje luidruchtiger en gewelddadiger dan wat in de wolken drijven terwijl ik op mijn duim zuig, maar het is qua afwezigheid van stress zeker vergelijkbaar. Normaal gesproken, op een circuit of gewoner asfalt, ben ik mezelf constant aan het beoordelen. Heb ik de goede lijn gereden? Remde ik op precies het goede punt, en hard of juist subtiel genoeg? Drukte ik het gaspedaal wel geleidelijk genoeg in?

Doe wat je wilt in de Lamborghini Huracán Sterrato

Hier verdwijnt dat, wat altijd eindeloze hoeveelheden nieuwe mogelijkheden opent. Stuur waar je maar wilt in, speel wat met het gaspedaal, geniet van wat irrationele dwarse bochten en brul er dan weer uit, met vier wielen die allemaal naar grip zoeken, de carrosserie perfect onder controle, een lege geest en nergens een stopwatch te bekennen. Het is moeiteloos, vleiend en net als bij die sporadische vluchten met Dream Airways zou ik willen dat het nooit ophoudt.

Ik realiseer me dat dit wat belachelijk klinkt, maar toch is het zo. Het is agressief rijden zonder de spijkerbanden en er zit een zekere puurheid in de belevenis, omdat het doel niet precisie is, of meetbare prestaties, maar lol. En dat is in een notendop waarom de Lamborghini Huracán Sterrato en zijn Duitse soortgenoot, de Porsche 911 Dakar, bestaan.

Toeval bestaat niet

Wekt het verbazing dat de twee offroad-supercars zo’n beetje op hetzelfde moment verschenen? Niet echt. Fabrikanten weten best dat ze de opwinding niet kunnen blijven voeden door het telkens toevoegen van kracht en snelheid, die beide al even door alle grenzen zijn gebroken van wat ‘normaal’ geacht kan worden. En dus moeten er nieuwe wegen naar amusement worden gevonden.

Een auto die de opwinding van een traditionele supercar biedt, maar daar Mad Max-styling en toegang tot heroïsch overstuur bij lagere snelheden aan toevoegt, is één mogelijk antwoord. Daarbij: als je ooit een supercar hebt gereden op een wegdek dat net niet helemaal perfect was, dan weet je dat ze nogal een handjevol kunnen zijn. Een neveneffect van meer veerweg en rijhoogte zou meer toegeeflijkheid en comfort op slecht wegdek moeten betekenen. Win-win.

Als we de 911 Dakar ter sprake brengen, verzekert Lamborghini ons dat niemand het huiswerk van een ander heeft overgeschreven. Waar Porsche de Dakar in gemene Marokkaanse zandduinen introduceerde, om maar te kunnen laten zien hoeveel mishandeling hij kan hebben (spoiler: veel), zegt Lambo dat de Sterrato meer is gericht op snellere, rallyetappe-achtige losse ondergronden, terwijl je er ook op een circuit bakken plezier aan zou moeten kunnen beleven.

We rijden de Lamborghini Huracán Sterrato in de VS

Het evenemententeam heeft dit misschien wat al te letterlijk genomen: we zitten op een gloeiendhete Chuckwalla Valley Raceway in Californië, een plak asfalt die midden in de woestijn is neergeplempt, en nemen het uitgezette parcours in ons op. Half asfalt, half stof en zand. Een rallycross-geheel, bedoeld om te kunnen pronken met de capaciteiten van de Lamborghini Huracán Sterrato op allebei de ondergronden. Twee vliegen, één klap.

Voordat we daarop doorgaan, moeten we even vertellen wat de 1.499 klanten precies krijgen die het presteerden om een enorme klap geld te mogen neerleggen voordat het hele spul al was uitverkocht. Ze moeten het stellen zonder de sterkere motor uit de Huracán STO en Tecnica, wat inhoudt dat hij 610 pk haalt uit de nog altijd glorieuze 5,2-liter V10 via een zeventraps automaat met dubbele koppeling.

Na een dreun op het rechterpedaal zit je in 3,4 seconden op 100 km/u en kom je bij 260 km/u de snelheidsbegrenzer tegen – toch 20 km/u later dan in de Dakar. We hebben nergens een Nederlandse of Belgische prijs kunnen vinden (en ach, hij is als gezegd dus toch al uitverkocht), maar in Engeland schijnt hij zo’n 29.000 pond méér gekost te hebben dan een Huracán Tecnica, wat omgerekend zou neerkomen op een prijs van zo’n 353.000 euro. De Sterrato weegt overigens zo’n 90 kilo extra, met 1.470 kilo.

Wat is er anders aan de Lamborghini Huracán Sterrato?

Deze metamorfose naar rallyauto met middenmotor wordt verder mogelijk gemaakt door een nieuwe voor- en achterbumper en sideskirts, alles verstevigd en opnieuw ontworpen voor een betere aan- en afloophoek. Er is vooraan een beschermplaat gemonteerd en ook onder de auto zit een heel harnas dat schade door steenslag ongetwijfeld binnen de perken zal houden. Op de neus zitten kleine verstralers die passen bij de wielkasten met hun stoere zichtbare bouten.

De spoorbreedte is vooraan 30 en achter 34 millimeter groter, de bodemvrijheid is 44 millimeter gegroeid en er is aan de voorkant 25 procent meer veerweg, tegen zelfs 35 procent meer achter. De adaptieve dempers zijn in essentie gelijk aan die van de andere Huracáns. Speciaal gemaakte Bridgestone Dueler-banden met een stevig profiel liggen om 19-inch velgen voor en achter en vullen de wielkasten lekker op. En het zijn run-flatbanden – rij ze lek en je kunt nog 40 kilometer door om hulp te vinden. Oftewel, je hebt nog íéts van een kans als je in the middle of nowhere iets echt scherps bent tegengekomen.

Geen bijzondere accessoires voor de Lamborghini Huracán Sterrato

Met al dat zand en de zooi die wordt opgeworpen door de banden zorgt een nieuwe happer op het dak er wel voor dat er schone lucht de motor in wordt gezogen, maar naar achteren zie je natuurlijk nog steeds geen bal. De rails op het dak zorgen ervoor dat Insta-influencers allemaal buitenlevendingetjes op hun Sterrato’s kunnen mikken, al worden er, in tegenstelling tot bij de 911 Dakar, geen speciale daktenten of andere woeste spullen aangeboden op de optielijst. Binnenin is alles zoals we dat kennen van een Huracán, op wat Sterrato-badges, een nieuwe meter die laat zien hoe de carrosserie staat ten opzichte van de grond en een digitaal kompas op het centrale scherm (voor als je écht de weg kwijt bent) na.

We beginnen met een halve ronde op het normale, geasfalteerde circuit van Chuckwalla, met de auto in de Sport-stand en de tractiecontrole halverwege, en het voelt allemaal meteen al aangenaam anders. Weet je nog, de Ariel Nomad? Hoe hilarisch die was op een circuit, precies omdat ie er helemaal niet voor bedoeld was?

Hier is het hetzelfde – er is nog steeds véél acceleratie, die vlijmscherpe respons op het gaspedaal en al die gillende V10-eigenschappen met hun geknetter en geplof waar we allemaal zo dol op zijn, maar het overhellen en duiken wordt allemaal nogal sterk aangezet en we hebben op die terreinbanden minder grip, waardoor de Sterrato het alleen maar leuk lijkt te vinden om lekker in een bocht te gaan leunen en een grote, vriendelijke drift neer te zetten.

Op het asfalt is de Lamborgini Huracán Sterrato langzamer

Hij doet duidelijk langer over een hele ronde dan een Huracán STO of Tecnica, maar ik kan je verzekeren dat dat je geen bal kan schelen, omdat je hem in het rond kunt smijten zonder de sympathie van alle mechanica te verliezen.

En dan het ongebruikelijker deel: een chicane om de snelheid er een beetje uit te halen, en dan een door pylonen gevormde gang die ons rechtstreeks vanaf het circuit de woestijn in stuurt. Het voelt een beetje als een vooropgezet ongeluk dat ongetwijfeld een vervolg krijgt in de vorm van een kostbare rekening voor alle reparaties. Maar het is precies waar de magie begint. Een snelle auto over een circuit rijden is leuk, maar dit is een heel nieuw niveau.

Ik selecteer de Rally-modus met het op het stuur gemonteerde knopje, dat de permanente vierwielaandrijving vertelt vooral de achteras te gebruiken en de tractiecontrole nog wat losser te zetten (je kunt ’m ook uitschakelen) en je gaat overal dwars, houdt drifts dagenlang vast en verbindt bochten met elkaar als een soort Colin McRae in de uiterste ‘kijk mij eens’-stand.

Slimme systemen helpen je

Als je het stuur in een krappe bocht voorbij een bepaald punt draait, remt de auto automatisch het binnenste achterwiel af, hoekt je richting de apex en laat je verder met rust om hem er aan de andere kant uit te kunnen sleuren. Bij ons vijfde of zesde rondje beginnen er voren in het parcours te verschijnen, dikke repen aarde waar de Sterrato zich in stort, overheen springt en gewoon doorgaat, alsof er werkelijk niets aan de hand is.

Waarom is dit zo meeslepend? Omdat het een soort gecontroleerd vandalisme is… Ik krijg alle echte Lambo-trekjes door – het geluid, de klappen van de versnellingsbak, de bliksemsnelle besturing, de lage zitpositie – maar ik word er zoveel meer bij betrokken, ben zoveel drukker bezig achter het stuur. De marges zijn breder, de limieten lager, net als de snelheden vergeleken met een hot lap in een STO; maar het gevoel van voldoening als je je ritme eenmaal hebt gevonden is, voor mij althans, nog veel groter. Als het de missie van de STO is om snelheid en drama te maximaliseren, dan is de Sterrato hier puur voor de lol.

Wel is hij comfortabeler

Op de gewone weg moet er wel iets heel erg misgaan wil deze niet leuker zijn dan de gewone Huracán, en die extra rijhoogte en veerweg maken van deze Sterrato inderdaad een comfortabeler, bruikbaarder type om in te vertoeven. Zet hem in de Strada-stand, wat het gedender van de motor uitschakelt, en als je niet te veel meeneemt, kun je er overal mee naartoe.

De banden zijn misschien wat luidruchtiger, maar net als de 911 Dakar (die op maat gemaakte Pirelli Scorpions draagt) niet veel meer dan bij een gewone Huracán op winterbanden. Hekserij. Als je hem in zijn Sport-stand zet, voelt en klinkt hij hier en daar net zo ballistisch als elke andere Huracán. Sterker: ik durf te wedden dat dit de snelste van het zooitje is als het wegdek sub-optimaal is. Waarmee je toch meteen grote delen van Europa in je zak hebt.

Zoals je inmiddels waarschijnlijk hebt begrepen, is de Lamborghini Huracán Sterrato niets minder dan een briesende, galopperende triomftocht. Een droom op wielen. Want laten we wel wezen: je woont waarschijnlijk dichter in de buurt bij – of hebt makkelijker toegang tot – wat stof, modder, zand of ander onverhard terrein dan bij een circuit, en omdat je op dat soort ondergronden de talenten van de Sterrato eenvoudiger kunt ontdekken en benutten, levert ie meer lol gedurende langere perioden.

De beste supercar ter wereld?

Hij is minder vermoeiend op de gewone weg, hilarisch op een circuit en ronduit geestverruimend als er geen asfalt te bekennen is. Als het de taak is van een supercar om zichzelf niet al te serieus te nemen en zijn bestuurder en de wereld om hem heen te laten lachen, dan heeft de Lamborghini Huracán Sterrato alle reden om zichzelf de beste supercar ter wereld te noemen.